ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΙΑΣ ΘΕΙΤΣΑΣ

Όσα φέρνει ο καταός

( «ΛΙΑΣΚΟΒΑ»1981, απ όπου και ανασύρθηκε από  τον ομογενή «ανασκαφέα» της Τριπόλεως ).

____

ΚΥΡΙΑΚΗ σήμερα κατακαλόκαιρου, όπου χάραξ΄ η ανατολή και ρόδισεν η δύση. Πωπώ τρομάρα μου και τι πήγα να πάθω σήμερα η άλλοτρη! Τελεμένη από τις παλιοδουλειές η μαύρη, κόντεψε να βαρέσει ο ήλιος στου Ζερντέ και γω βρισκόμουνα στο στρώμα ακόμα. Το χωράει ο νους σου; Να φρίξει πια ολότελα η γειτονιά με μένανε. Πήγε στη Αθήνα, λέει, η αφεντιά της κι έμαθε να κοιμάται σαν αρχόντισσα.. Τ΄ ακούς , τ’ ακώ  να λέω.

Δεν φταίω γω παιδάκι, τούτο το κεφάλι μου φταίει. Ταμάμ χθες βράδυ ήρθα από την Αθήνα και πήγα και τελεύτηκα μπίτι με τις παλιοδουλειές.  Να προκάνω τούτο, να συγυρίσω το άλλο, λες και θα ξανάφευγα το ταχιό. Το είχε σα στρατώνα ο παλιόγερος το παλιόσπιτο, τι να έκανα; Απέ έπρεπε να κρησαρίσω και λιγούλι αλεύρι με την ψιλή για κανά κουραμπιγιεδάκο, μέρες πούναι κόρσεμ,  μη μπει κανας  άθρωπος και χιλιοντροπιαστώ. Με το δίκιο του κιόλας : « άει στο διάτανο παλιόγρια,  στην Αθήνα ήσουν, χάθηκε  να φέρεις ένα κάτι τι να γλυκαθούμε ;».   Άειντε μίλα του ύστερα του Γλανιτσιώτη !  Σε ‘βγαλε στα πέντε αλώνια  και πάς, ξεφτιλίζεσαι τζάπα και βερεσιέ. 

Ασε πλιά με κάτι παλιόσκουτα του παλιόγερου τι τράβηξα… Τα έψαχνα ώρες με τη μυρουδιά σαν το λαγωνικό. Τα είχε καταχωνιάσει τρομάρα του στο πάτο της κοφίνας, βρωμισμένα και  χιλιοκατουρημένα, λες και θα ερχόντουσαν πιδρομή  οι Γερμανοί  να του τα πάρουν…΄Αει στο ντάδε παλιόγερε, λέω, πάλε καλά που δεν τα έκρυψες στις Πάνω Ράχες  σε κανά ντρόχαλο του Κουτσού.  Και τα πεχειρίστηκα τα μεσάνυχτα με κάτι  άβαξ και μπάμαξ, που  φαφατιάσαν τα χεράκια μου σαν της χελώνας τα πόδια . Τι νάκανα, παιδάκι, δεν υπήρχε στάχτη να βάλω αλισίβα για να κάνω τη δουλειά μου όπως τη ξέρω γώ. Πού στάχτη το κατακαλόκαιρο  με το γραέριο...  Δεν βγάνει στάχτη το γραέριο. Μια μυρουδιά βγάνει σαν να σιγοαερίστηκε ο παλιόγερος, Θεός να με συγχωρέσει. Μωρέ  έδωκα ένα ταγιο  στα σαφσιολιά που τελεύτηκα  μπίτι και γύρευε πότε με πήρε ο ύπνος.  Το ευτύχημα είναι  ότι με το πρώτο ντάγκα ντούγκα της καμπάνας  πετάχτηκα  φραστ  ανακούκουρδα αλαφιασμένη. Παναϊτσα μου, λέω, τι ήταν τούτο ; Κυριακή είναι  σήμερα για  ονειρεύουμαι;

-΄Αειντε άειντε, είπε ο παλιόγερος.  Από  πολυώρα την  καμπανίζει ο Παπαντώνης. Δεν ακούς ;                

- Μαυρούλα που ‘μουνα !  ‘Ώστε στο χωριό είμαι, ρε σιγιενικιάρη και δε μιλάς ; Πωπώ κόσμε και τι θα γένω με τον τζερεμέ του κερατά…

Να σταυροκοπηθώ, Παναϊτσα μου, η καμπάνα μας είναι.  Δοξασμένο το ‘ονομά σου που με άξιωσες να ματακούσω τη  γλυκάδα της.  Δοξασμένο! Εκεί σιαπάνου στην Αθήνα άκουγες μπάμ μπούμ μπάμ μπουμ κάτι θεριακωμένες καμπάνες, που περσότερο σε λιμάριζαν  παρά σου μαλάκωναν την ψυχή, ο Θεός να με συχωρέσει. Μωρέ πετάχτηκα πάνω  σα λαφίνα και ίσια που να πεις ξέρω γω τι, είχα   ντυθεί  στο τζίτζιφο κιόλας. ΄Εβαλα και το κεφαλομάντηλο στο κεφάλι-καιρό είχα να το βάλω- δεν της άρεσε γλέπεις  της τσιουπίτσας: ΄΄ εδώ στην Αθήνα,  ρε μάνα, τα κάνουν κώτσο  σα τή Χρυσιάφω, δεν βάνουν μαντήλες΄΄. Μωρέ το κοτσάρισα τώρανες κι αναπαύτηκε το καύκαλό μου . Τινάχτηκα και λιγούλι από τίποτα  σκόνες και άχερα και μια και δύο για την εκκλησιά.

Μπαίνω, που λέτε, καμιά βολά μέσα και τι να δω ; Ψυχή !  Ο Παπαντώνης κάπου σιγοδιάβαζε ψι ψι ψι… μέσα στο ιερό και ο Παπαπάνος καθότανε όξω στο ψαλτήρι και παρακολουθούσε τάχατες τον κακομοίρη τον Απίκραντο μη του ξεφύγει καμιά οξεία, όπου έψελνε τάχατες ο δόλιος σαν ψάλτης γκούου… γκου γκούουου…΄Ε, δεν κρατήθηκα κι έβαλα φωνή: Πωωωπώ χωριό και πως γεράντησες! Ρήμωσες, χωριοόοο...

-Σιγότερα, θειά, με έσκιαξε ένας από πίσω. Δεν βάρεσε ακόμα η ΄΄δεύτερη΄΄. Τι κάνεις έτσι;

-Πίσω μου σ έχω σατανά, λέω. Σύ σαι, ρε Ζιωγούλα;

-Σιγά μη δε είμαι ο γεροτσίρος, λέει. Πάει ο Ζιωγούλας, ήταν με την άλλη κυβέρνηση…

-Νάσαι καλά, λέω, το ίδιο κάνει. Ή μπάς  και δεν σβαίνεις  και συ τα κεριά πριν τ’ ανάψουμε;

Εδεκεί στη κουβέντα - Θεέ μου, συγχώρα με  μέσα στον οίκο σου -  ακούω από κει πέρα το ψαλτήρι  τον Παπαπάνο να φωνάζει νευριαστά  : «σσσιωπήηη...».  Μου κόπηκαν τα ύπατα. Σε καλό σου βλοημένε, λέω, που με κοψοχόλιασες.΄Αειντε καημένε παπά… ΄Εφτού εσύ.  Σιωπή, σουτ και σουτ το πάς μιας ζωή. Συνήθειο γλέπεις το έρμο, δεν κόβεται καλοπίχερα.  Είναι να μην τόχεις. Και καλά τότενες που γιόμωνε  η εκκλησιά και γενόταν οχλαοή- τότενες που έψελνε κείνο το παιδάκι του Τζιράκα και βούιζαν οι θόλοι- έμ τώρανες; Ποιος θα την κάνει την οχλαοή, παπούλη, εγώ για ο Απίκραντος; Ρημώσαμε, έρμε και μείναμε με τις συνήθειες στο ακέριο, δεν το γλέπεις; Τι να πω πλιά, έκανα το σταυρό μου η αμαρτωλή και διάκα κι έπιασα τη γωνίτσα μου.

Απέ γκούου… γκουγκούου ασκόφερνε ψέλνοντας ο δόλιος ο Απίκραντος, με κάτι ματοάλια κρεμασμένα με σπάγγο λες και φτούνα του λείπανε του κακομοίρη για να δει  τα γραμματούλια στα βιβλία. Για μια στιγμούλα μονάχα ξεχώρισα να λέει ΄΄ Κύριε λέησον, Κύριε  λέησον, Κύριε λέησον΄΄ . Το ‘πε καμιά κοσαριά φορές- δεν ξέρω αν τα μέτραγε κιόλας γιατί τήραγε και κατά μένα. Τάχατες τήραμε γριά, ξέρω απόξω και τροπάρια  εγώ. Τον κακομοίρη, τον κακομοίρη και τι σου φταίει….Δεν  λες που βρίσκεται και τούτος, αλλιώς θάκανε ο ένας παπάς τον ψάλτη και ο άλλος τον παπά. Παπάς εδώ, παπάς εκεί και πούναι ο παπάς που λέει ο λόγος. Αλλά να σου πω και την αλήθεια μου, μπλειότερο  φχαριστήθηκα λειτουργιά εδώ παρά κει σιαπάνου, όπου ήσαν κάτι καλοθρεμένοι και τα λέγαν στρογγυλά στρογγυλά περι διαγραμμάτων σαν να βάναν λόγο στο μπαλκόνι, Θεέ μου  συγχώραμε. Εδώ, βέβαια, δεν ξεχωρίζεις λέξη μάϊδε από παπά μάϊδε από ψάλτη, αλλά μπαίνουν κατευθεία στη καρδιά σου. Φτούνο ξέρω να λέω γω.

Εν τέλει, ακούω  το τσιάκα –τσιάκα του παπά και δόξασοι η ελπίς ημών δόξασοι και δι΄ευχών των αγίων πατέρων ημών και καλημέρα σας. Διάκα πήρα αντίδωρο, φίλησα και το χέρι του Παπαντώνη- τι να ΄κανα-  έτσι το βρήκαμε, παπάς είναι και τούτος. Γιατί τάχατες, οι άλλοι ήσαν καλύτεροι; Θα γίνει με τον καιρό και τούτος, κανένας  δεν γεννήθηκε μαθημένος. Μωρέ πολύ καλός είναι. Γύρισα  και τον τήραξα  λίγο να δώ πως είναι  τώρα με τα γένεια και να σου πω τη μαύρη μου αλήθεια καλός μου φάνηκε, ο Θεός να με συγχωρέσει. Μπρέ, λέω, γιάτρα  πως γένεται ο άθρωπος από τη μια στιγμούλα στην άλλη. Χθες ακόμα φώναζε  ψάριααα, σαν τον Πουλακίδα. Κύριε λέησον και  θαυμαστά τα έργα  σου κατά τη μεγαλοσύνη σου, που λέει κι ο λόγος. Σταυροκοπήθηκα και τράβηξα να βγώ όξω, αλλά δεν πρόκανα να μπω στο διαδρομάκο της ξώπορτας κι ακω τον  Παπαπάνο :

-΄Ε, Αθηνιώτισα, δεν μας μιλάς βλέπω.

-Τι να μιλήσω Δέσποτα, που μ‘ άποχαύρισες σήμερα ... Ετσι αχουγιάζεις εσύ και τ΄αγγόνι σου τον Πάνο  ; Κάντο και να δεις τρίβολο που θα σου καρφουντίσει…

Ξεράθηκε στα γέλια ο βλοημένος και τους άφηκα – παπάδες, ψαλτάδες κι επιτρόπους-  και βγήκα όξω. Να δω λίγο κόσμο, λέω, που αποχάθηκα  δύο μήνους τώρα. Δεν πρόκανα  να κάνω δύο βήματα κι ακώ τον Κομπόλη από δεκεί του Ντούσια να φωνάζει:

-΄Ελα, γριά, να πιείς καφέ.

-Άσε Γιωργάκο λέω, με βλέπει ο Μακρής και θα χρωματιστώ.

-Ο Λούης είναι πρόεδρος, δεν είναι ο Μακρής.

-Το, ξέρω, παιδάκι και ούτε θέλω τίποτα πιστοπητικά εγώ. Μια παλιογαϊδούρα κάπου χω έτοιμη να ψοφήσει και ποιος θα μου την πετάξει, Γιωργάκο ;  Εσύ από την Αθήνα για ο γέρος μου που δεν μπορεί ούτε να αεριστεί ;

-Ώστε κάνει και τέτοια ο πρόεδρος  ;

-Να με συχωρεί η χάρη σου,  ούλα πρέπει να τα κάνει ο πρόεδρος. Δεν έχουμε κι άλλον δω χάμου. Προχθές πέταξε ένα άλογο του Ξερικού, χτες την γαϊδούρα του Τούρκου και ταχιά τη δική μου. Ό,τι μπορεί κάνει το παιδάκι. Είναι ο «κύρ γάϊδαρος του χωριού, που  κάνει ούλες τις δουλειές», είπε τις προάλλες ο Τούρκος.

-Δηλαδή,  με ξεχάσατε εμένα σαν να λέμε...

-Χριστός κι Απόστολος Γιωργάκο, ούλοι χωράμε δω μέσα. Μόνο ο όξαποδώ .

-Έλα  κατά σιαδώ στο παγκάκι, λέει ο Φρούσιος.

-Ρούφα το τσιμπούκι σου, Αγγελή, συ μόνο στις εκλογές μιλάς. Άσε που θα με δουν  ο Μακρής, ο Κομπόλης και θα χρωματιστώ.

-Θα τα πω εγώ με τη θειά, είπε ο Βασίλης ο τηλεφωνητής.

-Άσε Βασιλάκο, με βλέπουν  ο Μακρής, ο Κομπόλης, ο Κόρδας και θα χρωματιστώ.

-Παράτους, γριά κι έλα σε μένα, είπε ο Θανάσης.

-Μαυρούλα ΄γω !  Θα με ζηλέψει ολάκερο το χωριό, Θανάση...

-Αφήστε ρε τη γριά ήσυχη,  έσγουξε ο Μπαζός.

-Έσύ σαι, Αντώνη; Τρομάρα μου και πως μου φαίνεται ότι σαι ο καλύτερος δω μέσα..

-Εχτός από μένα, λέει ο Κόλιας.

-Όχι, εσύ εξαιρείσαι , δεν έχεις ταίρι…

-Για να σε δω,  μωρ σπασόγρια, λέει ο Φουσέκας.

-Άσε Φούκα, θα ματαρχίσεις τα παλιά πάλε και θα τσακωθούμε.

-Τότε πάγαινε εδεκεί στον Τζιμπάκο, λέει.

-Πωπώ από την εκλησιά βγήκα, στο διάτανο  να πάω;

-Μωρέ τι καλά που τους τα λες, λέει ο Μπούγος.

-Έτσι είσαι ακόμα Δημήτρη; Νόμιζα ότι σε κάναν άγιο…

-Δαγκώνεις κανά στραγάλι, ρε γριά; κογιονάρισε ο Πετρούλιας.

-Από σένα περσότερο το κοχεύω, Πέτρο…

-Έμένα με γνωρίζεις θείτσα; Λέει ένα χαμογελαστούλι.

-Όχι μάτι μου, ποιο είσαι;

-Ο Φελέκος του Μπρούκλη είμαι, από τον Καναδά.

-Ώίίί… τρομάρα μου ! Τι κάνεις Φελέκο μου; Βάφτισες το τσιουπί σου έμαθα, να σου ζήσει.Και δεν μου λες, ποιος τούβαλε λάδι;

-Ο Σωτήρης , του ιερέως βεβαίως.

-Πωπώωω… Φελέκο μου! Έψαξες πολύ για  χριστιανό νουνό σε Άγγλους, Γάλλους,  Πορτογάλους;

-Για μεριάστε να δω τι συμβαίνει δω πέρα, είπε ένας κοντοπίθαρος.

-Μαυρούλα ! Ε συ σαι,  ρε Φλεβάρη;

-Γιατί, σε ρώτησα  εγώ ποια είσαι;

-Όχι, παιδάκι, δεν πάει στα βουνά η σερετιά, κατά Αίγιο πάει που είναι ίσιωμα. Και γλες καλά τώρα, ρε Αντώνη, με την εγχείρηση;

-Καλύτερα από τότε πού είχα δύο.

-Μακάρι να σε φωτίσει ο Θεός σου.

-Μα έχει;  ρώτησε ο Μητσιελόπανος.

- Καλά λες, Πάνο.  Ούτε σε Γιαχωβά δεν πιστεύει τούτος.

-Καλωσόρισες, θειά, λέει η Θανασία. Σε περίμενα να πάμε στου Γιωργίλα  να κόψουμε χυλοπήτες.

-Δεν πάω πουθενά, να πάει να βαρέσει τον κώλο του σαπέρα, πες του. Πέρσι με έβαλε κάτου και μου κοψε τα νύχια με ένα προβατοψάλιδο , λες και θα έκοβα τις χυλοπίτες με τα νύχια μου.  Να  κόψει το λαιμό του, πες του,  να γλυτώσει και καμιά παλιόγιδα στο τσεγκέλι...

-Μωρέ σε ούλους το σωστό  λες, λέει ο Τούρλας.

-Έ, όχι κι από σένα,  ρε Τζιουβάλη.

-Εγώ πάντα το σωστό λέω, αλλά μ΄ έχετε παραξηγήσει.

-Καλά, Πάνο, δεν σε είπαμε και … Θανάση !

Ζαλίστηκα προς στιγμή και κει που πήγα να κάτσω εδεκεί στο φούρνο της Τζιμπάκαινας ακούω   πίσω μου έναν ευγενή:

-Τι κάνεις, θειά , καλά είσαι; Καλοσόρισες.

-Μπρέ μπρέ μπρέ ο Κοζάτος, λέω. Γιάτρα ο Αντρέας  κοινωνικοποίηση !

-Μπάς κι είδες κανά παιδί σιαπάνου, ρε θειά;  ρωτά ο Τσιότσιολας.

-Που να τα δω,  ξάρφε; Τον Κιτσιούλη είδα μια βολά στο περιοδικό που έγραφε πιστολή…

-Τον ίδιο είδες ή την πιστολή  ;

-Την πιστολή είδα. Που να τον δω τον ίδιονε...  Καταράχι είναι η Αθήνα;

-Καλώς τη θείτσα, λέει η  Τούλα, έλα να σε τρατάρω.

-Σώπα, Τούλα, άμα τραταίρνεις τον έναν και τον άλλον, πάει το μαγαζί. Άσε που θα με δει ο Τούρκος και θα τουρκέψει…

-Θα σου κόψει το δρόμο να λες, είπε ο Καπετοκώστας.

-Το λες και συ ο συμπέθερός του  αυτό ;

-Το λέμε να γελάσουμε. Έλα να τα πούμε λίγο…

-Άσε κυρ Κώστα, συ ούλο για  λίγο λες. Έχω τη δική μου λιγούρα εγω…

Έδεκεί στη κουβέντα, ακω κάτι αγριοφωνάρες τζί τζί τζίιι…  Μια όχλαοή από    Ντουσιοχρήστο,  Κωστάντιο και άλλους τσουρουλάδες.  Μου πήρανε τ  αυτιά.

-Ώστε δω βρίσκεται  ο Τζίνος ;  ρώτησα.

-Όχι, πήγε  θάλασσα, λέει ένας. Πήρε μπανιαρό η Δημήτρω και πάει να δει πως είναι.

-Σώωωπα... Γιάτρα η Δημήτρω!.. Και καλά, εσύ που το λες ποιός είσαι τώρα ;

Γυρίζω  λαχτάρα  μου και τι να δώ; ΄Ο παλιοκιούλιαρης!. Έμ ποιος άλλος θάλεγε τέτοια χοντροκοπιά.

-Εσύ ‘ σαι, ρε  Γιωργίλα ; Τι κάνεις, Γιωργάκο, καλά;

-Προύτς προυτς προύτς… η πρωτευουσιάνα, λέει. Που χανόσουν μωρ σουφριάρα τόσον καιρό  και άφηκες τον παλιόγερό σου δω χάμου άπλυτο και συφοριασμένο ; Α ;

-Στην Αθήνα , Γιωργάκο, εκεί  πάνε ούλοι.  Παιδοκόμαγε η τσιουπίτσα,  τι νάκανα... Για καλό μου λές;

-Όρίστε. Δεν πρόκανε να αριβάρει  η σούφρα σου και  πήρες  τις ρούγες μπονόρα-μπονόρα.

-Πωπώ με τον παλιοσαπίτη και με κόλασε ! Άπ΄ τη μύτη θα μου το βγάλεις, ρε Γιωργάκο ;  Στην εκκλησία διάκα. Και καλά εσύ που ήσουν σήμερα και δε φάνηκες στο στασίδι σου ; Το είδα  άδειο και είπα μπα σε καλό του, τούτος ποτέ δεν έλλειψε από λειτουργιά. Μπάς κι είναι ανήμπορος;

-Μωρή, άει στο διάβολο από μπροστά μου να μη σου κατεβάσω κάνα καντήλι....

- Εμ καλά λέω.  Ούλο στο τουράκι  κάθεσαι, ποτέ δεν μπήκες στην εκκλησιά .  Μπέκα μια βολά, ρε καλογερέα  και βγέκα από την άλλη πόρτα. Έτσι για το θεοθείναι, δεν τρώνε οι εικόνες, είσαι και παπαδοπαίδι γλέπεις. Έτσι για το φχαριστώ, ρε γιελαδάκο, τόσα πρόσφορα πλιά έφαγε φτούνη η μπριστούρα…

-Σώπα γριά, μη το μαλώνεις το παιδί, είπε ο Πίκουλας. Μπήκε όταν το βάφτίσανε.  Τι να κάνει πάλε ;

-Μαυρούλα μιλάει και το μοσχολούλουδο,  λέω. Μωρέ θα  ρίξει φωτιά ο Θεός να μας κάψει. Δεν καθόμουνα  καλύτερα κει  σιαπάνου να με φάει το στρογόνο , το καψαέρι και η μοναξιά να μη τους γλέπω μπίτι…

Χαλιούρισα  κάμποσο ακόμα στην πλατεία, με γκιολέψανε, τους γκιόλεψα, φχαριστήθηκα. Τούτη είν΄η ζωή παιδάκι μου, λες ότι υπάρχεις τουλάχιστο. Άνάθεμα τους μαραγκούς που κάνουν τα καράβια και παν και ξενητεύουνται γριές και παλληκάρια, να λες… Η μαγκούφα η γιανάγκη,  όπως γλέπεις.                                                                                     

Η ΘΕΙΤΣΑ ΣΑΣ