Ευημερία για τους ανθρώπους και όχι για τους αριθμούς!‏

Από: "Γιάννης Σπ. Γιαννόπουλος" (no-reply@wordpress.com)

 Προς: liaskova@hotmail.com

Διάβασα το εξοργιστικό άρθρο του Πρετεντέρη στο Βήμα της Κυριακής και απογοητεύτηκα από την αδιαφορία των αρμοδίων (κάποιος από το Υπουργείο να απαντήσει στο ψέμα και την παραπληροφόρηση!). Πήρα όμως κάποια e-mail από ανθρώπους που ζούνε την εκπαίδευση στην ορεινή Αρκαδία. Τα δημοσιεύω γιατί δέν πιστεύω ότι είμαστε πια τόσο αδάφοροι (ή μήπως παίζεται ένα θέατρο με βρώμικα μέσα;).
Η 1η επιστολή:
Αγνοούμε πού γεννήθηκε και πήγε σχολείο ο κ. Γ. Πρετεντέρης. Πιθανότατα να φοίτησε σε κάποιο σχολείο της πόλης, κοντά στο σπίτι του και ενδεχομένως να μη χρειάστηκε ποτέ να ξυπνήσει αξημέρωτα, για να είναι παρών στο πρώτο κουδούνι. Ασφαλώς πέντε δέκα λεπτά μετά τη λήξη των μαθημάτων βρισκόταν και πάλι στη θαλπωρή του σπιτιού του χωρίς να χρειάζεται να διανύσει απόσταση 25 ή 30 χιλιομέτρων (έστω και χωρίς κυκλοφοριακό).

Διαφορετικά, αν είχε φοιτήσει σε ένα από τα τρία σχολεία της ορεινής Αρκαδίας -τη λειτουργία των οποίων αποδίδει στη φαυλοκρατία- που περιγράφει στο Βήμα της Κυριακής στο φύλλο της 3-4-2011, ίσως να το σκεφτόταν δεύτερη φορά, πριν παραβάλει την απόσταση Δημητσάνας - Λαγκαδίων με αυτή της Αθήνας με τη Γλυφάδα και δηλώσει βέβαιος πως η λειτουργία των σχολείων της ορεινής Αρκαδίας κοστίζει περισσότερο από του Ήτον στην Αγγλία!
Αναρωτιέται κανείς από πού άντλησε τα στοιχεία του ο κ. Πρετεντέρης και γιατί κανείς από το Υπουργείο Παιδείας ή από άλλο χαμηλότερο επίπεδο διοίκησης δεν μπήκε στον κόπο να του απαντήσει. Διαβάζοντας το άρθρο του ένας ανυποψίαστος αναγνώστης νιώθει ως πολίτης μένος για την κακοδιαχείριση του δημοσίου χρήματος. Γι’ αυτό χρήσιμο θα ήταν να αποκαταστήσει κανείς την αλήθεια και να κατευνάσει τη δίκαιη οργή που γεννούν τα ψεύδη του άρθρου ή πιο σωστά οι μισές του αλήθειες.
Πρώτον ο δημοσιογράφος αναφέρει ότι υπηρετούν 16 καθηγητές στο ένα σχολείο (οι τρεις με ωράριο), 15 καθηγητές στο άλλο (οι δύο με ωράριο) και 15 στο τρίτο (οι δύο με ωράριο). Υπάρχουν πράγματι 45 καθηγητές τοποθετημένοι στα τρία σχολεία. Πάνω από τους μισούς όμως είναι αποσπασμένοι και υπηρετούν σε άλλα σχολεία του νομού ή της περιφέρειας Πελοποννήσου και αλλού. Σε κάθε περίπτωση πάντως δεν υπηρετούν στα τρία αυτά σχολεία. Όσοι καθηγητές μάλιστα δεν έχουν πλήρες ωράριο -και κατακεραυνώνονται για αυτό από τον δημοσιογράφο- μεταβαίνουν -συχνά με δικό τους το κόστος- σε διπλανά σχολεία ή μακρύτερα, για να συμπληρώσουν τις υποχρεωτικές τους ώρες.
Αθροίζει ακόμη σύνολο 45 καθηγητών για 59 μαθητές και σκόπιμα (;) δεν συμπεριλαμβάνει στο άθροισμα των μαθητών όσους φοιτούν στα Λύκεια των τριών σχολείων, γιατί και τα τρία γυμνάσια στα οποία αναφέρεται λειτουργούν με λυκειακές τάξεις και έχουν σύνολο μαθητών 135. Πολλά μάλιστα από τα παιδιά αυτά ξυπνούν από τις 5:30 π.μ., διανύουν απόσταση 22-30 χιλιομέτρων και άλλη τόση για την επιστροφή τους στα σπίτια τους. Συμπέρασμα; Τα πραγματικά σύνολα είναι 20-25 καθηγητές για 135 μαθητές.
Τέλος η ερμηνεία που δίνει ο αρθογράφος στο φαινόμενο είναι πώς «Φαύλοι τοπικοί παράγοντες μοίραζαν σχολεία και καθηγητές λες και τα μοίραζαν από την τσέπη τους. Φαύλοι συνδικαλιστές επιδοκίμαζαν τους φαύλους παράγοντες για να πολλαπλασιάζουν τις θέσεις εργασίας και τις άκοπες αμοιβές των συνδικαλιζομένων τους. Και καλομαθημένες στη φαυλότητα τοπικές κοινωνίες χειροκροτούσαν ένα σύστημα στο οποίο είχαν βολευτεί».
Πού να ήξερε ο μαθητής που φοιτά στο σχολείο του χωριού του, όπως είχε κάνει ο παππούς του και ο πατέρας του ότι η φοίτησή του είναι αποτέλεσμα διαφθοράς! Πού να ήξερε ο καθηγητής που ζει μακριά από τα φώτα της πόλης στο ενοικιαζόμενο δωματιάκι του χωριού στο οποίο υπηρετεί ότι χρωστάει χάρη σε φαύλους παράγοντες! Πού να ήξεραν οι τοπικές κοινωνίες πόσο ηθικά σάπιες είναι και ανέχονται να λειτουργούν σχολεία στον τόπο τους σε βάρος του Ελληνικού Δημοσίου! Το ένα μάλιστα από τα σχολεία αυτά, της Δημητσάνας είναι το παλαιότερο σε έτος ίδρυσης σχολείο στον ελλαδικό χώρο και των Λαγκαδίων ανήκει στην πρώτη πεντάδα, ιδρυμένο το 1868. Οι ιστορικές ρίζες απλώνονται πολύ βαθιά, τόσο βαθιά όσο και οι ρίζες της διαφθοράς.
Το άρθρο του κ. Πρετεντέρη έχει τίτλο «Ποιοι τα φάγαμε;». Με βάση το περιεχόμενό του πιο εύστοχα θα μπορούσε να τιτλοφορείται: «Κοίτα ποιος μιλάει!».


[Νέο άρθρο] Ευημερία για τους ανθρώπους και όχι για τους αριθμούς!‏
Προβολή λεπτομερειώνΠρος liaskova@hotmail.com
Από: "Γιάννης Σπ. Γιαννόπουλος" (no-reply@wordpress.com)
Εστάλη: Σάββατο, 9 Απριλίου 2011 12:51:08 πμ
Προς: liaskova@hotmail.com



Δέν μπορείς να αντιστρέψεις το ρεύμα άν δέν πας κόντρα στο ρεύμα! Και αυτό έχει κόστος! Αξίζει να το πληρώσεις άν τελικά σε ενδιαφέρουν οι άνθρωποι και όχι οι αριθμοί...
Οπως αξίζει να δημοσιεύσω κι άλλο ένα e-mail που πήρα, απάντηση στο άρθρο του κ. Πρετεντέρη στο "Βήμα της Κυριακής", που κυκλοφόρησε στις 3/4/2011 (δέν έχω βρει link).


2η Επιστολή

Ενώ η οικονομική κρίση σοβεί και είναι διάχυτη η ανησυχία για το μέλλον της χώρας σε όλα τα επίπεδα, το Υπουργείο Παιδείας οριστικοποιεί με απόφασή του τις συνενώσεις σχολείων της ελληνικής υπαίθρου. Στο Βήμα της Κυριακής της 3ης Απριλίου 2011, δημοσιεύεται σχετικό άρθρο του Γ. Πρετεντέρη που παρουσιάζει ως παραδειγματική περίπτωση εξόφθαλμης ανάγκης για συγχώνευση τρία σχολεία της ορεινής Αρκαδίας. Ο συντάκτης του κειμένου θεωρεί πως η λειτουργία τους κοστίζει πολύ ακριβά στο Ελληνικό Δημόσιο και το κλείσιμο τους συνιστά εν πολλοίς πράξη αποκατάστασης του δικαίου, κτύπημα κατά της φαυλοκρατίας που τόσα χρόνια τα διατηρούσε.
Παρεμπιπτόντως τα στοιχεία του άρθρου είναι λανθασμένα. Συγκεκριμένα παρουσιάζεται να λειτουργούν τρία γυμνάσια με 59 μαθητές και 45 καθηγητές. Η αλήθεια είναι πως α) στην Δ΄ περιοχή μετάθεσης της Αρκαδίας, όντως είναι τοποθετημένοι 45 καθηγητές, αλλά από αυτούς οι μισοί είναι αποσπασμένοι και υπηρετούν σε άλλες περιοχές β) οι μαθητές των τριών γυμνασίων είναι όντως 59, αλλά και τα τρία γυμνάσια λειτουργούν με λυκειακές τάξεις και το σύνολο των μαθητών των τριών σχολείων είναι 135.
Δεν είναι πάντως αυτή η ουσία του προβλήματος. Κατά βάση το πρόβλημα είναι πολιτικό. Πώς είναι δυνατόν σε μία έγκριτη εφημερίδα να αποδίδεται σε φαυλότητα παραγόντων, συνδικαλιστών και τοπικών κοινωνιών η λειτουργία σχολείων; Μερικές φορές φαίνεται σα να μην πιστεύουμε ότι διαβάζουμε αυτά που διαβάζουμε. Έγιναν τόσες επαναστάσεις, κύλησε τόσο αίμα, διεξήχθησαν αγώνες για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για να χρειάζεται να αποδεικνύουμε σήμερα και να διεκδικούμε τα αυτονόητα;
Με την ίδια λογική πρέπει να σταματήσει να παρέχεται ρεύμα στα νησιά των άγονων γραμμών του Αιγαίου, όπου ζουν πια μόνο λίγοι ξεχασμένοι γέροι και κοστίζουν πια πολύ ακριβά. Με το ίδιο σκεπτικό χρειάζεται επειγόντως να κοπούν κάθε είδους κοινωνικές παροχές, αν θεωρείται ότι στο πλαίσιο εξορθολογισμού των εξόδων του Δημοσίου είναι ασύμφορες.
Ποια χώρα στον κόσμο μπορεί να στηρίξει την ανάπτυξή της στον υδροκεφαλισμό των πόλεών της και στην ερήμωση της υπαίθρου της; Πόσο μάλλον μια χώρα, όπως η Ελλάδα που δε στηρίζει την οικονομία της στις βιομηχανίες και την υψηλή τεχνολογία της, αλλά στον πρωτογενή τομέα της παραγωγής! Γιατί το κλείσιμο των σχολείων συνιστά πράξη υπονόμευσης των περιοχών είναι αυτονόητο, αλλά μάλλον χρειάζεται να γίνει και για αυτό λόγος.
Ποιοι νοικιάζουν τα λιγοστά δωμάτια των χωριών, αν όχι οι επτά, οκτώ καθηγητές που μένουν στο καθένα από αυτά; Ποιοι πάνε τα βράδια στα μισοάδεια καφενεία και στις καφετέριες όπου οι εναπομείναντες ηλικιωμένοι της επαρχίας βλέπουν από την τηλεόραση τις αποφάσεις της πρωτεύουσας να μεταβάλλουν προς το χειρότερο το δικό τους αύριο; Ποιο αντικίνητρο έχει το κράτος να προσφέρει, ώστε να παραμείνουν στα χωριά, στις οικογένειες των παιδιών που ήδη προετοιμάζονται να μετοικίσουν στην κοντινότερη πόλη, για να απαλλάξουν τα νεαρά τους μέλη από την καθημερινή μετακίνηση; Ούτε με οικονομικά κριτήρια είναι συμφέρουσα η συγχώνευση.
Η αλήθεια είναι πάντως πως δεν μπορεί τα πάντα να υπακούουν στους νόμους της προσφοράς και της ζήτησης. Ή διαθέτουμε ένα Κράτος Πρόνοιας και Δικαίου ή επιστρέφουμε σε κοινωνίες που εξυπηρετούν τα συμφέροντα ομάδων, έστω και των πολλών, αλλά πάντως σε βάρος κάποιων. Το ποιοτικό κριτήριο που κάνει την δημοκρατία να υπερέχει από τα άλλα πολιτεύματα είναι ακριβώς ότι στοχεύει στο κοινό καλό και δεν αποκλείει από αυτό κανέναν, όσα χιλιόμετρα και αν γεννήθηκε μακριά από την πρωτεύουσα. Το διακύβευμα λοιπόν στις επικείμενες συγχωνεύσεις δεν είναι τα σχολεία, αλλά η δημοκρατία μας.