Δευτέρα 1 Απριλίου 2013

Κομπάζετε, μα θα κατεβάζατε τα παντελόνια, παληκάρια της φακής


Γράφει ο Μιχάλης Ιγνατίου 
Μελετώντας τα κείμενα επιφανών δημοσιογράφων, που διακρίθηκαν και στο παρελθόν για τα «αντι-κυπριακά» τους αισθήματα, ένιωσα λύπη αλλά και οργή. Θα μπορούσα να μην ασχοληθώ με τα ανθρωπάκια του αθηναϊκού δημοσιογραφικού και πολιτικού κατεστημένου, που χαίρονται όταν αντιμετωπίζουν προβλήματα οι Έλληνες της Κύπρου, αλλά μετά από μεγάλη σκέψη κατέληξα στο συμπέρασμα ότι απαιτείται απάντηση, και διόρθωση των λανθασμένων πληροφοριών που μετέδωσαν για να μειώσουν το «ΟΧΙ» της κυπριακής Βουλής και του κυπριακού λαού.

Το μεγαλύτερο ψέμα που ακούστηκε και, μάλιστα, η αναπαραγωγή δούλεψε συγχρονισμένα, όπως και στο Δημοψήφισμα του 2004, ήταν ότι η πρώτη απόφαση του Εurogroup ήταν καλύτερη από τη..
δεύτερη, και θα διέσωζε τη Λαϊκή και την Κύπρου -την πρώτη από την εξαφάνιση και τη δεύτερη από τη σκληρή αναδιάρθρωση και την απώλεια εκατομμυρίων ευρώ για τους πελάτες τους.
Και οι δύο αποφάσεις ήταν καταστροφικές για το νησί.

Αλλά την υπερψήφιση της πρώτης απόφασης θα ακολουθούσε σε διάστημα ολίγων ημερών και η ισοπέδωση των δύο μεγαλύτερων κυπριακών τραπεζών. Αυτό ήταν το αρχικό σχέδιο, η υλοποίηση του οποίου θα έθετε σε άμεσο κίνδυνο και τις υπόλοιπες τράπεζες, οι οποίες δεν ακολούθησαν την βλακώδη πολιτική των δύο μεγαλύτερων, που συναγωνίζονταν στο «ξέπλυμα» των ρωσικών δισεκατομμυρίων και στο χάρισμα μέρους των δανείων στους πολιτικούς και τους συγγενείς τους.
Ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας γνώριζε ότι η Λαϊκή ήταν χαμένη υπόθεση και η Κύπρου ήταν στην άκρη του γκρεμού. Απλά ήλπιζε πως η δική του πρόταση, για «κούρεμα» όλων των καταθέσεων, θα έσωζε τις δύο τράπεζες. Πίστευε σε θαύμα –και στην εποχή μας δεν γίνονται θαύματα. Γι’ αυτό και την υπέβαλε. Γι’ αυτό και την υποστήριξε με πάθος στο διάγγελμά του, αν και οι πληροφορίες που έφτασαν σε μένα από πολιτικός αρχηγό, αναφέρουν ότι όταν επέστρεψε στη Λευκωσία από τις Βρυξέλλες, είχε αντιληφθεί ότι όλα ήσαν μάταια.
Η δεύτερη απόφαση του Εurogroup, που επίσης έφερε πόνο και απόγνωση σε χιλιάδες πολίτες-καταθέτες, τουλάχιστον σώζει τις υγιείς τράπεζες που συνειδητά δεν έπαιξαν με τη φωτιά.
Είναι απαράδεκτοι όσοι στην Αθήνα συνέδεσαν την πρώτη απόφαση της Κυπριακής Βουλής με το ΣΥΡΙΖΑ και τους υπολοίπους αντιμνημονιακούς. Ούτε από το ΣΥΡΙΖΑ επηρεάστηκαν οι βουλευτές, ούτε από τον κ. Καμμένο. Είδαν την επερχόμενη τραγωδία και απλά προσπάθησαν να αμυνθούν. Διότι αυτό απαιτούσαν οι ψηφοφόροι τους, αλλά και η λογική.
Ολα όσα ισχυρίστηκαν μερικοί αρθρογράφοι και πολιτικοί δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Δεν γνωρίζουν ούτε στο ελάχιστον τους Κύπριους. Δεν είναι μόνο άνθρωποι σκληρά και έντιμα εργαζόμενοι. Είναι φρέσκια στη μνήμη τους η καταστροφή του 1974. Έχασαν δικούς τους ανθρώπους, έχασαν τα πάντα, αλλά δεν γονάτισαν. Εργάστηκαν και προσπάθησαν με νύχια και με δόντια να ξανακτίσουν τις ζωές τους. Και τα κατάφεραν ενωμένοι και αδελφωμένοι, έχοντας απέναντι τους, στον κατεχόμενο Βορρά, χιλιάδες πάνοπλους στρατιώτες του Αττίλα.
Η νέα καταστροφή είναι όμοια με την τραγωδία του 1974, χωρίς να πέσει ούτε μία σφαίρα. Είναι πολλοί οι άνθρωποι που καταστράφηκαν τότε, που εργάστηκαν και επανήλθαν και τα ξανάχασαν όλα από τον οικονομικό «Αττίλα» -που σχημάτισαν διεφθαρμένοι τραπεζίτες και πολιτικοί.
Τι θα έκαναν, άραγε, τα αθηναϊκά παληκάρια της φακής, που ειρωνεύονται ένα υπερήφανο λαό, εάν ένα πρωί έδινε εντολή η κ. Μέρκελ για «κούρεμα» και των δικών τους καταθέσεων…
Αλλά τί ρωτώ; Θα έδιναν και το παντελόνι και το …περιεχόμενό του.
Η κυπριακή οικονομική τραγωδία είναι κλασσική περίπτωση διαφθοράς τραπεζιτών και πολιτικών. Η συνεργασία τους για το πλιάτσικο ήταν απόλυτη και δεν είναι τυχαίο ότι η Λαϊκή και η Κύπρου χάριζαν δάνεια που είχαν λάβει κόμματα, πολιτικοί και συνδικαλιστικές οργανώσεις.
Κοντά σ’ αυτά τα απαράδεκτα, οι τραπεζίτες φρόντιζαν να δανείζουν και φίλους τους με εξωφρενικά ποσά, τα οποία δεν αποπληρώθηκαν ποτέ και απλά εξαφανίστηκαν και από τους υπολογιστές των τραπεζών. Στο νησί ακούγονται τρομακτικές κατηγορίες για τους τραπεζίτες, τους υπουργούς, τους πολιτικούς και τους συγγενείς τους. Λένε ότι μέχρι και τους γάμους τους χρησιμοποιούσαν για να ξεπλένουν βρώμικο χρήμα.
Ο λαός ήταν, τελικά, το μεγάλο θύμα των διεφθαρμένων πολιτικών και τραπεζιτών. Δεν έχουν ευθύνη οι πολίτες που σέβονται τους νόμους και τις υποχρεώσεις τους έναντι του κράτους. Το μόνο τους λάθος είναι ότι τους ψήφισαν. Το μείγμα του πολιτικού και του τραπεζικού συστήματος είναι κόλαση. Οσους δεν τους υπάκουσαν και αντιστάθηκαν, τους έλιωσαν. Και η κατάληξη είναι αυτό που βιώνει σήμερα ο κυπριακός λαός…
Πληρώνει για τα δισεκατομμύρια που εξαφανίστηκαν με ευθύνη των τραπεζιτών και με την κάλυψη των πολιτικών.
Προσωπικά πιστεύω ότι η έρευνα που ανέλαβαν οι τρεις «ντι Πιέτρο» της Κύπρου θα οδηγήσει στη φυλακή τους ενόχους.
Οι τρεις δικαστές είναι γνωστοί για την ακεραιότητά τους και για την απόλυτη τήρηση των νόμων. Γνωρίζοντας από τα παιδικά μου χρόνια το δικαστή Γιώργο Πική, πρώην πρόεδρο του Ανωτάτου Δικαστηρίου και πρώην μέλος του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου της Χάγης, μπορώ να διαβεβαιώσω ότι δεν θα αποδεχόταν το διορισμό του για να συγκαλύψει τους ενόχους.
Όπου και αν βρίσκονται, στην Κύπρο, στην Ελλάδα, το Μαϊάμι ή στην Αυστραλία, πρέπει πια να φοβούνται…
- από το aixmi.gr

13 σχόλια :

  1. Ανώνυμος2/4/13 11:38

    Κάποτε είχα ρωτήσει έναν δικό μας υπουργό Εξωτερικών, αν το σχέδιο Άτσεσον για την Κύπρο ήταν το καλύτερο για τις ελληνικές θέσεις που κατατέθηκε ποτέ. Κι ενώ υπέθεσα ότι θα άκουα κάποια εμβριθή ανάλυση που θα ξεκινούσε από το σχέδιο Μακμίλαν ή τη συνθήκη της Ζυρίχης και θα έφτανε ως τις προτάσεις του Βάλτχάιμ και τις δέσμες ιδεών του Ντεκουεγιάρ, μου απάντησε το ακόλουθο απίστευτο: «Τι να σου πω, παιδάκι μου. Έχουν κατατεθεί τόσα σχέδια για το Κυπριακό, που έχω μπερδευτεί κι εγώ. Και, μάλιστα, πριν την εισβολή; «Ωωωωω… Πού να θυμάμαι τώρα… Αν χρειαστεί, ξέρουν οι υπηρεσίες».

    Επί Ανδρέα Παπανδρέου, η Βουλή των Ελλήνων είχε τολμήσει να «ανοίξει» τον περιβόητο φάκελο της Κύπρου. Συγκροτήθηκε εξεταστική με πρόεδρο έναν έντιμο αλλά χαμηλού πολιτικού βεληνεκούς βουλευτή, τον Χρήστο Μπασαγιάννη, η οποία εξέταζε έγγραφα και μάρτυρες για δύο χρόνια και δυο μήνες. Άρχισε τον Μάρτη του 1986 και τέλειωσε τον Μάιο του 1988. Τα πρακτικά της επιτροπής ήταν τόσο πολλά, που γέμιζαν νταλίκα. Όταν ολοκληρώθηκαν οι εργασίες και όλες οι πτυχές της εθνικής προδοσίας ήταν -υποτίθεται- απλωμένες μπροστά μας, ζήτησα συνέντευξη από τον κ. Μπασαγιάννη. Αφού επί μία ώρα κατανάλωσε τον χρόνο λέγοντας πράγματα που ήδη τα ξέραμε, εκνευρίστηκα και του έκανα την τελική ερώτηση: «Κύριε Πρόεδρε, πείτε μου, με το χέρι στην καρδιά, απ’ όλη αυτή τη διαδικασία, τι καταλάβατε ως ουσία της υπόθεσης;». Ήταν η πρώτη φορά που ο γέρων βουλευτής σηκώθηκε όρθιος πίσω απ’ το γραφείο του και μου είπε, με αποφασιστικό ύφος: «Θα σου πω, αλλά κλείσε το κασετόφωνο». Πάτησα το off, σίγουρος ότι θα άκουγα, επιτέλους, κάποια μεγάλη κρυμμένη αλήθεια για τη φρικτή, εθνική προδοσία. «Κατάλαβα, παιδάκι μου, ότι αφού δεν τρελάθηκα τώρα, δεν θα τρελαθώ ποτέ».


    Δημήτρης Καμπουράκης(protagon.gr)
    συνεχίζεται...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος2/4/13 11:39

    ...Συνέχεια του προηγούμενου
    Το 1991 ή 1992 (δεν θυμάμαι ακριβώς τη χρονιά) έγινε στο στρατόπεδο των ΛΟΚ, στο Μάλεμε Χανίων, η αποκάλυψη μνημείου πεσόντων στην Κύπρο το 1974. Από το Μάλεμε είχαν φύγει έξι ντακότες γεμάτες πεζοναύτες μόλις άρχισε ο Αττίλας-2 στο νησί. Σκοτώθηκαν πολλοί (το ένα μάλιστα αεροπλάνο, από λάθος συνεννόηση, το έριξαν οι δικοί μας Κύπριοι κατά την προσγείωσή του) και δυο δεκαετίες αργότερα αποφάσισαν να τους τιμήσουν. Παρουσία του πρωθυπουργού Μητσοτάκη και πολλών συγγενών των πεσόντων, ακούστηκαν τα εμβατήρια, εκφωνήθηκαν οι λόγοι, έγινε προσκλητήριο νεκρών και αποκαλύφθηκε το μνημείο. Και, ξαφνικά, βγαίνει από τον κόσμο ένας γέρος που έκλαιγε, αρπάζει έναν στρατηγό από τα πέτα κι αρχίζει να τον ταρακουνά φωνάζοντας «γιατί τους στείλατε εκεί κάτω να σκοτωθούνε;». Ο παππούς απομακρύνθηκε απ’ τους φαντάρους ευγενικά, αλλά μετά το τέλος της εκδήλωσης τον πλησιάσαμε όλοι μαζί οι δημοσιογράφοι με τις κάμερες και τα μικρόφωνα. Ο γέρος, που είχε χάσει τον γιο του, μας είπε μόνο δυο λόγια: «Δε με νοιάζει που σκοτώθηκε ο γιος μου για την Κύπρο. Με νοιάζει που πρώτα την πουλήσανε κι έπειτα οι ίδιοι στείλανε παλικαράκια να πεθάνουνε, για να λένε πως πολεμήσανε κι από πάνω». Η δήλωση του παππού δεν έπαιξε σε κανένα κανάλι.

    Δεν πάνε τρία χρόνια που, σε επίσκεψή μου στην Πάφο, συζητούσα με ξενοδόχο για την εθνική υπόθεση. Σε μια έκρηξη ειλικρίνειας, ο επιχειρηματίας μου έδωσε μια άλλη αφήγηση της (τότε) κατάστασης στο νησί: «Ακούστε, κύριε, θεωρητικώς, όλοι θέλουμε την επίλυση. Ενιαία Κύπρος όμως, σημαίνει πως θ’ αλλάξουν πολλά πράγματα. Εμείς, επειδή διωχτήκαμε από τον βορρά, φτιάξαμε με τα χρόνια ένα τουριστικό θαύμα στον νότο του νησιού κι ας μη μας βοηθούσε ο τόπος. Πλην, τα πραγματικά ωραία μέρη και οι μεγάλες παραλίες που θα προσέλκυαν τους τουρίστες, είναι στον βορρά. Έχουμε κανέναν λόγο να επιλέξουμε από μόνοι μας τη νομιμοποίηση ενός ανταγωνιστικού τουριστικού πόλου; Ξέρεις πόσα κεφάλαια έχουν επενδυθεί και πόσος κόσμος ζει καλά εδώ, όπως είναι τα πράγματα;».

    Στο καφενείο ενός χωριού παρακάτω απ’ το δικό μου κάτω στην Κρήτη, συχνάζει ένας συνταξιούχος αξιωματικός. Όχι της Ευελπίδων, καραβανάς ήταν σ’ όλη του τη ζωή. Αμόρφωτος, σκοτεινός και ξεροκέφαλος άνθρωπος. Ως νεαρός αξιωματικός είχε υπηρετήσει δυο φορές στην Κύπρο. Έβαζε μέσον και πήγαινε γιατί έπαιρνε διπλό μισθό. Για τη δεύτερη θητεία του στο νησί μιλά συχνότατα. Ήταν γύρω στο 1980. Λέει για τα αυτοκίνητα που πήγαιναν στ’ αριστερά του δρόμου, για τα αφορολόγητα πλυντήρια και ψυγεία που έφερνε, για τα εγγλέζικα κασμίρια, για τα κλιματιστικά που είχαν απλωθεί στην Κύπρο ενώ στην Ελλάδα ήταν άγνωστα ακόμα. Αλλά για την πρώτη θητεία του στο νησί δε λέει ποτέ κουβέντα. Ήταν το 1970 με 1972. Όσο κι αν έχω προσπαθήσει να του πάρω λόγια και πληροφορίες για κείνη τη σκοτεινή περίοδο, που κατέληξε στο πραξικόπημα και στην απόβαση, δε βγάζει άχνα. Τον ρωτώ για τους τουρκικούς θύλακες, για την ΕΟΚΑ Β’, για τα σχέδια της ελληνικής χούντας, για τις διαταγές που είχε η ΕΛΔΥΚ απ’ τους συνταγματάρχες, για τις μάχες γύρω απ’ τα Τουρκοχώρια, για τον Ντενκτάς, για τον Σαμψών. Τίποτα. Μόνο μια φορά, δεν άντεξε την πίεση της συζήτησης και εξεράγη με μια φράση: «Για την κατάσταση της Κύπρου, ένας μόνο φταίει. Ο Μούσκος. Αποκλειστικά αυτός», «Μούσκο» έλεγαν, οι δικοί "μας" Απριλιανοί, τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος2/4/13 12:20

    ΤΩΡΑ Ο ΚΑΜΠΟΥΡΑΚΗΣ ΜΑΣ ΕΛΛΕΙΠΕ.ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΣΙΓΝΩΣΤΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος2/4/13 13:39

    Εκεινος που τα ξερει ολα ειναι η αγραμματος και ασχετος η ηλιθια αντιδραστικος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος2/4/13 13:45

    1:39 μ.μ. είναι και μονόχνωτος και αλαζόνας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος2/4/13 14:41

    ΚΑΦΡΙΛΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανώνυμος2/4/13 15:02

    Και υβριστής και βέβηλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ανώνυμος2/4/13 16:32

    ΒΕΒΑΙΑ 3.Ο2 ΒΕΒΗΛΟΣ Ο 1.39 ΚΑΙ 1.45.ΠΑΠΑΓΑΛΑΚΙ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ.ΚΑΦΡΙΛΑ ΣΧΕΤΗ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ανώνυμος2/4/13 17:57

    Τελικα ειναι μονο....χαζουλης!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ανώνυμος2/4/13 21:11

    ΝΑΙ ΝΑΙ ΧΑΖΟΥΛΗΣ.........ΟΤΑΝ ΤΟ ΠΑΙΖΕΙ ΧΑΖΟΥΛΗΣ.ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΧΑΖΟΥΛΗΔΕΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ανώνυμος3/4/13 01:03

    - Αύριο που θα πάω στο κουρείο, θα πω στον μπαρμπέρη να μου μετρήσει τις τρίχες μια-μια και αν είναι περισσότερες από 100.000,
    να μου τα πάρει ένα 37%......
    ΜΑΚΡΙΑ ΛΑΚΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ανώνυμος3/4/13 16:55

    HELLO...mallon ayto enooysane otan milagane gia eyropeoys gortinioys....gerolykos

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ανώνυμος4/4/13 13:26

    Μπραβο gerolyke με το αγγλικο σου !!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψιν σας τα ακόλουθα:
• Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές, ή χυδαιολογίες.
•Μην δημοσιεύετε άσχετα, με το θέμα, σχόλια.
•Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
Με βάση τα παραπάνω η διαχείριση διατηρεί το δικαίωμα διαγραφής σχολίων χωρίς καμία προειδοποίηση.