Τρίτη 17 Ιουνίου 2014

Από τα καφενεία στις καφετέριες

 Λατρεύω τα καφενεία και τα μπαρ που έχουν ιστορία, χαρακτήρα. Απεχθάνομαι τις καφετέριες και τα κλαμπ, τους ανώνυμους χώρους συνάθροισης μάζας.
Τα πρώτα προσελκύουν πρόσωπα και παρέες, καλλιεργούν έναν ορισμένο συγχρωτισμό, προάγουν την επικοινωνία μεταξύ τραπεζιών και διαφορισμένων κύκλων, διαμορφώνουν ένα ήθος συνύπαρξης και τριβής. Φέρουν επίσης μια διακριτή αισθητική, ένα ύφος, έναν αέρα, που δεν περιορίζεται στο γούστο του διακοσμητή και στα έπιπλα, αλλά πηγαίνει πιο μακριά και πιο βαθιά, στην σταθερή ποιότητα των προσφερομένων και στο σέρβις, διακριτικό και οικείο ταυτοχρόνως.
 Πάνω απ’ όλα όμως την ατμόσφαιρα ορίζουν οι κυκλοφορούντες άνθρωποι, δηλαδή οι θαμώνες και οι μαγαζάτορες. Τέτοια καφενεία και μπαρ αποτελούν δημόσιους χώρους με παιδευτική λειτουργία πολλαπλή: πολιτική, κοινωνική, αισθητική, πνευματική. Και είναι τοπόσημα: κάθε πόλη διαθέτει τα δικά της, λίγα και χρονοανθεκτικά. Κύριος εχθρός τους είναι ο τουρισμός, αλλά ακόμη και τέτοιες επελάσεις τις αντέχουν συνήθως και προχωρούν στον χρόνο. Τέτοια ιστορικά καφενεία-μπαρ βρίσκεις ακμαία στις ευρωπαϊκές πόλεις: ανεξάρτητα, σαν ζαχαροπλαστεία, μέσα σε ξενοδοχεία,: στη Βιέννη, τη Βουδαπέστη, την Πράγα, τη Ζυρίχη. Το Παρίσι είναι ένας καφενειακός κόσμος μόνος του, πλήρης. Αλλά κυρίως σκέφτομαι τα μυθικά καφέ του μεσογειακού κόσμου, νευρικά ή αργόσυρτα, ποιητικά, στοχαστικά, αισθαντικά, αρχαία: στο Μιλάνο, τη Νάπολη, τη Φλωρεντία, τη Ρώμη, την Πάντοβα, τη Βενετία, το Παλέρμο, τη Λισσαβώνα, τη Βαρκελώνη, τη Μαδρίτη, το Κάιρο... Βρίσκεις και στην Ελλάδα.
Στους αντίποδες, οι καφετέριες. Πρώτα, οι ποικιλώνυμες αλυσίδες καφέ, που μιμούνται τα Starbucks: ανώνυμα, άχρωμα, επιθετικού μάρκετινγκ, πληθωριστικά, με καφέ και προϊόντα ιδιωτικής ετικέτας και χαμηλής ποιότητας, take away ως επί το πλείστον. Σε αυτά τα μαγαζιά, ο καφές παύει βιαίως να είναι τελετή απόλαυσης και συνάντησης· γίνεται είδος ταχείας κατανάλωσης, και το μαγαζί γίνεται σταθμός ανεφοδιασμού καφεΐνης. Είναι η εκδοχή φαστ, για ανθρώπους που τρέχουν πίσω απ’ τη ζωή με ένα χάρτινο κύπελλο στο χέρι. 
Στη χώρα μας ευδοκιμούν και οι τεράστιες καφετέριες, οι αδηφάγες που καταλαμβάνουν πεζόδρομους, πλατείες και πεζοδρόμια και τα μετατρέπουν σε θάλασσες τραπεζοκαθισμάτων. Γιγάντιες, αδρανείς, μαζικές, ομογενοποιητικές των προσώπων, ισοπεδωτικές των παρεών, καταπίνουν και πέπτουν τους θαμώνες. Στα νότια παράλια της Αττικής, στη Θεσσαλονίκη, στον αστικό ιστό και στα παράλια μέτωπα, σε κάθε ελεύθερο χώρο θερέτρων και κωμοπόλεων, τα τραπεζοκαθίσματα, οι τέντες και οι ομπρέλες, οι μουσικές, ορίζουν ένα οικοσύστημα ραθυμίας και ακινησίας, μαζικότητας. Υποδέχονται πρόσφυγες αναλόγως ακίνητους, στάσιμους, παθητικούς, χωρίς συνομιλίες και ανταλλαγές, χωρίς ιστορική μνήμη. Ανοίγουν, κλείνουν, χρεοκοπούν, ξεπλένουν χρήμα, φτιάχνουν φωλιές για τον κόσμο των χασομέρηδων, αλλά και της νύχτας και των συναλλαγών της.

Η αισθητική τους προκύπτει από την μόδα που λατρεύει ο εκάστοτε διακοσμητής· ανοξείδωτος χάλυβας, καπλαμάς, γυαλί, δερματίνη, ξύλινα ντεκ ιστιοπλοϊκού ― όλα γεωμετρημένα, καινούργια, φουτουριστικά, με ετοιματζίδικη χλιδή. Η ατμόσφαιρα ορίζεται από το σούρτα-φέρτα κλαρινογαμπρών και νυμφιδίων, από τα μπιτάκια που ακούγονται αδιάκοπα στα μεγάφωνα, από τις φράκταλ συστοιχίες των φραπέ και των φρέντο. Οι άνθρωποι κοιτούν μπροστά, απλανώς, πάνω από τα ποτήρια, μέσα από τζαμαρίες, προς την απέναντι καφετέρια.

Είναι μια λίμνη αρυτίδωτη, αβαθής, όπου δεν συμβαίνει τίποτε. Μια αχανής επιφάνεια. Στην επιφάνεια αυτή αντανακλάται μια κοινωνία αναλόγως στάσιμη, απαθής, που παρακολουθεί εταστικά το θέαμα της αργής διαλύσεως του αφρόγαλου, σαν θαύμα επαναλαμβανόμενο.
πηγη

6 σχόλια :

  1. και τι θα κάνουμε κάποια στιγμή χωρίς Αρέσμω και Θανάση? θα πηγαίνουμε μπίτι στο χωριό? ή θα γίνουμε Λάστα?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μπαντέβας θα γνωρίσουμε καινούργια πρόσωπα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος18/6/14 17:32

    ποια Αρέσμω που δεν φέρνει καφέ πέρα από την ακακία ?
    Σβούρνος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ΚΑΒΟΥΡΑΣ19/6/14 00:31

    Αμα τις πει και μεχρι και στην κουκουλα στο παει

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Στον καφενέ απ” έξω σαν μπέης ξαπλωμένος,
    τού ήλιου τίς ακτίνες αχόρταγα ρουφώ,
    και στων εφημερίδων τα νέα βυθισμένος,
    κανέναν δεν κυττάζω, κανέναν δεν ψηφώ.

    Σε μιά καρέκλα τόνα ποδάρι μου τεντώνω,
    το άλλο σε μιαν άλλη, κι ολίγο παρεκεί
    αφίνω το καπέλλο, και αρχινώ με τόνο
    τούς υπουργούς να βρίζω και την πολιτική.

    Ψυχή μου! τί λιακάδα! τί ουρανός! τί φύσις!
    αχνίζει εμπροστά μου ο καιμακλής καφές,
    κι εγώ κατεμπνευσμένος για όλα φέρνω κρίσεις,
    και μόνος μου τίς βρίσκω μεγάλες και σοφές.

    Βρίζω Εγγλέζους, Ρώσους, και όποιους άλλους θέλω
    και στρίβω το μουστάκι μ” αγέρωχο πολύ,
    και μέσα στο θυμό μου κατά διαβόλου στέλλω
    τον ίδιον εαυτό μου, και γίνομαι σκυλί.

    Φέρνω τον νούν στον Διάκο και εις τον Καραίσκο
    κατενθουσιασμένος τα γένια μου μαδώ,
    τον Έλληνα εις όλα ανώτερο τον βρίσκω,
    κι απάνω στην καρέκλα χαρούμενος πηδώ.

    Την φίλη μας Ευρώπη με πέντε φασκελώνω
    απάνω στο τραπέζι τον γρόθο μου κτυπώ…
    Εχύθη ο καφές μου, τα ρούχα μου λερώνω,
    κι όσες βλαστήμιες ξέρω αρχίζω να τίς πω.

    Στον καφετζή ξεσπάνω…φωτιά και κείνος παίρνει.
    Αμέσως άνω κάτω τού κάνω τον μπουφέ,
    τον βρίζω και με βρίζει, τον δέρνω και με δέρνει,
    και τέλος δεν πληρώνω…δεκάρα τον καφέ.

    ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΡΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Και άλλο ένα για το καφεδάκι που κοντεύουμε να χάσουμε...

    Ω βαρύ γλυκέ καφέ μου,
    και σαν είμαι με παρέα,
    και σαν έχω μοναξιά,
    κάθε μια σου ρουφηξιά
    είναι μια ψηλή ιδέα.

    «Στον καφέ». Τα Άπαντα, Α´. Εκδοτικός οίκος Βίβλος, 1954. 206.

    Καλή σας μέρα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψιν σας τα ακόλουθα:
• Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές, ή χυδαιολογίες.
•Μην δημοσιεύετε άσχετα, με το θέμα, σχόλια.
•Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
Με βάση τα παραπάνω η διαχείριση διατηρεί το δικαίωμα διαγραφής σχολίων χωρίς καμία προειδοποίηση.