Στα απόνερα της σύμπνοιας

Η σημασία του να είσαι σε μια ομάδα, μία ένωση, ένα σύλλογο, ένα κίνημα, ένα σωματείο, σε κάτι τέλος πάντων που υποδηλώνει τον κοινό τόπο που έχεις με άλλους συνανθρώπους σου, είναι το να συνεργάζεσαι με αυτούς έτσι ώστε να παραχθεί κάποιου είδους έργο ή να επιτευκτεί ένας κοινός στόχος. 

Όταν όλα αρχίζουν και τελειώνουν κυρίως στον ατομικισμό του καθενός να ωφεληθεί κάτω από τη σκέπη μιας ρηχής αλληλεγγύης, τότε ουσιαστικά το έργο που παράγεται είναι πολλές φορές ετερόκλητο και δεν αποδίδει τα προσδοκώμενα. Το έργο που παράγεται χωρίς κοινές βάσεις κρίνεται ως σπασμωδικό και μη αποτελεσματικό. 

Σε μια ομάδα είναι απαραίτητο να αναπτυχθεί η συλλογικότητα όσον αφορά τα θεματικά της πεδία. Με αυτό το τρόπο η ομάδα διδάσκεται πως να ενεργεί κάτω από ένα κοινό φάσμα φιλοσοφίας.

Οι ανταλλαγές απόψεων και θέσεων είναι ένα από πιο σημαντικά βήματα ώστε να βρει η ομάδα το δρόμο της και να αξιολογήσει τη δυναμική της. Χρειάζεται οργάνωση και πλάνο δραστηριοτήτων σε μια ομάδα. Δεν οδηγεί πουθενά το να οργανώνει  συνέδρια, εκθέσεις, ομιλίες, συλλαλητήρια, δράσεις που δε προέκυψαν από καμία συλλογική προεργασία.

Όταν η ομάδα διέπεται από ατομικισμό ή καιροσκοπισμό άρα και μεμονωμένες δυναμικές, είναι σπάνιο να χαράξει οποιαδήποτε δυναμική πορεία.

Έχω παρατηρήσει επίσης πως στην Ελλάδα υπάρχει ενας εξωφρενικός αριθμός από συλλόγους, σωματεία, κινήματα, οργανισμούς, ενώσεις, και δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι το παραγόμενο έργο είναι αυτό που θα έπρεπε να είναι. Αυτό το “σπάσιμο” του δυναμικού είναι και η κύρια αδυναμία του. Ακουγόταν από πολύ παλιά πως η Ελλάδα είναι η χώρα των προέδρων και εν μέσω της κρίσης καθόλου δε φαίνεται να έχει αλλάξει αυτό.

Είμαστε άρρωστοι με το προεδριλίκι.-

Στη χώρα λοιπόν των χιλιάδων προέδρων όπου ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού έχει οδηγηθεί στο φιλοτομαρισμό μετά από την “ευγενή” διακυβέρνηση τόσων δεκαετιών από τους τωρινούς “σωτήρες”, χρειάζεται θα έλεγα μια ριζική αλλαγή νοοτροπίας, η οποία δυστυχώς φαίνεται ότι μπορεί να προκύψει από ένα ισχυρό σοκ.

Φωτεινό φάρο ελπίδας αποτελεί η αυτοοργάνωση  με εργαλεία τις λαϊκές συνελεύσεις, τα κοινωνικά ιατρεία και κάθε λογής άδολο συνασπισμό. Πρόκειται για τη λεγόμενη μηχανική αλληλεγγύη της κοινωνίας η οποία δημιουργεί τους μοναδικούς πυρήνες πραγματικής αντίστασης. Μέσα από αυτούς τους πυρήνες θέλω να πιστεύω, ότι θα αναδειχθούν αργά ή γρήγορα νέοι ηγέτες αλλά και βιώσιμα οράματα.

Ο λαός οφείλει να θυμηθεί τη βασική του την αρχή, την κοινή του ταυτότητα και συγχρόνως δυναμική. Διασπασμένος και εξουθενωμένος δεν μπορεί να πάρει το μέλλον στα χέρια του.

Το φαινόμενο αυτής της στρεβλής πολυσχιδούς συλλογικότητας, φαίνεται σε όλα τα επίπεδα, και στα πολύ μικρά και στα πολύ μεγάλα. Η διάσπαση είναι φωλιασμένη παντού. Από το μικρό τοπικό σύλλογο της γειτονιάς έως και τα πολιτικά κόμματα που αποζητούν την εξουσία.

Έχουμε πέσει σε τέλμα θεωρώ. Παντού.

Η έκφραση “το μαχαίρι στο κόκκαλο” φαντάζει ουτοπική μέσα στις τόσες συντεχνίες και λυκοφιλίες.

Ζούμε μέσα στην παραζάλη πολύ γρήγορων και βαρυσήμαντων γεγονότων, τα οποία χαρακτηρίζονται από πολλούς ειδήμονες ως μη αναστρέψιμα. Η νέα τάξη πραγμάτων που διαμορφώνεται στην Ευρώπη και την Ελλάδα, γιατί περί αυτού πρόκειται, μας βρίσκει διασπασμένους σε χίλια κομμάτια.

Το έδαφος στη χώρα μας ήταν εξόχως πρόσφορο για τους οικονομικού και κοινωνικού τύπου πειραματισμούς που δεχόμαστε.

Όλοι μας τα γνωρίζουμε  θεωρώ όλα αυτά και κανένας μας δε μπορεί να κάνει τίποτα επί του παρόντος. Όλοι μας περιμένουμε ένα κρακ, μια ρωγμή, μια αλλαγή, ένα σοκ για να αλλάξουμε θέση και όχι πλευρό.

Εξακολουθούμε να ζούμε σε μια αδιόρατη ψευδαίσθηση ότι όλα μπορούν να επανέλθουν σε πρότερο στάδιο χωρίς να πονέσει περισσότερο κανένας. Και είναι ειρωνικό να το ξέρουμε όλοι ότι δε μπορεί να συμβεί αυτό, αλλά να συντηρούμε όμως την ψευδαίσθηση ενστικτωδώς.

Η υπέρβαση του “εγώ” αλλά και η υπέρβαση του “εμείς” μιας ομάδας, θα προκύψουν μόνο όταν φανεί το τελικό αδιέξοδο.

Θα είναι αργά;

πηγη