Στην περίπτωση της ελληνικής κρίσης, η συγκεκριμένη ανάγνωση της πραγματικότητας δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Οι παθογένειες, και οι φορείς τους, που μας οδήγησαν εδώ, παραμένουν κοντά μας. Σφυρίζουν αδιάφορα. Υπονοούν ότι το θέμα δεν τους αφορά. Ότι είναι ξένο προς τους ίδιους, τις συμπεριφορές που υιοθέτησαν και τη μοιραία, διόλου ανέφελη εθνική διαδρομή τους στα κοινά.
Είναι η Ελλάδα των ξεπερασμένων, αυτή την οποία πρέπει να αφήσουμε πίσω. Ξεπερασμένων πολιτικών, που συνεχίζουν να περιφέρουν, μονότονα και κουραστικά, την άγνοιά τους για την ουσία των προβλημάτων αλλά και γενικά των θεμάτων που καλούνται να διαχειριστούν. Πολιτικών χωρίς γωνίες, χωρίς εθνικό όραμα, χωρίς αναζήτηση των ρήξεων που θα φέρουν την αλλαγή. Ανακυκλώνοντας ξεπερασμένες αντιλήψεις και ιδέες.
Ξεπερασμένων ανθρώπων των τεχνών και των γραμμάτων. Οι οποίοι έχουν σταματήσει προ πολλού να παράγουν, να δημιουργούν, να συναρπάζουν και να καθοδηγούν. Περιφέρονται απλώς στη γειτονιά των «ισχυρών», ή όσων, σε κάθε περίπτωση, θεωρούν ότι έχουν δύναμη, και την ίδια στιγμή περιστρέφονται γύρω από τον εαυτό τους. Ανακυκλώνοντας ξεπερασμένες αντιλήψεις και ιδέες.
Ξεπερασμένων παραγόντων της λεγόμενης «αγοράς» και της «επιχειρηματικότητας». Που εξακολουθούν να συναρπάζονται με την προοπτική του πρόσκαιρου κέρδους, έστω και σε βάρος του εθνικού μέλλοντος. Που δεν διστάζουν να παίξουν… CDS για την επιβίωση της κοινωνίας, για το πόσοι θα μείνουν-μείνουμε πίσω.
Ξεπερασμένων δημοσιογράφων. Που αποφοίτησαν, με άριστα φυσικά, από το… ΙΕΚ της ημιμάθειας. Ισοπεδώνοντας κάθε έννοια ποιοτικού γραπτού και προφορικού λόγου, μαθαίνοντας την κοινωνία να περιμένει βουλιμικά το φωτορεπορτάζ από τις παραλίες και τη Μύκονο, την ώρα που δεν αφιερώνει παρά ελάχιστες γραμμές στην απώλεια του πρώτου ανθρώπου ο οποίος πάτησε στη Σελήνη. Είναι η δημοσιογραφία που… έμεινε στο ράφι, κάνοντας παρέα στη Γενιά του Πολυτεχνείου, την ανίκανη και μοιραία πολιτικά γενιά των Ελλήνων.
Η Ελλάδα που πρέπει να αφήσουμε πίσω, μέσα ακριβώς από αυτή την κρίση, είναι η Ελλάδα των ξεπερασμένων. Τους ξέρουμε. Τους γνωρίζουμε. Κουραστήκαμε να τους βλέπουμε. Γύρω μας. Δίπλα μας. Μπροστά μας. Η Ελλάδα των εξαιρέσεων δεν θα αργήσει…
πηγη
Στη λίστα των φοροφυγάδων εμφανίζεται και ένας ηλεκτρολόγος αυτοκινήτων ο οποίος δήλωνε στην εφορία 9.000 ευρώ και είχε προσωπικό τραπεζικό λογαριασμό 139.142,46 ευρώ.!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο Γουδί να τον πάνε .Τι περιμένουνε ?
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΑΙ ΠΩΣ ΞΕΡΟΥΝΕ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΟΦΥΓΑΣ.ΑΝΤΕ ΜΑΓΚΕΣ ΟΙ ΚΑΜΠΑΝΑ ΧΤΥΠΑΕΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΛΟΝΙΖΕΤΑΙ
ΑπάντησηΔιαγραφήΓ. Δελαστίκ
Οδεύει προς βιαιότατο κλονισμό εκ βάθρων η ελληνική κοινωνία υπό το καθεστώς της συνεχιζόμενης μνημονιακής πολιτικής, την οποία υπηρετεί με ακραία μορφή ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς και οι κυβερνητικοί εταίροι του, έστω και ήσσονος σημασίας, Ευάγγελος Βενιζέλος και Φώτης Κουβέλης. Ο κοινωνικός ιστός διαρρηγνύεται όλο και περισσότερο, προσδίδοντας εκρηκτικό δυναμικό στις αντιθέσεις. Η λεηλασία μισθών, συντάξεων και εισοδημάτων πάσης φύσεως της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων συνοδεύεται τώρα και από την έναρξη της κατάρρευσης της δημόσιας υγείας, στόχος που υπηρετείται μεθοδικά μέσω της ίδρυσης και δράσης του ΕΟΠΥΥ. Αρχισαν οι πρώτες βολές και κατά της δωρεάν παιδείας με την προσπάθεια κατάργησης των δωρεάν βιβλίων στα ΑΕΙ.
Χωρίς κοινωνική συνοχή δεν μπορεί να υπάρξει συγκροτημένο ελληνικό κράτος που να λειτουργεί. Δεν είναι δυνατόν κατά κανένα τρόπο να υπάρξουν σχέσεις συνεργασίας του λαού μας με μια κυβέρνηση που του λεηλατεί τα εισοδήματα, τον γδέρνει φορολογικά, του υποβαθμίζει την υγεία και την παιδεία.
Επαίρονται ανοήτως πολιτικοί των κυβερνητικών κομμάτων για το γεγονός ότι δεν υποχωρούν σε καμιά κοινωνική ομάδα, δεν ικανοποιούν κανένα λαϊκό αίτημα. Αδιαφορούν για το ότι με τον τρόπο αυτό εμπεδώνουν στους πολίτες την αντίληψη πως οι δημοκρατικές μορφές διεκδίκησης και διαμαρτυρίας (απεργίες, πορείες, συλλαλητήρια, καταλήψεις κ.λπ.) δεν φέρνουν πλέον κανένα αποτέλεσμα. Προωθούν έτσι τεχνηέντως το δίλημμα «υποταγή ή επιλογή βίαιων μεθόδων δράσης», βέβαιοι όντες φυσικά ότι ο κόσμος θα προτιμήσει να υποκύψει στην πολιτική τους.
Υπονομεύουν τη δημοκρατία με τον τρόπο αυτό. Τα κοινωνικά συστήματα επιβιώνουν, προοδεύουν και ευημερούν μόνο στον βαθμό που ενσωματώνουν τη συντριπτική πλειονότητα των πολιτών, οικοδομώντας ένα πλέγμα σχέσεων που διασφαλίζει την κοινωνική συνοχή. Μόνο τα αυταρχικά καθεστώτα εδράζουν την -πάντα προσωρινή- εξουσία τους στο εκβιαστικό δίλημμα «βία ή υποταγή». Η συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ έχει επιλέξει όμως ακριβώς αυτόν τον τρόπο για να επιβάλει τη νέα μνημονιακή τάξη πραγμάτων που απαιτεί η Γερμανία για τη χώρα μας και ολόκληρη την Ευρώπη.
Τάσεις αυτοκαταστροφής του συστήματος φαίνεται ότι αποκαλύπτει, σε πρώτο επίπεδο, η στροφή της κυβέρνησης Σαμαρά εναντίον και των «δυναμικών», όπως χαρακτηρίζονται, συστημικών στηριγμάτων. Εναντίον δηλαδή των δικαστών, των στρατιωτικών και των αστυνομικών, των οποίων καταβαραθρώνει τους μισθούς και εν γένει τις αποδοχές τους, όπως βεβαίως και τις συντάξεις τους. Σύσσωμος σχεδόν ο κρατικός μηχανισμός έχει εξεγερθεί εναντίον της κυβέρνησης του Μνημονίου! Δεν είναι συνηθισμένο φαινόμενο αυτό.
Αλλαγή των συσχετισμών ισχύος μεταξύ των πυλώνων του συστήματος υποδηλώνει αυτή η επιθετική στάση της κυβέρνησης εναντίον της δικαιοσύνης, του στρατού και των σωμάτων ασφαλείας. Αλλαγή συσχετισμών δυνάμεων που προοιωνίζεται αλλαγές και στη φύση της δημοκρατίας που ζούμε. Οπως οι κυβερνήσεις έχουν σχεδόν εκμηδενίσει πλέον την πολιτική ισχύ του κοινοβουλίου, που προ δεκαετιών ήταν πολύ μεγάλη, τώρα η κυβέρνηση Σαμαρά θέλει να καθυποτάξει και τη δικαιοσύνη, μετατρέποντας τους δικαστές σε δημοσιοϋπαλληλίσκους!
Ούτε τον στρατό θεωρεί η συγκυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ ότι τον έχει πλέον ζωτική ανάγκη – γι’ αυτό και υποβαθμίζει και τους στρατιωτικούς. Αυτό σε άλλες εποχές θα ήταν αδιανόητο για μια δεξιά κυβέρνηση. Η εξώθηση της Ελλάδας όμως μέσω του Μνημονίου σε καθεστώς χώρας υπό περιορισμένη κυριαρχία δεν αφήνει περιθώρια υπεράσπισης των ελληνικών εθνικών συμφερόντων απέναντι στις τουρκικές ή άλλης ξένης χώρας επιβουλές, οπότε αντικειμενικά ο ρόλος των ενόπλων δυνάμεων μειώνεται για την κυβέρνηση μιας τέτοιας χώρας δεύτερης κατηγορίας.