«Πράγματι, η ανθρωπότητα θέλει να αυτοκτονήσει, αλλά δεν το θέλει πραγματικά, μόνο κατά το ήμισυ· αυτό εξηγεί τους πολέμους, τους βομβαρδισμούς, τις διώξεις των ανθρώπων μεταξύ τους. Θέλει και δεν θέλει. Ξέρουμε, όμως όλοι μας πως έχουμε ό,τι χρειάζεται για να τα τινάξουμε όλα στον αέρα. Αυτό θα γίνει από λάθος, ένα λάθος γεμάτο νόημα, από μια παράλειψη ή σε μια στιγμή συλλογικής απελπισίας» (σελ. 17)«Αν οι άνθρωποι δεν είχαν θελήσει να καταστραφούν, θα μπορούσαν να τακτοποιηθούν όλα. Δεν θα υπήρχε η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Δεν θα υπήρχαν γενοκτονίες. Γιατί δεν αγαπάμε αλλήλους; ρωτούσε με προφανή αφέλεια ο Ηλίθιος του Ντοστογιέφσκι. Γιατί να μην αγαπιόμαστε ή τουλάχιστον γιατί δεν αδιαφορούμε ο ένας για το άλλο; Έχει διαρκέσει πολύ η ανθρώπινη περιπέτεια, μου έλεγε ένας φίλος, δυστυχής για τη δυστυχία των ανθρώπων· πρέπει να τελειώνουμε μ’ αυτήν.» (σελ. 39)
«Υπάρχουν εκπλήξεις κατά καιρούς. Είδα πρόσφατα την ταινία του Κακογιάννη Ιφιγένεια. Ξεχνούμε τον Σαίξπηρ και τον Σοφοκλή, ξεχνούμε τον Ευριπίδη, γιατί διαβάζουμε και σχολιάζουμε ό,τι γράφεται καθημερινά. Σίγουρα, υπάρχει κάτι καινούργιο στην επιστήμη. Δεν ξέρω αν υπάρχουν καινούργια πράγματα στη φιλοσοφία. Αλλά στη λογοτεχνία μερικοί μεγάλοι τα είπαν όλα. Σκληροί είναι οι θεοί, τρομερά και αλλόκοτα τα πάθη, δυστυχείς οι άνθρωποι. Ωστόσο, υπάρχει κάτι ανακουφιστικό: το έργο του Ευριπίδη μας μιλά σαν να γράφτηκε χθες. Μας ανακουφίζει, επειδή το έργο τους μας αποδεικνύει πως υπάρχει, διαμέσου των αιώνων, μία ανθρώπινη ταυτότητα που διαιωνίζεται. Μας απελπίζει, επειδή η ανθρώπινη μοίρα παραμένει συγκινητική, τραγική μέσω της ιστορίας, μέσω των κοινωνικών ανατροπών. Μας εμψυχώνει, επειδή τούτο αποδεικνύει πως ο άνθρωπος δεν παραμορφώνεται, πως υπάρχει μια διάρκεια και πως θα συνεννοούμαστε πάντοτε. Ο σκηνοθέτης, ο Κακογιάννης, ξεπέρασε τον εαυτό του. Είναι η πιο ωραία ταινία που είδα ποτέ. Θα ξαναδιαβάσω τον Ευριπίδη. Ένα διάστημα, είχα μεγάλη αδυναμία στο γιαπωνέζικο θέατρο, αλλά νομίζω ότι το ελληνικό θέατρο είναι πολύ πιο αληθινό και ανθρώπινο. Μας συμφιλιώνει με τα ελαττώματα και τις αρετές του ανθρώπου…» (σελ. 76-77)
«Οι ιδεολογίες, οι θρησκείες, οι αντι-θρησκείες, οι φιλοσοφικές διδασκαλίες δεν προσέφεραν, φαίνεται, παρά προσχήματα στη βία. Η βία υπερβαίνει πάντα το σκοπό της. Έτσι, μετά την ανατροπή κάποιου καθεστώτος, έρχεται η βία να συνεχίσει το έργο της, κρίνοντας και αποκεφαλίζοντας. Φοβόμαστε την εκδίκηση των ηττημένων. Απεχθανόμαστε εξίσου νικητές και νικημένους.» (σελ. 80)
Ευγένιος Ιονέσκο – Η ελεγεία ενός παράλογου κόσμου
Τα αποσπάσματα προέρχονται από τη συλλογή δοκιμίων “Ionesco. Η ελεγεία ενός παράλογου κόσμου” μετάφραση: Μίρκα Σκάρα, επιλογή κειμένων – πρόλογος: Αλέξανδρος Βέλιος, εκδ. Ροές 2007.
Πηγή: evdomas
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψιν σας τα ακόλουθα:
• Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές, ή χυδαιολογίες.
•Μην δημοσιεύετε άσχετα, με το θέμα, σχόλια.
•Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
Με βάση τα παραπάνω η διαχείριση διατηρεί το δικαίωμα διαγραφής σχολίων χωρίς καμία προειδοποίηση.