Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2012

Πριν φαγωθούμε μεταξύ μας

Οι πολιτικοί και η τηλεόραση φταίνε πρωτίστως για την ελεεινή κατάσταση. Όχι το λούμπεν προλεταριάτο που εγκληματεί για να βρει να φάει.

Σήμερα το πρωί, κατεβαίνοντας με τα πόδια στη δουλειά, άκουσα φωνές. Μια γριά στρίγγλιζε. Δεν καταλάβαινες τι έλεγε. Γύρισα και το πρώτο που είδα ήταν ένας τύπος γύρω στα 25 που έτρεχε στην κατηφόρα μ’ ένα θριαμβευτικό χαμόγελο! Με τα πολλά η γριά εξήγησε ότι πήγε να της αρπάξει την τσάντα.
Πιο κάτω τον ξανασυνάντησα. Φαίνεται πάλι κάτι είχε κάνει και τον είχαν στριμώξει σε μια είσοδο. Ένα ψηλό σεκιούριτι τον είχε γραπωμένο από τους γιακάδες και του έκανε ερωτήσεις. Του ζήταγε κάτι - μάλλον τα χαρτιά του. Ήταν Έλληνας. Ήταν αναψοκοκκινισμένος και ανήσυχος, αλλά όχι ακριβώς πανικόβλητος. Είχε ένα βλέμμα καταφερτζή με φιλοσοφία «Κάνω ό,τι μου κάνει η ζωή». Θα τον έλεγες έως και συμπαθή, αν δεν σκεφτόσουν ότι θα μπορούσε να ρίξει κάτω τη γριά μάνα σου (μια θεία μου την έριξαν κάτω στην πλατεία Καραΐσκάκη, τη ματοκύλισαν μέχρι να της κόψουν το χρυσό σταυρό της).

Στη Βουκουρεστίου σύντομα μαζεύτηκαν οι περίεργοι. Χωρίς κανείς από αυτούς να ξέρει τι ακριβώς είχε κάνει ο νεαρός, άρχισαν να βράζουν και να βρίζουν. Ό,τι νόμιζε ο καθένας! Κούναγαν το κεφάλι κι επαύξαναν! Τερατολογούσαν. Σπρώχνονταν να δουν. Οι πωλητές είχαν βγει στις εισόδους, στενεύοντας τα μάτια για να δουν καλύτερα - επ’ ευκαιρία, άναβαν κι ένα τσιγαράκι. Κάποιος χασκογέλαγε. Θυμοσοφίες, μαγκιές, νέες τερατολογίες.

Αν υπήρχε κάποια μικρή πιθανότητα να «καταδώσω» το κατόρθωμα που είχα δει τρεις δρόμους πιο πάνω, τώρα δεν υπήρχε περίπτωση. Ο νόμος του Λυντς είναι για μένα ένα από τα απεχθέστερα χαρακτηριστικά του ανθρώπινου είδους - το πώς «φορτώνει» και χτίζεται η συλλογική θηριωδία, χωρίς να ξέρει κανείς το ακριβές έγκλημα του θύματος, απλώς προβάλλοντας ο καθένας πάνω του τις συσσωρευμένες φοβίες και την οργή του.

Υπάρχουν σκηνές στον Τρίτο Άνθρωπο και το Μ που το δείχνουν τέλεια. Κι όχι τυχαία, αυτές οι σκηνές διαδραματίζονται σε πόλεις διαλυμένες κι άρρωστες (στη βομβαρδισμένη Βιέννη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και στο νοσηρό Βερολίνο λίγο πριν από την άνοδο του Χίτλερ). Μια μικρή δικαιολογία, μια μικρή κραυγή, μια ανυπόστατη κατηγορία ειπωμένη με το δέον πάθος, είναι ικανά να μαζέψουν το περαστικό πλήθος σαν ένα κοπάδι ύαινες γύρω από το θύμα. Όσο πιο σκοτεινή η εποχή, τόσο πιο τυφλά τα χτυπήματα. Όσο πιο άδικη η εποχή, τόσο πιο δυσανάλογη η γιούργια. Έχω δει γυναίκα σε φανάρια της Ακαδημίας, επειδή ένα αυτοκίνητο πέρασε ελάχιστα μέσα στη διάβαση πεζών, να ορμάει και χωρίς καν να προηγηθεί κάποιος διάλογος, να αρχίζει να χτυπάει επί τρία ολόκληρα λεπτά με ανοιγμένες παλάμες τα τζάμια του και να επαναλαμβάνει με υστερικές κραυγές «Εί-ναι κό-κκι-νο! Είναι κό-κκι-νο!». Κραύγαζε σαν να θρηνεί, σαν να λυσσάει για κάτι άλλο. Τόσο, που αρχικά νόμισα ότι ήταν άρρωστη. Αλλά τελικά ήταν μια γυναίκα με σπασμένα νεύρα. Κι όχι τυχαία, το αμάξι ήταν ένα ακριβό τζιπ, με μαύρα τζάμια.

Αυτό το αγελαίο ένστικτο είναι νομίζω φυτεμένο στη φύση του ανθρώπου. Γεννιόμαστε ζώα, μ’ ένα φορτίο ένστικτα - πολλά εκ των οποίων εμπεριέχουν αυτοκαταστροφή κι επίθεση. Χρειάζεται αγώνας για να μετασχηματισθεί κανείς από ζώο σε άνθρωπο. Αλλά, ακόμα και τότε, το θηρίο λαγοκοιμάται μέσα του και με την πρώτη ευκαιρία, π.χ. μέσα στην ανωνυμία της αγέλης, ορμάει ξανά, απελευθερωμένο. Γι’ αυτό και ανθεί τόσο πολύ o τραμπουκισμός στο ίντερνετ κι έχουν σουξέ τα ανθρωποφαγικά και χυδαία μπλογκ. Είναι ο νόμος του Λυντς, ειπωμένος μοντέρνα.

Όπως είδατε, δεν κρίνω ούτε τη γριά, ούτε τον κλέφτη, ούτε τη γυναίκα, ούτε τον οδηγό του τζιπ. Σε κάθε κοινωνία υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι. Ξηγημένοι και χυδαίοι. Θύτες και θύματα. Το θέμα μου σήμερα δεν είναι ποιος έχει δίκιο, αλλά πώς αποδίδεται το δίκιο. Ποιος το ορίζει και ποιος φροντίζει να εκτελέσει τη δίκαιη τιμωρία σωστά.

Επειδή ο κοινωνικός ιστός άρχισε να ξηλώνεται (και στους επόμενους μήνες θα κλονιστούν εκ βάθρων όλα όσα ξέρουμε), έχω τον φόβο ότι όλοι όσοι δικαίως νιώθουν εξαπατημένοι κι εξαθλιωμένοι θα κάνουν πολύ χειρότερα πράγματα από αυτά που έχουν υποστεί.

Διότι χάσαμε την μπάλα. Κι αυτοί που εκφράζουν το Κράτος (οι πολιτικοί και η τηλεόραση), κάτω από αυτό το συγκεκριμένο φως της κρίσης, είναι ό,τι προκλητικότερο και αηδέστερο έχω δει ποτέ στη δημόσια σφαίρα.

πηγή

6 σχόλια :

  1. Προς Νις
    Το άνωθεν, ευτυχώς, δεν είναι από τα συνήθη πολιτικο-κοινωνικά σου βαρύγδουπα. Είναι μια ανθρώπινη περιγραφή γεμάτη αίσθημα. Δεν κάνει υποδείξεις, δεν πολιτικολογεί, δεν λαΐκίζει. Αν μάλιστα έβαζες και το ονοματάκι της ωραίας αρθρογράφου, θα ήσουν πιο ωραίος δημοσιογράφος.
    Αβαδαίος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος14/1/12 14:55

    Τα άρθρα που επιλέγω Αβ κατά το πλείστον είναι αντιμνημονιακά και θα έλεγα ότι επιλέγω τα λιγότερα σκληρά από αυτά που συναντώ στο διαδίκτυο. Και ασφαλώς άρθρα επικαιρότητας. Με την ευκαιρία θέλω να ειπώ ότι το ιστολόγιο είναι διαθέσιμο για όποιον θέλει να αναδημοσιεύσω οποιοδήποτε άρθρο εφημερίδας περιοδικού blog κλπ .Ο κάθε αναγνώστης σίγουρα έχει την δική του κρίση για κάθε άρθρο.
    Κάνοντας κλικ πάνω στην λέξη πηγή θα δεις το ονοματάκι του ωραίου αρθρογράφου
    Χαχαχα.
    Νις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος14/1/12 22:25

    Εγώ διαφωνώ με τον αγαπητό μας Αβαδαίο
    Είναι ένα ιστολόγιο πλουραλιστικό και μέσα στην επικαιρότητα και στην πραγματικότητα
    ΠΚ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αβαδαίος λέει ,15/1/12 11:30

    Σμφωνώ και διαφωνώ (συμφωνοδιαφωνώ). Είμαι σύμφωνος ότι κάπως έτσι "πλουραλιστικά" και ανεξέλεγκτα λειτουργούν τα σάιτ, αλλά έχω τις επιφυλάξεις μου αν αυτή η ΛΙΑΣΚΟΒΑ είναι, καθώς μας είπαν, η σύνέχεια της παλαιάς (έστω και με τις αναλογίες του τώρα). Επειδή δηλαδή το χωριό ρήμωσε και δεν στέλνει "δημοσιογραφικό¨" υλικό, θα πρέπει οι διασκορπισμένοι μας να βομβαρδίζονται καθημερινώς με το τι γράφουν στα σάιτ οι κατόπιν καταστροφής προφήτες της οικονομικο-πολιτικο-κοινωνιολογίας ; Αυτά όλα, όποιος ξέρει από σάιτ τα βρίσκει εκεί, καί όποιος δεν ξέρει από...βέσπα (σάιτ) τα βλέπει και τα ακούει ολονυχτίς κι ολημερίς στην τηλοψία. Αμφότεροι τυχεροί...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος16/1/12 10:54

    Καλημέρα, προς...όλους.
    Σε μια στεγνή και μαύρη εποχή, ο Νις προσπαθεί να δώσει το καλύτερο και μπράβο του για άλλη μια φορά. Χρέος δικό μας είναι να μετέχουμε σ' αυτό, όταν μάλιστα μας προσφέρεται αφειδώς ο χώρος.
    Για πολλοστή φορά τονίζω ότι και μένα μ'ενοχλεί το απρόσωπο, όπως και το ύφος (ευτυχώς ολίγων) εκ των σχολιαστών, αλλά τι να κάνουμε η εποχή και η τεχνολογία έτσι ορίζουν και πρέπει να προσαρμοστώ.
    Κανείς δεν υποσχέθηκε ότι τούτος ο ιστότοπος αποτελεί συνέχεια "της ΛΙΑΣΚΟΒΑΣ". Ρεαλιστικά δεν θα μπορούσε, καθώς απουσιάζει ο πυρήνας των συγγραφέων εκείνης της εποχής, μόνο ο Αβαδαίος είναι διαχρονικός και νέος και μπράβο του γιατί κινείται εντός πνεύματος και τεχνολογίας νυν και αεί.
    Επιπρόσθετα η εποχή της ΛΙΑΣΚΟΒΑΣ ήταν γεμάτη φως, όραμα, ελπίδα, προοπτική. Το τώρα όλοι το βλέπουμε και πρέπει να αντισταθούμε, αν θέλουμε να είμαστε συνεπείς με τους εαυτούς μας. Θεωρώ ότι αυτό κυρίως προσπαθεί ο Γιώργος κι αυτό δεν είναι λαϊκισμός.
    Με σεβασμό προς όλες τις τάσεις κι απόψεις
    Γιάννα

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψιν σας τα ακόλουθα:
• Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές, ή χυδαιολογίες.
•Μην δημοσιεύετε άσχετα, με το θέμα, σχόλια.
•Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
Με βάση τα παραπάνω η διαχείριση διατηρεί το δικαίωμα διαγραφής σχολίων χωρίς καμία προειδοποίηση.