Οργώσαμε με τα μάτια μας και την ψυχή μας

φωτογραφίες

Το όργωμα  ήταν το πρώτα στάδιο  επίπονης  εργασίας που απαιτούσε πολλά εργατικά χέρια αλλά και αγάπη για τη γη που πριν την εγκαταλείψουμε έτρεφε ζα κι ανθρώπους .Μέχρι όμως να βγει το ψωμί από το φούρνο μεσολαβούσαν κι άλλα στάδια  σκληρής δουλειάς. Δύσκολη δουλειά γιατί αν σκεφθεί κανείς τις συνθήκες και τα μέσα και γυρίσει την μνήμη πίσω μερικές δεκαετίες θα αναλογιστεί κανείς το μέγεθος του αγώνα για επιβίωση . Αυτή την αναβίωση πραγματοποιήσαμε το τριήμερο στο χωριό και παρ ολο που δεν υπήρξε προετοιμασία το αποτέλεσμα που πήραμε  ήταν καλό!!(Σολωνοδουλειά ήταν )

Η διαμονή όσων κατεβήκαμε αυτό το τριήμερο στο χωριό ήταν εξαιρετική ! Ο φθινοπωρινός ήλιος μας επέτρεψε να είμαστε πολλές ώρες στην πλατεία πίνοντας καφές , τσίπουρα και κρασί .

Την φθινοπωρινή αυτή καλοκαιρία εκμεταλλευτήκαμε για να περπατήσουμε οι περισσότεροι μέχρι τα χωράφια .

Η αλήθεια είναι ότι δεν περιμέναμε να μαζευτούμε τόσοι πολλοί.  Η έκπληξή μας ήταν όμως όταν  συναντήσαμε Γλανιτσιώτες που για πρώτη φορά ήρθαν στο χωριό  

Αυτοί ήταν εγγόνια του Θοδωρή του Γιασαντώνη και η οικογένεια από τα εγγόνια του Νάσιου Φουρνόδαυλου( Κωτσιοφύρη ) και φάγαμε όλοι μαζί το μεσημέρι στην πλατεία του χωριού.

Επανέρχομαι όμως πάλι  στην διαδικασία της καλλιέργειας γιατί πρέπει να εντάξουμε και τις λιτανείες για βροχή που έκαναν οι αγρότες   όταν είχε ξηρασία .

Στον κάθε τον κάθε Γλανιτσιώτη όταν ακούει την λέξη λιτανεία  έρχεται στο νου του ο μακαρίτης ο   μπαρμπα Αντώνη ο Ντούσιας  με το εξής περιστατικό που σας το μεταφέρω όπως το έχω ακούσει :

Κάποια χρονιά δεν έβρεχε και πήγαν καμιά δεκάρια άτομα να κάνουν λιτανεία για να βρέξει για να μην ξεραθούν τα σπαρτά.

Γονάτισαν όλοι κάτω πάνω στις πέτρες που είχε το χωράφι γιατί όπως ξέρετε τα  χωράφια στο χωριό είναι όλα γεμάτα πέτρες

Ο παπάς όρθιος άρχισε να διαβάζει και να ψέλνει . Το μπάρμπα Αντώνη όμως  γονατιστό τόση ώρα, τον πόνεσαν τα γόνατα του πάνω στις πέτρες .

Κάποια στιγμή δεν άντεξε και σηκώθηκε αγανακτισμένος πάνω και λέει : Αι στο διάβολο η στάλα σου (δηλ η βροχή σου ).Εγω βρέξει δεν βρέξει  μια σκούφα γέννημα (σιτάρι) θα βγάλω

Έτσι λοιπόν ,πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, δίνοντας την υπόσχεση στον εαυτόν μας και στο χωριό ότι σύντομα θα το ξανά βρεθούμε όλοι μαζί εκεί