Αλατισμένα και ανάλατα

Γράφει ο «Παλιοπυργήσιος»

Προχθές ξεφύλλιζα το περιοδικό «Της Κυράς το Γεφύρι» τεύχος 4, καλοκαίρι 1990, περιοδικό που ήταν έκδοση του Συλλόγου Γλανιτσιωτών Τρίπολης. Ο τίτλος του περιοδικού δεν ήταν τυχαίος. Με την μεταφορική του έννοια άφηνε να εννοηθεί ότι ο Σύλλογος μας της Τρίπολης, λόγω της έδρας του θ’ αποτελούσε το συνδετικό κρίκο που θα ένωνε το Σύλλογό μας της Αθήνας και το χωριό μας. Επίσης ότι ο Σύλλογος Τρίπολης λόγω της μικρής απόστασης της έδρας του από το χωριό θ’ αποτελούσε πέρασμα-γεφύρι, για το ξεπέρασμα κάθε δυσκολίας – κάθε εμποδίου που θα δυσκόλευε την πραγματοποίηση των στόχων των Συλλόγων μας.

Από τότε που ιδρύθηκε ο Σύλλογος Τρίπολης (1985) ως σήμερα αποδείχθηκε περίτρανα ότι οι λόγοι ύπαρξής του ήταν υπαρκτοί και αληθινοί. Δυστυχώς όμως μερικοί, ευτυχώς πολύ λίγοι, είτε συνειδητά είτε χωρίς να το καταλαβαίνουν, δεν θέλουν να πιστέψουν σ’ αυτούς. Ας είναι.

Σε μια σελίδα λοιπόν του περιοδικού βρήκα ότι στις 27-1-1989 πέθαναν την ίδια μέρα τρεις πατριώτες μας, συνομήλικοι, γεννημένοι εκεί κάπου γύρω στο 1900. Ήταν οι:

α) Ροζής Γ. Ανδρέας (Κοζάτος)

β) Μαλαπέρδας Στ. Ιωάννης (Μακρής)

γ) Σταθόπουλος Δημήτριος του Κων. (Παπίτσας)

Οι δύο πρώτοι κηδεύτηκαν στο νεκροταφείο του χωριού μας, ο τρίτος κηδεύτηκε στο Ρώμεσι Ηλείας.

Αξέχαστοι συμπατριώτες μας που άφησαν ανεξίτηλα αποτυπωμένη τη σφραγίδα τους στο χωρίο μας, καθένας με το δικό του τρόπο, με τα έργα του, το μόχθο του, τον ιδρώτα του, στον τραχύ και άγονο τόπο του χωριού μας εκείνα τα σκληρά και δύσκολα χρόνια. Έφυγαν για το μακρινό και αγύριστο ταξίδι τους. Με την άδειά τους θα σχολιάσουμε με εύθυμο τρόπο το μισεμό τους.

Στην πύλη του Κάτω Κόσμου τους περιμένει, λέει, ο Άγιος Πέτρος. Πρώτος φθάνει ο Κοζάτος, που είναι όλο νεύρα και τσίτα φαρμάκι γιατί ήταν νηστικός – είχε δυο ώρες να φάει!! – αλλά και γιατί είχε ξεχάσει να πάρει μαζί του το πριόνι και το σκεπάρνι και έτσι με τι εργαλεία θα έκανε καμιά δουλειά που θα του τύχαινε;

-          Καλώς τονε, γιατί άργησες και πώς είσαι έτσι νευριασμένος; τον ρωτάει ο Άγιος Πέτρος.

-          Άει βαρ’ το κώλο σου περακεί, ρε, του απαντάει ο μπαρμπα-Αντρέας. Αυτή ήταν η συνηθισμένη του φράση «εν ζωή», προς μικρούς και μεγάλους άλλοτε στα σοβαρά και άλλοτε αστειευόμενος.

Ακολουθάει ο Μακρής, σκυθρωπός και καπινισμένος γιατί είχε μαλώσει με τη γαϊδούρα, αλλά και γιατί είχε ξεχάσει το λαούτο και άμα του τύχαινε κάνας- γάμος, καμιά-διασκέδαση;

-          Πώς είσαι έτσι, μπαρμπα-Γιάννη; τον ρωτάει ο Άγιος-Πέτρος.

-          Φέγα από μπροστά μου, ρε, απαντάει ο μπαρμπα-Γιάννης. Έτσι συνήθιζε ν’ απαντάει σε όποιον δεν του ’κανε τα κέφια.

Φτάνει και ο Παπίτσας, «εκτός εαυτού», φαρμακισμένος γιατί κάτι Παλιοπυργήσιοι τσοπάνηδες του είχαν ξεριζώσει τις μυγδαλιές που είχε φυτέψει στη «Λάκα» στον Παλιόπυργο.

-          Καλώς τονε, πώς είσαι έτσι; τον ρωτάει ο Άγιος Πέτρος.

-          Σταμάτα, γιατί θα σου κάνω μήνυση. Να είστε μάρτυρες, λέει στον Κοζάτο και στο Μακρή, θα του κάνω μήνυση.

Έτσι συνήθιζε ν’ απειλεί όλους όσοι, όπως νόμιζε, τον αδικούσαν.

Αυτά και ο Θεός να τους σχωρέσει.

Παλιοπυργήσιος