H Αξιοπρέπεια είναι το πρόσχημα

Της Χριστίνα Ν. Φίλιππα

Διάβαζα προ ημερών ένα γράμμα που κυκλοφόρησε ευρέως στο διαδίκτυο, μιάς μάνας άνεργης πλέον, με 4 παιδιά που έχουν αρχίσει και πεινάνε. «Τα παιδιά μου υποσιτίζονται , και τα 2 έχουν αρχίσει να εκδηλώνουν επιθετική συμπεριφορά» γράφει. «Όμως», συνεχίζει, «είμαι αξιοπρεπής και δεν θέλω καμιά ελεημοσύνη, παρά δουλειά για μένα και τον άντρα μου και δεν θέλω κανείς να γνωρίζει τι μου συμβαίνει » και μη θέλοντας να κηλιδώσει την αξιοπρέπειά της υπογράφει με τα αρχικά του ονόματος της. Όσο λοιπόν η δουλειά δεν έρχεται, καθότι η ανεργία είναι στο ζενίθ λόγω πολιτικής στόχευσης και δεν έμεινε άνεργη τυχαία,  τα παιδιά της θα υποσιτίζονται με όποιες συνέπειες αυτό επιφέρει, οι συμπεριφορές τους δεν ξέρουμε πώς θα εκδηλωθούν περαιτέρω, αλλά εκείνη θα αισθάνεται «αξιοπρεπής»…

Όσο όμως , ο πεινασμένος δεν έχει ονοματεπώνυμο και είναι μόνο «αρχικά», όσο διαβάζουμε ότι «κάποια παιδιά» υποσιτίζονται,  ότι «κάποια ας την πούμε Μαρία, Γιάννης, Ελένη»  πεινάνε, θα πηγαίνει το πράγμα λέγοντας και κλαίγοντας.

Το «ας τον πούμε Γ.Κ» που υποκαθιστά το φυσικό πρόσωπο, τον αδελφό, τον συνάδελφο, το συμμαθητή,   τον γείτονα,  μόνο άλλοθι και χρόνο μπορεί να δώσει στον ηθικό  αυτουργό.

Το «μη με δουν» , «μη μάθουν ότι εγώ…», μπορεί να οδηγεί δυστυχώς στην ψιλοαποδοχή του «μήπως μαζί τα φάγαμε» και κάπου να  έχει σταλάξει το δηλητήριο της αμφιβολίας. Ο μιθριδατισμός ελαύνει …

Αυτή η «αξιοπρέπεια» ενδέχεται να είναι μία μαζοχιστική θέση και ενοχική στάση απέναντι σ΄αυτή την σκληρή πραγματικότητα που βιώνουμε. Η ανθρώπινη ψυχή βαφτίζει πολλές φορές τη συμπεριφορά της με εξωραϊσμένες έννοιες γιατί δεν αντέχει , δεν θέλει και δεν μπορεί  πολλές φορές να δει κατάματα το πρόβλημα, μιάς και αποτελεί μέρος του, για να το αντιμετωπίσει.

Μια κοινωνία που έμαθε να κρύβει «Κωσταλέξια», και άλλα δράματα οικογενειακά, στριμώχνοντας τα κάτω απ το χαλί και το κυλίμι της, είναι ευκολονόητο πως είναι εθισμένη στην συγκάλυψη και στην μη αντιμετώπιση της πραγματικότητας. Είναι θέμα χρόνου, αν δεν έχει ήδη συντελεστεί,  η πραγματικότητα να σε ξεπεράσει και τα πράγματα να είναι μη αναστρέψιμα.

Όταν ωθείς τα παιδιά σου, επιβάλλοντας τους εμμέσως τη σιωπή, να ντρέπονται, να νοιώθουν ενοχές να μιλήσουν γιαυτό που βιώνουν, να μη τους δίνεις την ευκαιρία να το εξωτερικεύσουν, ενώ μπορεί να ήθελαν, τότε ούτε  τους αφήνεις να καταλάβουν  ποιός με το δικό τους δεκατιανό κάνει θυέστεια γεύματα, με αποτέλεσμα, η σύγχυση και λαθεμένη στόχευση, του ποιος και τι φταίει, να κάνει τη δουλειά της.

Αυτό που ζούμε δεν είναι γρίπη και «κάνε υπομονή θα περάσει», ούτε όμως και κολλητική ασθένεια για να προφυλαγόμαστε. Όταν πάψουμε να το βλέπουμε  έτσι,  κοιταχτούμε στα μάτια και μετρηθούμε, θα μπορέσουμε και να αναμετρηθούμε με το πρόβλημα.

Επειδή στις μέρες μας δυστυχώς, ο πλούτος μετριέται με τις «φιλανθρωπικές ευαισθησίες», πρέπει να πείσουμε ο ένας τον άλλο, ότι η αλληλεγγύη μέσω των κινημάτων  που έχουν αναπτυχθεί , στην παρούσα κατάσταση, δεν αφορά στην επίδειξη και στην απόκτηση κοινωνικού status όσων προσφέρουν. Ότι η  αλληλεγγύη δεν είναι χορηγία και έκπτωση απ τη φορολογία κάποιων οικονομικά ισχυρών. Δεν είναι θέαμα ούτε παράσταση για να έχει διάλλειμα. Είναι απόρροια αγάπης, από συνανθρώπους που βιώνουν τις ίδιες ή και παρόμοιες καταστάσεις και γιαυτό συμμετέχουν με τις δυνατότητές του ο καθένας στην ανακούφιση του άλλου.

Γιαυτό το λόγο η αλληλεγγύη εκτός από την κάλυψη πρωτογενών αναγκών, πρέπει να έχει ταυτόχρονα ως απώτερο στόχο την υπεράσπιση των δικαιωμάτων του συνανθρώπου, την απάλειψη της αδικίας που μπορεί να υφίσταται, τις δομές που θα φροντίσει να υπερασπιστεί για να του κάνουν ανθρώπινη τη ζωή του.

Αλλιώς ζήσε Μάη μου να φας ..τριφύλλι! Αλλά πιστεύω ότι δεν έχουμε απομωραθεί τόσο ώστε να λογιζόμαστε ως πρόβατα….

 Σύμβουλος Δημοτικής Κοιν. Φιλοθέης