Αν δεν ακούμε, δεν μιλάμε, δεν ονειρευόμαστε, είμαστε ηττημένοι

Θυμήσου ότι αυτοί οι παππούδες που έδωσαν τη ζωή τους, δεν σου παρέδωσαν μόνο μια ελεύθερη χώρα, δεν πέθαναν μόνο για τη Δημοκρατία.

Πέθαναν και για τα ιδανικά και για την αξιοπρέπεια.

Είναι μεγάλο πράγμα ο άνθρωπος να έχει ιδανικά και αξιοπρέπεια.

Είναι μεγάλο πράγμα να σπάει την ασφάλειά του για να σφίξει το χέρι εκείνου που πονάει στον παρακάτω δρόμο. Κι ας μην πονέσει ποτέ ο ίδιος.

Κι αν δεν πονέσει και ξέρει ότι δεν θα πονέσει, είναι ακόμη πιο γενναίο να κατεβεί στο δρόμο να σφίξει το χέρι του πονεμένου.

Και να τον βοηθήσει να σηκωθεί.

Αν κλείσουμε τα μάτια και τ’ αυτιά…

Τίποτε δεν θα αλλάξει.

Ούτε αν περιμένουμε να τ’ αλλάξει ο άλλος. Πάντα ο άλλος…

Αν σταματήσουμε να ονειρευόμαστε, τότε έχουμε πεθάνει.

Αν κλείσουμε τα μάτια, απλά δεν θα βλέπουμε.

Αν κλείσουμε τ’ αυτιά, μόνο να μην ακούμε θα πετύχουμε.

Αν κοιμηθούμε με κλειστά παράθυρα, ο θόρυβος ίσως και να μην περνάει.

Αλλά δεν θα έχουμε σβήσει ό,τι υπάρχει εκεί έξω.

Δεν θα έχουμε καταφέρει να σταματήσουμε ό,τι σκοτώνει τον άνθρωπο, την κοινωνία, την πατρίδα, τη Δημοκρατία σήμερα.

Αν δεν βλέπουμε και δεν ακούμε, δεν θα καταφέρουμε ούτε να βοηθήσουμε ούτε να αλλάξουμε το κακό.

Τον τρόμο αν δεν θέλεις να τον ακούς και να τον βλέπεις δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει.

Οι πεινασμένοι εκεί έξω θα γίνονται όλο και πιο πολλοί. Αλλά δεν θα τους ακούμε, ούτε θα τους βλέπουμε. Θα υπάρχουν όμως.

Οι άνεργοι, μεγαλύτεροι και νέοι, τα παιδιά μας, θα συνεχίζουν να στέκονται στην ουρά για ένα μεροκάματο των 15 ευρώ. Εμείς δεν θα τους βλέπουμε, ούτε θα ακούμε τις αγωνίες τους.

Όλο και περισσότερα πεινασμένα παιδιά θα λιποθυμούν στα σχολεία. Αλλά μακριά από τα μάτια και τ’ αυτιά μας.

Όλο και περισσότεροι γείτονες θα πηγαίνουν στα συσσίτια για ένα πιάτο φαγητό. Εκεί έξω, άρα μακριά από το παράθυρό μας.

Οι ουρές των νέων για μια μια δουλειά κάπου στο εξωτερικό, δεν θα μικρύνουν.

Αν κλείσουμε τα μάτια και τ’ αυτιά, δεν θα σταματήσουν οι αυτοκτονίες των απελπισμένων. Απλά δεν θα βλέπουμε το αίμα, ούτε θα ακούμε την κραυγή της απόγνωσης.

Αν κλείσουμε τα μάτια και τ’ αυτιά…

Τίποτε δεν θα αλλάξει.

Ούτε αν περιμένουμε να τ’ αλλάξει ο άλλος. Πάντα ο άλλος…

Αν σταματήσουμε να ονειρευόμαστε, τότε έχουμε πεθάνει.

Το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι απλά να ξυπνήσουμε, αλλά πρώτα να έχουμε ονειρευτεί.

Αν κλείσουμε και το στόμα μας, τότε εκείνος που πιάνεται από τη δική μας φωνή για να μείνει ζωντανός, θα πεθάνει. Και θα φταίμε εμείς.

Αν δεν ακούμε, δεν μιλάμε, δεν ονειρευόμαστε, είμαστε ηττημένοι.

Και oι ηττημένοι είναι η εύκολα λεία…

Και για τον κυβερνήτη που τα ξεπουλά όλα.

Και για τον ξένο κυβερνήτη που θέλει να τ’ αρπάξει όλα.

Και τον φασίστα που θέλει να ξεχάσουμε και να μας «σώσει». Σκοτώνοντας πρώτα τον μετανάστη, μετά τον ομοφυλόφιλο και μετά εμάς, που θα έχουμε πια καταλάβει τη μορφή της «σωτηρίας».

Αν κλείσουμε τα μάτια και τ’ αυτιά, απλά θα συνεχίσουμε ό,τι εγκληματικό κάναμε πριν.

Θα συνεχίσουμε να νοιαζόμαστε μόνο για τον εαυτό μας.

Θα συνεχίσουμε να συναλλασσόμαστε άνομα ή ανήθικα για να περάσουμε, όπως νομίζουμε, εμείς καλά.

Θα συνεχίσουμε να ψηφίζουμε τον κουμπάρο για βουλευτή. Επειδή είναι κουμπάρος κι όχι ικανός.

Θα συνεχίσουμε να λέμε, «ευτυχώς, απέλυσαν τον διπλανό κι όχι εμένα».

Θα συνεχίσουμε το κυνηγητό για μια θέση βολέματος, στην πλάτη του άλλου, του ικανού.

Θα συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε ένα καλό αυτοκίνητο κι ένα σπίτι με πισίνα, ως ύψιστα «ιδανικά» της ζωής και του πολιτισμού που άλλοι έφτιαξαν κι εμείς ανεχτήκαμε.

Θα συνεχίσουμε να φτιάχνουμε μια Ελλάδα χωρίς αξίες, όπως την θέλουν εκείνοι οι ηγήτορες της μετριότητας, ξένοι και Έλληνες, απλά για να επιβιώνουν αυτοί, μέσα στο μέτρο και το ανάξιο.

Αν συνεχίσουμε να μην ακούμε, να μη μιλάμε, να μην ονειρευόμαστε, τότε θα παραμείνουμε κοινωνία της απάθειας. Της αδιαφορίας. Της ανοχής. Και τελικά της συνενοχής. Όπως μέχρι τώρα, δηλαδή.

Αν δεν ακούμε, δεν μιλάμε, δεν ονειρευόμαστε, δεν θα μείνουμε για πολύ στην ασφάλεια που θεωρούμε ότι έχουμε.

Δεν θα είναι πάντα οι άλλοι που θα χάνουν τις δουλειές τους.

Δεν θα είναι πάντα οι γείτονες που θα τους κόβουν το ρεύμα.

Δεν θα είναι πάντα κάποιοι άλλοι που θα βρίσκονται στην απόγνωση.

Δεν θα είναι πάντα κάποιος άλλος που θα καλύπτει το άλλοθι της δικής μας ασφάλειας, της φοβίας, της ανοχής και της απάθειας. Το άλλοθι της συνενοχής της σιωπής μας.

Κάποτε μπορεί να είσαι εσύ που δεν θα έχεις δουλειά.

Κάποτε μπορεί να σου κόψουν το δικό σου ρεύμα, όταν δεν θα έχεις να το πληρώσεις.

Κάποτε μπορεί να νιώσεις ο ίδιος την ανθρώπινη θυσία μπροστά στο κέρδος, όταν θα πας στο νοσοκομείο και δεν θα έχουν καν τα στοιχειώδη να σε κάνουν καλά, επειδή το απαίτησαν οι «δανειστές».

Θυμήσου ότι αυτοί οι παππούδες που έδωσαν τη ζωή τους, δεν σου παρέδωσαν μόνο μια ελεύθερη χώρα, δεν πέθαναν μόνο για τη Δημοκρατία.

Πέθαναν και για τα ιδανικά και για την αξιοπρέπεια.

Είναι μεγάλο πράγμα ο άνθρωπος να έχει ιδανικά και αξιοπρέπεια.

Είναι μεγάλο πράγμα να σπάει την ασφάλειά του για να σφίξει το χέρι εκείνου που πονάει στον παρακάτω δρόμο. Κι ας μην πονέσει ποτέ ο ίδιος. Κι αν δεν πονέσει και ξέρει ότι δεν θα πονέσει, είναι ακόμη πιο γενναίο να κατεβεί στο δρόμο να σφίξει το χέρι του πονεμένου. Και να τον βοηθήσει να σηκωθεί.

Θυμήσου τα όνειρά σου.

Ξεκίνησες τη μάχη της ζωής για να είσαι με κλεισμένα αυτιά και μάτια; Με όνειρα που τα σβήνεις την αυγή για να μην τα θυμάσαι την επόμενη μέρα;

Μπορείς να βολεύεσαι με ό,τι λίγο σου δίνουν κάθε μέρα;

Μπορείς να βολεύεσαι με ό,τι παίρνουν από τα παιδιά και την πατρίδα σου;

Μπορείς να κλείνεις τ’ αυτιά, τα μάτια και να σβήνεις τα όνειρά σου;

Έτσι όμως δεν θα ακυρώσεις την πραγματικότητα…

Να κραυγάσω, με όση δύναμη μπορεί να έχω, όχι στη φωνή, αλλά στην ψυχή μου.

Ε, κακομοίρη Έλληνα, όπως σε φώναξε ο Καζαντζάκης! Αν ήξερες πόση δύναμη έχει ο άνθρωπος, δεν θα έκλεινες το παράθυρο να μην ακούς, να μη βλέπεις, να μη σκέφτεσαι να μην ονειρεύεσαι.

Ε, κακομοίρη Έλληνα, αν ήξερες πόσο σε φοβούνται, εσένα ως άνθρωπο αλλά και την ιστορία σου, τότε δεν θα απέφευγες να τους κοιτάς στα μάτια, δεν θα απέφευγες να υπερασπιστείς τα παιδιά και την πατρίδα σου.

Αν ήξερες τη δύναμή σου, δεν θα τους παραχωρούσες το δικαίωμα να ονειρεύεσαι…

Μην αργοπεθαίνεις, επειδή αδιαφορείς ή φοβάσαι. Το κατάλαβες ότι αυτός είναι ένας αργός θάνατος;

Το κακό δεν είναι ανίκητο. Έτσι σου είπαν ότι μοιάζει, σ’ εσένα τον ακίνητο…

Ε, κακομοίρη Έλληνα, δεν είναι μια θεατρική παράσταση η ζωή για να παρακολουθείς ως θεατής που χειροκροτεί ή αποδοκιμάζει, μα ενεργό ρόλο δεν έχεις εσύ, αλλά ο σκηνοθέτης.

Τους φοβάμαι τους αδιάφορους. Τους φοβάμαι γιατί κάνουν ότι δεν βλέπουν, κάνουν ότι δεν ακούν. Φοβούνται να ονειρευτούν. Φοβούνται να κινηθούν. Και δεν ακούν έτσι τις αλυσίδες που σέρνουν στα πόδια τους… Γιατί είναι ακίνητοι

 πηγη