Αλατισμένα και ανάλατα

Γράφει ο «Παλιοπυργήσιος» 

Ο Αντρέας Νταρζάνος (Πίκουλας) ήταν κάπως φανατικά συντηρητικός στην πολιτική. (Για τους νέους που δεν τον ξέρουν, που δεν τον πρόφτασαν, τους λέμε ότι σπίτι του ήταν αυτό που έχει σήμερα  ο παπα-Γιώργης-Μπούγος, η γυναίκα του Βασίλω ήταν πρώτη θειά του Πουλακίδα, παιδιά δεν είχαν.).

Όταν ανάλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας μας το ΠΑΣΟΚ υπουργός Οικονομικών έγινε ο Λάζαρης. Ο Λάζαρης, ευρισκόμενος στο εξωτερικό για την ενάσκηση των καθηκόντων του, υπέπεσε σε κάποιο «παράπτωμα», έτσι λεγόταν. (Δε θυμάμαι ακριβώς «τι και πώς», αλλά και να θυμόμουν θα το παρέβλεπα γιατί έχω την άποψη ότι προτεραιότητα έχουν οι σχεδιασμοί, οι προσπάθειες και οι ενέργειες που στοχεύουν σ’ ένα καλύτερο Μέλλον και μετά να στρέφουμε το βλέμμα στο παρελθόν. Τέλος πάντων.) 

Με το «παράπτωμα» του τότε υπουργού έγινε πολύ σούσουρο. Στην πλατεία του χωριού μας μερικοί ειδικοί στον πολιτικό χαβαλέ περίμεναν τον Πίκουλα να σχολιάσουν, να καλαμπουρίσουν, να το διασκεδάσουν. Με το που ξανάφανε στο αγκωνάρι του Κατσαφάνα αρχίζουν:

-          Το ’μαθες, Αντρέα; Αυτό κι αυτό με το Λάζαρη.

-          Άιντε πέρα κει ρες, αποκλείεται αυτό που λες.

-          Ναι, Αντρέα, έτσι είναι, το γράψαν οι εφημερίδες το είπε το ραδιόφωνο, του είπε ο άλλος.

-          Αυτά να τα επείτε σε κανένα άλλονες.

-          Πού ζεις, ρε Αντρέα, αυτό το έμαθε ο καθένας, εσύ μόνο δε το έμαθες; του είπε ο τρίτος.

-          Καλά πέστε εσείς ό,τι θέλετες. (Ξέχασα να σας πω ότι πρόσθετε ένα -ς- στο τέλος της τελευταίας λέξης κάθε πρότασης.).

Με τα πολλά κατάλαβαν ότι ο Πίκουλας μπερδεύτηκε και πήγε το μυαλό του στο Λάσκαρη, πρώην βουλευτή και υπουργό της Ε.Ρ.Ε. νυν Ν.Δ.

-          Ρε, Αντρέα, δεν πρόκειται για το Λάσκαρη, πρόκειται για το Λάζαρη, τον υπουργό του ΠΑΣΟΚ.

-          Α, έτσις, αυτό εξυπακούεταις, φυσιολογικόν επακόλουθος……

Ξεκαρδιστήκανε τότε όλοι στα γέλια, ξεκαρδίζονται και σήμερα όλοι όσοι το ακούν να το διηγείται κάποιος.

Παλιοπυργήσιος