ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΟΙ ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ

                                                               Κλικ για μεγέθυνση

 (Η πιο κάτω σάτιρα γράφτηκε το καλοκαίρι του 1958.

Οι δύο φωτογραφίες, η μια παρουσιάζει τη Γλανιτσιά τη χρονιά εκείνη και η άλλη,  Γλανιτσιώτες της χρονιάς εκείνης, στον Άγιο Θόδωρο της Αναλήψεως).

Του Βαγγέλη Παπαναστασίου

Θα πάρω ΄ναν ανήφορο να βγώ στον ΄Αγιο Στάθη

και κει να κάτσω να σκεφτώ της Γλανιτσιάς τα πάθη

Μα κι αν θα κάνω από κεί λιγούλι ακόμα κόπο

θε ν΄ αγναντέψω ολόκληρο τον άλλοτρό μας τόπο.

Θα ιδώ τον Τράφο, τα Σελά, Σύμπενο και Σκοτίνα

θα ιδώ και τον Παλιόπυργο, λίμνη τη Ρουπακίνα.

Θα ιδώ τον Άγιο Θόδωρο, Τάρνοβα, χοντροβέρι

και όλα τούτα λέγονται πλούσια του τόπου μέρη.

Πεντέξι χρόνια στο χωριό είχα για να γυρίσω

κι ΄ρθα καινούργια πράματα του τόπου να γνωρίσω.

Πάν΄ τα παλιά που ήξερα, ο χρόνος τάχει αλλάξει:

Στην Παναγιά αυτοκίνητο! Το νου μ΄ έχει ταράξει.

Πούν΄οι ταράτσες οι παλιές, που είναι τα μπαλκόνια..

Βεράντες εγινήκανε μέσα σε λίγα χρόνια.

Τα μαγαζάκια τα παλιά, πάνε κι αυτά χαθήκαν

σε κέντρα με μεγάφωνα όλα εξελιχτήκαν.

Και  τα κλαρίνα τα παλιά σε δυό μονάχα χέρια

σαράντα εγινήκανε για να γλεντούν τ΄ ασκέρια.

Και κείνοι ακόμα πούτρεχαν πίσω από μια γίδα

προέδροι εγινήκανε κι αρπάξαν τη σφραγίδα.

Πάν΄ τα ζακόνια τα παλιά και τα παλιά τερτίπια

τώρα γροικάς πολιτισμό και στέρνες μεσ΄ τα σπίτια.

Τώρα τσαρούχια δεν φορούν και καουτσούκ στα πόδια

σκαρπίνι από την Τρίπολη… μοντέρνα καλαπόδια.

Και οι γυναίκες άφησαν τη ρόκα και δε γνέθουν

κι οι άντρες τους το άλεσμα στη μηχανή τ΄ αλέθουν.

Όλα τ΄ αφάνισ΄ ο καιρός, όλα τ΄ αλλάζει ο χρόνος

και μοναχά δεν άλλαξε η γκρίνια και ο φθόνος.

Αν και το φθόνο μια φορά τον άφησα μωράκι

μα τώρα θέριεψε κι αυτός έβγαλε και μουστάκι.

Δεν πάν΄ στο τάδε όλοι τους, δεν πάνε στο Θανάση

μ΄ αυτά που βλέπω σάστισα το νου μου έχω χάσει.

Και θάχα φύγει γλήγορα για τα δικά μου μέρη

αν δεν με καθυστέραγαν δύο γλεντζέδες γέροι.

Ένα τον είχα γείτονα τον άλλονε κουμπάρο

πίνουν με το μερόνυχτο και δε φοβούνται χάρο.

Τζιμπάκο λέν΄ τον  ένανε τον άλλο Πάνο Τούρλα

δε λογαριάζουν τίποτα, το φέρνουνε και φούρλα.

Πίνουν κι οι δυό αδιάκοπα ούζο και κοκκινέλι

και για ευχή τους έχουνε νάνε καλά τ΄ αμπέλι.

Δόστου τραγούδι και πιοτό, χορό με το κλαρίνο,

θα πεις το παραξήλωσαν, μα δεν τους κατακρίνω.

Της συντροφιάς τα πρόσωπα δεν τα θυμάμαι ούλα

Μα ξεχωρίζω ένανε το Μαρουδή Ζιωγούλα.

Αυτή η παρέα μούκανε εντύπωση μεγάλη

αυτή σε κάνει να ξεχνάς της Γλανιτσιάς το χάλι.

Γι΄αυτές τις εντυπώσεις μου συμπάθιο σας ζητάω

ταχιά αφήνω το χωριό σας αποχαιρετάω.

Κι΄ όταν γυρίσω κάποτε να σας ευρώ κεφάτους

μ΄ αγάπη υγεία και χαρά και προκοπή γεμάτους. 

                                             

                               Για την αντιγραφή 

                                Θεοδώρα Γ.Ροζή

                         (Ιστορικός-Αρχαιολόγος)