ΟΣΑ ΦΕΡΝΕΙ Ο ΚΑΤΑΟΣ

Ο τίτλος του ήταν το «Ημερολόγιο μιας Θείτσας» και ο υπότιτλος «Όσα φέρνει ο καταός». Δημοσιεύθηκαν (1977-1979) στη «Λιάσκοβα»  σε επτά συνέχειες, όσες οι μέρες της βδομάδας, τα ημερολόγια μιας Γλανιτσιώτισας, μέσα από τα οποία πηγάζει αυθόρμητα η Γλανιτσιώτικη εκείνη εποχή, με την απαράμιλλη πέννα του Αβαδαίου. Αξίζουν και για την ηλεκτρονική «Λιάσκοβα», στις ίδιες συνέχειες, όπως ανασύρθηκαν από το αρχείο της. 
                               Ο αποστολέας :  Βασίλης  Γιαννόπουλος

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΙΑΣ ΘΕΙΤΣΑΣ

(Μονολογώντας)

Ουίχ μαυρούλα γώ. Σάματι θέλουμε τα πολλά  κι εμείς πλια. … Να σταυρώνουμε άθρωπο πού και πού ν’ αλλάζουμε δυό κουβέντες, για να μερεύει το «μέσα»  μας, να καταλαγιάζει. Αυτούνο θέλουμε. Κατά πού να πας όμως και κατά που να σιάξεις. Και ποιόν να συναπαντήκεις, όπου ρήμαξε πλιά το σοκάκι. Πάει …

Θες ποδάρια τώρα για να φτάσεις στο κοντινότερο σπίτι που καπινάει ο φουγάρος του. Ακόμα ούτε στο κατώι δε με πααίνουν  τα ρημάδια τα πόδια. Απέ αναμασάει  κάθε βδομάδα τα γιατρικά του ο «αγροτικός»:

--Είπαμε, θειά, ρευματικά είναι.

--Το είπαμε, γιατρούλη μου, αλλά δεν μας ακούσανε …

Ρεματικά σου λέει ο γιατρούλης και κάνε καλά εσύ με δαύτα. Εμ τότενες, παιδάκι μου, λέω, γενόταν και ο γερ’ Απίκραντος γιατρός. Μιά γραβάτα που του λείπει από κάπου θα τη ρήμαζε ο φτωχός. Χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι δηλαδής για μια γρααβάτα. Με τη ντουζίνα τις έχει ο γιός του ο Γιώρης  - όξω από κείνη την κατακόκκινη. Το  γελάω; Μπήτι μη το γελάω. Με ένα βοτάνι που μου έφερε από τα σφενταμάκια, σαν να είδα λιγούλια καλυτέρεψη και ας ήταν φαρμάκι πανάθεμάτο. Μωρή δε θές να σκαμπάζει  στ΄ αληθινά  ο μπανταβός από γιατρική ; Έχε γούστο, Παναϊα μου !

Ουίχ ώχ ώχ … τί να είπουμε και τι να μολοήσουμε... Αυτούνα, ποτ’ έτσι,  ποτ’ αλλιώς περνάνε, κάπως, νταγιαντεύουνται. Κι αν δεν περνάνε, ας πάνε στο διάτανο. Τάλλα τι μου κάνεις … Την ερημιά και την καταχνιά, όπου μείναμε τρείς γέροι κούκοι σε κάθε μαχαλά και κλαίμε τα μοιρινά μας. Σου λέει η άλλη:

--Σώπα και μας νοιάζονται τώρα-τώρανες. Θα ρθεί κι εδώ, λέει, η τελεόραση να μας πάρει φωτογραφία. Θα σταθούμε στην αράδα λέει  κι άλλος θα τραγουδάει, άλλος θα χορεύει κι άλλος θα λέει ιστορίες τάχα μου.

Άσε με καημένη και μη με κολάζεις - με δύο παπάδες είχα συλλείτουργο χτές.

Αυτούνο κι αν δεν καρτεράγαμε πια ! Να γένουμε και μεις σκήριαλ στην τελεόραση, για νάχουν να λένε κει σιαπάνου: μπρέ μπρέ μπρέ, γιάτρα που υπήρχανε ακόμα αθρώποι κει σιακάτου… Που είναι και γλετζέδες. Και ξέγνοιαστοι τάχαμου. Πού ξέρουμε να ζήσουμε από φυσικού τάχατες, ενώ αυτούνοι στις πολιτείες δεν ξέρουν και ζούνε αφύσικα, τάχαμου. Που μας ζηλεύουνε από πάνω επειδή δεν έχουμε κείνο –πως το λένε, μωρή σύ, εκείνο πού έχουν εκείνοι και που δεν έχουμε μείς και πού το αναχαράζουν κάθε βολά σα παλιόγιδα κόρμπα;  Ά, ναι, άγχος το λένε.

Τώρανες, τί πράμα είναι αυτούνο το άγχος, άειντε βρέστο. Έ, κάτι σαν το καψαέριο πρέπει νάναι. Χλεμπόνα δηλαδή. Ναί, αλλά χλεμπόνα-ξεχλεμπόνα δεν είδα και κανέναν να κάνει σιακάτου. Ούλοι σιαπάνου μαζεύουνται. Κατάλαβες; Κατάλαβα να λέω πού να μη σώναμε.  Ουίχ  ωχ  ωχ και πάλε ωχ..