Θέλω να χαμογελάω

γράφει η Αλεξάνδρα Τσόλκα
Ή μάλλον θέλω να μπορώ και να γελάω δυνατά. Θέλω να ανοίγω την τηλεόραση και να βλέπω όμορφους ανθρώπους να λένε εύθυμα πράγματα, η έστω όχι θλιβερά, τραγικά, δραματικά. Όσο πάει ξεχνάω πως ήταν η ζωή χωρίς προβλήματα οικονομικά, 24 ώρες το 24ωρο! Ακούω ειδήσεις, τώρα (ριψοκίνδυνη, χωρίς Λεξοτανίλ).
Η Εφορία λέει θα κάνει κατάσχεση για οφειλές άνω των 300 ευρώ! Η Εφορία απορώ με τα τόσα σπίτια που έχει βάλει στο μάτι, μετά θα γίνει και real estate; Και τα τόσα αυτοκίνητα, τι θα τα κάνει; Θα ανοίξει μάντρα; Ο μέσος εφοριακός θα δείχνει σπίτια και θα εξηγεί πως μπαίνουν οι ταχύτητες; Όχι, τίποτα άλλο, αλλά θα κάνουν προσλήψεις και αν χρειαστεί, πάω και εγώ να κάνω τα χαρτιά μου – στα αυτοκίνητα παρακαλώ, τα σπίτια τα βαριέμαι. Και αν η Εφορία πουλάει, θα υπάρχει έστω ένας να αγοράσει, πιστεύουνε;

Οι ειδήσεις συνεχίζονται... 11χρονη και 13χρονη συνελήφθησαν για διαρρήξεις. Προσέξετε τον πληθυντικό αριθμό! Καταζητείται το τρίτο μέλος της «σατανικής» σπείρας, ένας… 10χρονος! Τώρα τι επιθετικό προσδιορισμό θέλει αυτή κοινωνία, που τα 10χρονα κλέβουν για να ζήσουν αλλά οι Εφορίες θέλουν τα σπίτια μας, για χρέη προς το Δημόσιο πάνω των 300 ευρώ, μόνο ο Βίκτωρας Ουγκό που έγραψε τους Αθλίους, σε παλαιές εποχές, στο παρελθόν της ανθρωπότητας, θα'χε εύκαιρες τις λέξεις!

Και για να ευθυμήσουμε λίγο, ένας 60χρονος, πήρε απ το χέρι την 90χρονη μάνα του, που ήταν πολύ άρρωστη και πήδηξαν στο κενό! Παρέα! Κρατώντας ο ένας το χεράκι του άλλου! Μια επιστολή του, ανεξακρίβωτη ακόμη, κάνει το γύρω του διαδικτύου! Είναι ποτισμένη στην απελπισία και στην απόγνωση! Δεν αντέχω να την διαβάσω, αλήθεια.

Θέλω να είμαι ρηχή, χαμογελαστή, χαζοχαρούμενη και ηλιθίως ξεκαρδισμένη στα γέλια! Θέλω να δουλεύω και να πληρώνομαι, να υπάρχουν δουλειές, να έχω ασφάλιση! Θέλω να μη διαβάζουν τα παιδιά μου από φωτοτυπίες αλλά από βιβλία! Θέλω να μη μαχαιρώνουν ανθρώπους μπροστά μου για 15 ευρώ.

Θέλω να'χει αξία η ανθρώπινη ζωή. Θέλω να μη φοβάμαι περπατώντας μετά τις 9 το βράδυ στο κέντρο της Αθήνας. Θέλω δημόσια υγεία και να μη πληρώνουν οι ασθενείς και δη οι πολύ βαριά ασθενείς τα φάρμακα τους, ζητώντας βοήθεια από επίσης απελπισμένους απλήρωτους για μήνες δημόσιους γιατρούς. Θέλω να μην ζητάνε οι μανάδες σε ουρές, εμβόλια για τα μωρά τους στις εκκλησίες.

Θέλω να μην αυτοκτονούν άνθρωποι –κάθε μέρα και ένας, κι άλλος, κι άλλος!- αξιοπρέπεια και περηφάνια που ουρλιάζει βιασμένη και κακοποιημένη. Θέλω να ζω στον 21ο αιώνα και όχι στην Βικτωριανή εποχή για να μην επικαλεστώ και τον Μεσαίωνα. Θέλω εκτός από υποχρεώσεις να έχω και κάνα δικαιωματάκι!

Και θέλω, αν είναι να χαθούμε όλοι μαζί, να γίνει γρήγορα, γιατί το αργά πονάει περισσότερο, ή, καλύτερα, σακατεύει…