Ένας ανεκτίμητος θησαυρός, τον οποίο και αυτόν, όπως και ολόκληρο τον ελληνικό πολιτισμό, οι ιδιοι οι νεοέλληνες, τον έχουμε....ξεφτιλίσει!
Γράφει ο
Πάνος Χουντής.
Θα πρέπει να διαβαστεί από όλους τους "νεοέλληνες" το δε δημοτικό τραγούδι να διδάσκεται στα σχολεία, για να γνωρίσει η νέα γενιά την πολιτιστική μας ταυτότητα και από την μουσική πλευρά, αλλά και από την στιχουργική! Είναι γνωστό ότι μεγάλοι μουσικοί σε όλον τον κόσμο, έχουν ασχοληθεί με πολύ σεβασμό, με την μουσική πλευρά του δημοτικού μας τραγουδιού με πολύ μεγάλη επιτυχία! Είναι γνωστό δε οτι μόνο στο ελληνικό τραγούδι υπάρχει η παγκόσμια πρωτιά της μελοποίησης ποιητών, ελληνικής και ξένης λογοτεχνίας!Σας δίνω την ευκαιρία να μάθετε ποία είναι η γνώμη των ανθρώπων της παγκόσμιας λογοτεχνίας για τους στίχους, τις ιστορίες και το περιεχόμενο των δημοτικών μας τραγουδιών.
Απολαύστε την άποψη του μεγάλου γερμανού λόγιου, μυθιστοριογράφου, δραματουργού, αλλά και μεγάλου φιλέλληνα Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε, για τους στίχους του δημοτικού μας τραγουδιού!
Να γιατί το δημοτικό τραγούδι είναι ο ιερότερος εθνικός πλούτος που έχουμε στη χώρα μας!!!Απολαύστε λοιπόν την σημερνή ανάρτηση μου με την αναδημοσίευση του σχετικού άρθρου.
Ο ΓΚΑΙΤΕ ΚΑΙ ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ!Το καλοκαίρι του 1815, επεφύλασσε μια μεγάλη έκπληξη για τον μεγάλο Γερμανό λόγιο.
Κατά τη διάρκεια του παραθερισμού του στη λουτρόπολη του Βισμπάντεν γνωρίστηκε με τον βαρόνο Βέρνερ Φον Χαξτχάουζεν, έναν πολυμαθή Γερμανό γιατρό που λέγεται ότι μιλούσε 13 γλώσσες.
Μέσα από τα όποια ενδιαφέροντα συζητούσαν κατά τις διακοπές τους οι δυο άνδρες, το βασικότερο όλων ήταν το Ελληνικό Δημοτικό Τραγούδι.
Ο Χαξτχάουζεν κατά τη διάρκεια των Ναπολεώντιων πόλεμων υπηρετούσε σε ένα Βρετανικό στρατιωτικό νοσοκομείο όπου ήρθε σε επαφή με πολλούς Έλληνες ναυτικούς και μέσα από αυτούς και το Δημοτικό Τραγούδι, καταγράφοντας μεγάλο αριθμό τραγουδιών τα οποία μετέφρασε στα Γερμανικά.
Ο Γκαίτε μαγεύτηκε τόσο που στα τέλη του Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου ο Γκαίτε υπό την επήρεια των στίχων του Δημοτικού Τραγουδιού κάλεσε στο σπίτι του στη Φρανκφούρτη επιφανείς ανθρώπους των Γραμμάτων και των Τεχνών, ένα από εκείνα τα περίφημα φιλολογικά συμπόσια που συνηθίζονταν την εποχή εκείνη.
Το παράξενο όμως για ένα Φιλολογικό Συμπόσιο ήταν ότι ο Γκαίτε είχε καλέσει και ζωγράφους κάτι που έκανε τους φιλολόγους να αναρωτιούνται.
Η απορία τους λύθηκε όταν ο Γκαίτε άρχισε να τους μιλάει για το Ελληνικό Δημοτικό Τραγούδι.
Τους είπε ότι είχε γράψει στο γιο του Αύγουστο πως «μολονότι είναι λαϊκό, είναι τόσο δραματικό, τόσο επικό και τόσο λυρικό, που δεν υπάρχει αντίστοιχο του στον κόσμο».
Είπε πως οι εικόνες αυτών των τραγουδιών, του Ελληνικού Δημοτικού Τραγουδιού είναι εκπληκτικές. «Φανταστείτε, λέει, βάζει δυο βουνά να μαλώνουν μεταξύ τους.
Φανταστείτε, λέει, έναν αετό να μιλάει με το κομμένο κεφάλι του κλέφτη.
Ο κλέφτης να λέει να του κόψουν το κεφάλι να μην το πάρουν οι Τούρκοι και να μην το πουν στην αρραβωνιαστικιά του…
Αφήνω, λέει ο Γκαίτε, για τελευταίο ένα τραγούδι το οποίο θεωρώ κορυφαίο».
Και τους διάβασε ένα δημοτικό τραγούδι, ένα μοιρολόι.
«Γιατ’ είναι μαύρα τα βουνά και στέκουν βουρκωμένα;
Μην’ άνεμος τα πολεμά; Μήνα βροχή τα δέρνει;
Ουδ’ άνεμος τα πολεμά κι’ ουδέ βροχή τα δέρνει.
Μονέ διαβαίνει ο Χάροντας με τους αποθαμένους.
Σέρνει τους νιους απ’ ομπροστά, τους γέροντες κατόπι
Τα τρυφερά παιδόπουλα στη σέλλα αραδιασμένα.
Παρακαλούν οι γέροντες, τ’ αγόρια γονατίζουν
«Κόνεψε, Χάρο, σε χωριό, κόνεψε καν σε βρύση
Να πιουν οι γέροντες νερό κι οι νιοι να λιθαρίσουν
Και τα μικρά παιδόπουλα να μάσουνε λουλούδια!»
«Όχι, χωριά δε θέλω ’γω, σε βρύσες δεν κονεύω
Έρχοντ’ οι μάνες για νερό, γνωρίζουν τα παιδιά τους
Γνωρίζονται τα’ αντρόγυνα, και χωρισμό δεν έχουν».
Και τότε γύρισε ο μεγάλος Γερμανός προς τους ζωγράφους λέγοντας «ζωγραφίστε αυτές τις ανεπανάληπτες εικόνες, αυτές τις εκπληκτικές σκηνές, όπου, συνεπήρε μέγας άνεμος το δάσος και το δέρνει, το δέρνει άγρια βροχή, και από κει σαλαγάει ο Χάρος τους νεκρούς, μπροστά τους νέους, πίσω τους γέρους, κι αρμαθιασμένα τα παιδιά στη σέλλα του και παρακαλάνε αυτά να κονέψει επιτέλους ο Χάρος σε μια βρύση…». λύνοντας την απορία για την παρουσία των ζωγράφων σε ένα Φιλολογικό Συμπόσιο.
Που να άκουγε και την παραλογή : "του νεκρού αδελφού" , που κάποτε περιεχόταν στη διδακτέα ύλη των νέων ελληνικών
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα...μαρετζες
Ι.Π.
Πράγματι το δημοτικό τραγούδι έφτιαχνε τις ωραιότερες εικόνες μόνο μ ένα στοίχο η λίγες λέξεις "Και 'κοντοστάθει τ άλογο"!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήκανενα σχολιο απο τους ειδικους;
ΑπάντησηΔιαγραφή«Δεν έχω παρά λίγα λόγια να πω και θα τα απευθύνω στους Έλληνες. Αν ξαναποκτήσουν την ανεξαρτησία τους, αν έρθει η ώρα που θα μπορούν να καλλιεργήσουν με την ησυχία τους τις σπάνιες ικανότητες που τους χάρισε η φύση, το καθετί δίνει την ελπίδα πως σύντομα θα φτάσουν και θα ξεπεράσουν τον πολιτισμό των άλλων λαών της Ευρώπης. Οι επιστήμες θα ξανανθίσουν, η φιλοσοφία θα ανοίξει καινούριες σχολές και οι καλές τέχνες θα δημιουργήσουν καινούρια αριστουργήματα. Θα έχουν επίσης δίχως άλλο μεγάλες ποιητικές συνθέσεις, όπου η τέχνη θα έχει πετύχει όλα όσα μπορεί να πετύχει. Αλλά οι τόσο ωραίες ελπίδες ας μην τους κάνουν να περιφρονήσουν ένα έργο ταπεινό και εύκολο. Ας βιαστούν να συλλέξουν ότι δεν έχει χαθεί από τα λαϊκά τραγούδια. Η Ευρώπη θα τους χρωστάει χάρη για ότι θα κάνουν για να τα διατηρήσουν, και μια μέρα θα χαίρονται να μπορούν να συσχετίσουν με τα προϊόντα μιας ποίησης λόγιας και καλλιεργημένης αυτά τα απλά μνημεία της ιδιοφυίας, της ιστορίας και εθίμων των πατέρων τους».
ΑπάντησηΔιαγραφήClaude Fauriel, Ελληνικά δημοτικά τραγούδια