Ο. Ελύτη: Καλοκαίρι, “η εποχή που στήνονται τα όνειρα”

 
Καλοκαίρι ελληνικό.
Καλοκαίρι, “η εποχή που στήνονται τα όνειρα”.
Καλοκαίρι “κατακόκκινο ανοιχτό καρπούζι στα χέρια μικρού παιδιού καβάλα στα καπούλια του ήλιου”.

Καλοκαίρι, που όλα στριφογυρίζουν σαν καθισμένα σε μια ρόδα του λουνα παρκ γύρω από ένα καταιγιστικό φως, που τα κάνει διάφανα σχεδόν αόρατα.

“Αδυσώπητο, δρεπανηφόρο θέρος” που η αλμύρα της θάλασσας ασπρίζει τα ηλιοκαμμένα κορμιά τα ξεχασμένα στη καυτή χρυσή αμμουδιά και το ασημένιο σεληνόφωτο νανουρίζει τους μεθυσμένους έρωτες της νύχτας.

Καλοκαίρι αγαπημένο, που κάνει τον ποιητή να αναφωνεί: “Όμορφη, Θε μου, που ναι η πλάση. Μύρια ποτήρια του νερού φρεσκοπλυμένα και σκουπισμένα στο περιγιάλι αστράφτουνε κι απ όλα πίνεις το γαλάζιο κι ακόμα να μεθύσεις”

Αυτό το Καλοκαίρι, σώμα από το σώμα μας, που ανάσκελα φουμάρει “ασημοκαπνισμένα ελιόφυλλα “καθώς “τα τζιτζίκια ζεσταίνονται στ αυτιά του και τα μυρμήγκια και οι σαύρες γλιστρούν στη χλόη της μασχάλης του” τραγουδάει ο Ελύτης τόσο όμορφα, μεθυστικά και τρυφερά που κάνει τα όνειρά μας ν ανοίγουνε φτερά και την ψυχή μας να γεμίζει από τον πόθο να θέλουμε να ξαναφτιάξουμε τον κόσμο ” όμορφο απ την αρχή στα μέτρα της καρδιάς”
Σώμα του καλοκαιριού

Πάει καιρός που ακούστηκεν η τελευταία βροχή
Πάνω από τα μυρμήγκια και τις σαύρες
Τώρα ο ουρανός καίει απέραντος
Τα φρούτα βάφουνε το στόμα τους
Της γης οι πόροι ανοίγουνται σιγά σιγά
Και πλάι απ’ το νερό που στάζει συλλαβίζοντας
Ένα πελώριο φυτό κοιτάει κατάματα τον ήλιο.
Ποιος είναι αυτός που κείτεται στις πάνω αμμουδιές
Ανάσκελα φουμέρνοντας ασημοκαπνισμένα ελιόφυλλα
Τα τζιτζίκια ζεσταίνονται στ’ αυτιά του
Τα μυρμήγκια δουλεύουνε στο στήθος του
Σαύρες γλιστρούν στη χλόη της μασχάλης
Κι από τα φύκια των ποδιών του αλαφροπερνά ένα κύμα
Σταλμένο απ’ τη μικρή σειρήνα που τραγούδησε:
Ω σώμα του καλοκαιριού, γυμνό, καμένο
Φαγωμένο από το λάδι κι από το αλάτι
Σώμα του βράχου και ρίγος της καρδιάς
Μεγάλο ανέμισμα της κόμης λυγαριάς
Άχνα βασιλικού πάνω από το σγουρό εφηβαίο
Γεμάτο αστράκια και πευκοβελόνες
Σώμα βαθύ πλεούμενο της μέρας!
……
Πίνοντας ήλιο κορινθιακό
Διαβάζοντας τα μάρμαρα
Δρασκελίζοντας αμπέλια θάλασσες
Σημαδεύοντας με το καμάκι
Ένα τάμα ψάρι που γλιστρά
Βρήκα τα φύλλα που ο ψαλμός του ήλιου αποστηθίζει
Τη ζωντανή στεριά που ο πόθος χαίρεται
Ν’ ανοίγει.

Πίνω νερό κόβω καρπό
Χώνω το χέρι μου στις φυλλωσιές του ανέμου
Οι λεμονιές αρδεύουνε τη γύρη της καλοκαιριάς
Τα πράσινα πουλιά σκίζουν τα όνειρά μου
Φεύγω με μια ματιά
Ματιά πλατιά όπου ο κόσμος ξαναγίνεται
Όμορφος από την αρχή στα μέτρα της καρδιάς.