Σίγησε το κλαρίνο του Μπρουκλόγιαννη Φτωχότερος ο τόπος μας και το δημοτικό τραγούδι

Έφυγε για το μεγάλο ταξίδι ο Γιάννης Μπρουκλόγιαννης
Η  κηδεία του  θα γίνει στον αγαπημένο του τόπο, στο χωριό, το Σάββατο στις 11 η ώρα το πρωί 

 

Εκ μέρους όλων μας ένα μεγάλο ευχαριστώ για τη κληρονομιά που μας άφησες!!!

Μισό και πλέον αιώνα  ο μαγευτικός ήχος του κλαρίνου σου άγγιζε  την ψυχή μας και ταξίδευε τον καθένα μας , στον μοναδικό μας θησαυρό των αναμνήσεων και των αισθήσεων , που δεν πρόκειται να θολώσουν ποτέ 

Το κλαρίνο σου άγγιξε κάθε πτυχή της ζωής μας ,ξεδίπλωσε  τη σκέψη μας , δρομολόγησε  συνειρμούς,  επιστρέφοντας στον τόπο που αφήσαμε  τη νιότη μας , εκεί  που πεινάσαμε παίξαμε, γλεντήσαμε  ,μάθαμε και κλάψαμε

Ακολουθούν οι επικήδειοι 

Πολυαγαπημένε μου παππού,

 

Με θλίψη στέκομαι μπροστά σου, αδυνατώντας να πιστέψω,

ότι ξεκίνησες για το μεγάλο ταξίδι, αν και φεύγεις πλήρης ημερών.

Αυτό μπορεί να το νιώσει έντονα όποιος σε γνώρισε, είτε σαν άνθρωπο,

είτε σα φίλο, είτε σαν καλλιτέχνη. Αυτό μπορεί να νιώθει και ο αετός σου, που τριγύριζε, στης Ζήρειας τις ραχούλες, μες του Χελμού τα έλατα και τα βουνά της Πιάνας.

Δεν τα’ τρωγες, δεν τα΄πινες, παρά επιδίωκες πάντα να προσέχεις και να φροντίζεις την οικογένειά σου. Δε θα λησμονήσουμε το πόσο άξιος, δίκαιος και στοργικός ήσουν.

Για την αγάπη και τη δεξιοτεχνία σου στο κλαρίνο, θα μπορούσα να μιλάω για ώρες. Άλλωστε, συνέδεσες άρρηκτα το επώνυμο ‘’Μπρουκλόγιαννης’’ με τη γλυκιά φύσα και το μοναδικό σου παίξιμο.

Ηχούν έντονα στα αυτιά μου οι ιστορίες που μου ΄λεγες για τα πρώτα σου βήματα,

καθώς ανεβαίναμε στο Αγιολιά για να βοσκήσουν τα πράματα.

 

Σαν αυτή, που ξυπνούσες μέσα στο άγχος κάθε βράδυ, έπιανες το κλαρίνο μες το σκοτάδι, γιατί τότε δεν είχατε ρεύμα, και προσπαθούσες να παίξεις το σκοπό που άκουσες στο πανηγύρι, γιατί φοβόσουν να μην τον ξεχάσεις. Τέτοιο ήταν το πάθος σου για κλαρίνο.

 

Με αυτό το πάθος, τη σκληρή δουλειά και την αφοσίωση σου, έφτασες να υπηρετείς και να γλεντάς τον κόσμο σε όλα τα γύρω χωριά. Όμως, δεν σταμάτησες εκεί. Ταξίδεψες στην Γερμανία, την Αμερική, έως και τον Καναδά έφτασαν ο Σκάρος σου, η Ιτιά, τα καμπίσια σου κ.α.

 

Αν και κλαριντζής με διεθνές εκτόπισμά, δε λησμόνησες πότε το χωριό σου την Γλανιτσιά. Και όπως ήθελες, ξαναεπέστρεψες σήμερα εδώ, στον τόπο που τόσο αγάπησες και τόσα του πρόσφερες για να οδηγηθείς στην αιώνια κατοικία σου.

 

Για αυτό εμείς σήμερα, είμαστε εδώ μαζεμένοι: η οικογένειά σου, συγγενείς και φίλοι για να σε συνοδεύσουμε στο ταξίδι αυτό.

 

Σε ευχαριστούμε που υπήρξες ο παππούς και ο πατέρας μας. Σε ευχαριστούμε για την τεράστια κληρονομιά που άφησες στη δημοτική μουσική, με τη διαχρονική αξία των τραγουδιών σου.

 

Όπως αναφέρει ένα από τα πολλά σου τραγούδια <<Να είχε ο ουρανός σκαλιά κι ο Άδης μονοπάτια, να είχε κι ο παράδεισος ελεύθερη τη στράτα….>> Για σένα άνοιξαν οι στράτες και έτσι σε αποχαιρετώ.

 

Καλό παράδεισο παππού μου, ο εγγονός σου ο Γιάννης.

 

                                                                                         Καλή ανάπαυση παππού.

Γιάννης Π. Μπρουκλόγιαννης

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Αγαπητέ φιλε Γιάννη ,αγαπητέ συμπατριώτη

Υποκλινόμαστε όλοι σήμερα στο μεγαλείο της ψυχής σου .Υποκλινόμαστε στην ιστορία σου και στην προσφορά σου. Υποκλινόμαστε  στο  μεγαλείο του ευαίσθητου  μουσικού σου ταλέντου Υποκλινόμαστε στον γίγαντα του κλαρίνου, στο πολυβόλο , όπως σε αποκαλούν φίλοι γνωστοί και θαυμαστές σου Υποκλινόμαστε στο μεγαλείο ενός ανθρώπου που σημάδεψε τις ζωές μας με το κλαρίνο του

Γιάννη δεν μεγάλωσες  μόνο τα δικά σου  παιδιά ,με τη δουλειά σου σαν αγρότης και σαν μουσικός ,μεγάλωσες δυο γενιές παιδιά στο χωριό στην ευρύτερη περιοχή και παντού δίνοντας δύναμη για ζωή με τη μουσική του κλαρίνου σου και με τα τραγούδια που ο ιδιος έγραφες κι ακούστηκαν από μουσικός και τραγουδιστές σ ολη την Ελλαδα σε δύσκολες εποχές, σε εποχές στέρησης και κακουχίας , Αυτά τα ακούσματα και τα τραγούδια μας έδωσαν δύναμη ,μας εμψύχωσαν, να ζήσουμε και να προχωρήσουμε

Γέμισε  το μυαλο μου από σκέψεις ,εικονες  και συναισθήματα  και  δεν παίρνει κανένα σειρά να βγει μπροστά για να τα εκφράσω να τα περιγράψω  Χίλια συναισθήματα και μύριες λέξεις δεν μπορούν να  περιγράψουν όσα νιώθουμε για όσα μας χάρισες Μια φράση  μόνο μπορώ να ειπώ πανεύκολα και ας είναι τόσο σκληρή 

 Τέλος εποχής !

Μιας εποχης  από το 1954  που από  πατάρι σε πατάρι γέμιζες  με την μουσική σου πανδαισία το μέσα αυτών αυτών που σε ακουγαν  

Μιας εποχής που σφράγισες με την παρουσία σου  από το χωράφι στην μπαλιζού ,στην πλατεία του χωριού ,στα χωριά της Γορτυνίας ,της Αρκαδίας και ολης της Ελλάδας μέχρι την Αμερική και την Αυστραλία

Πήγαινα πρώτη δημοτικού και κάθε ημέρα πρωί και μεσημέρι πέρναγα μπροστά από το σπίτι σου  για να πάω σχολείο Σε έβλεπα μέσα από το παράθυρο και ας είχε εκείνες τις άσπρες δαντελωτές κουρτίνες, που δεν κρύβανε τίποτα τελικά, μπροστά στον καθρέφτη στην σάλα ,  να παίζεις  πεισματικά κλαρίνο Κοντοστεκόμουν  και σε παρακολουθούσα 

 Τώρα που έχω αυτή την εικόνα  ,βλέπω ακόμη καλύτερα με την πρεσβυωπία της μνήμης μου  κι ας μην υπάρχει σπίτι, παράθυρο και κουρτίνες.  Βλέπω ότι τότε είχες μια αμφίδρομη  σχέση με το κλαρίνο, άλλοτε το  βασάνιζες και άλλοτε σε  βασάνιζε.  Ήταν σαν να του έλεγες δεν περάσει το δικό σου αλλά το δικό μου

Στο τέλος όμως  τα βρίσκατε

Θυμάμαι ακόμη την 10ετια του 70 στην ταβέρνα του Κάβουρα στις Κουκουβάουνες  ,που δούλευα, μάζευες εκει ολη την Γορτυνία το Σαββατοκύριακο,  πλούσιους εμπόρους συνήθως  από Μοναστηράκι Κοντοβάζαινα ,Βούτσι κλπ  Όλοι πρώτα ερχόντουσαν να σε χαιρετήσουν και μετά καθόντουσαν στο τραπέζι Αν και μικρός τότε μου είχε κάνει εντύπωση που πολλές φορές περίμεναν σε ουρά ,όπως περιμένουν κάποιοι να κοινωνήσουν, για μια γρήγορη χειραψία και δυο λόγια.  Εκεί είδα την λατρεία του κόσμου για σένα και αναρωτιόμουν γιατι?  Την απάντηση την έδωσα μόνος μου μεγαλώνοντας  ηταν πανεύκολη ,δύσκολη όμως για τότε που ήμουν μικρός

 Είχες ένα προτέρημα που σπάνια το συναντάει κανείς  Ο συνδυασμός του μεγάλου κλαριντζή και το απλού προσιτού ανθρώπου  ,που το πρωι έφευγε από το χωράφι και τα πρόβατα  και το βράδυ έπαιζες σε γάμους σε  αίθουσες και κέντρα πολυτελείας

Εσυ ήσουν Γιάννη που μεταμόρφωνες  όλους  εμάς στα πανηγύρια ,και μας έκανες αγνώριστους , φτερό στον άνεμο,  παραδομένους  στα τραγούδια σου    Ένα ντου από το κλαρίνο σου και ανατριχιάζαμε με το δεύτερο κλαίγαμε  και μέχρι να τελειώσεις το τραγούδι είχαμε απογειωθεί.  Τόση μεγάλη δύναμη είχες !!!

 Δεν ξεριζώνονται οι αυτές οι νύχτες από μέσα μας

Δεν θα ξεχαστούν  ποτέ τα άσματα που έπαιζες την κονταυγή

Γιάννη !!!Ακόμη και για τον  καλύτερο συγγραφέα  ένας ταλαντούχος μουσικός, ένας   πληθωρικός  και με αφηγηματική δεινότητα  Μπρουκλόγιαννης δεν χωράει  μεσα  σε 2,3,5 και 10 σελίδες  Θα αφήσει το γράψιμο στην μεση  ,  χωρίς επίλογο να το συμπληρώσει η ιστορία 

Το ίδιο  κάνω κι εγώ σε αυτό τον σύντομο χαιρετισμό 

Έφυγες ευχαριστημένος έχοντας ταχτοποιήσει όλα τα οικογενειακά σου θέματα και την υστεροφημία σου Εκεινο που σε στενοχώρησε  είναι που πρόλαβες και είδες το σύνδρομο της αλλοτρίωσης της κοινωνίας  και ιδίως του δημοτικού τραγουδιού να  επεκτείνεται σε βαθμό που συμπαρασύρει διαχρονικούς θεσμούς και αρχές που διέπουν τη ζωή μας και προσδιορίζουν την ταυτότητά μας

Σου υποσχόμαστε όλοι εμείς που μεγαλώσαμε με τα τραγούδια σου θα διατηρήσουμε  οσο ζούμε διαχρονικά αλώβητη την  μουσική σου κληρονομιά και ο ηχος του κλαρίνου σου θα ταξιδεύει μαζι με τον χρόνο  περνώντας παλι ωκεανούς  και θα φωλιάζει στην ψυχή όλων αυτών που αγαπούν το δημοτικό τραγούδι

Σε ευγνωμονούμε Γιάννη για όλα αυτά τα ακούσματα που χαράχθηκαν στα κύτταρά μας

Καλό σου ταξίδι, στην αιωνιότητα  και στο άγνωστο  σύμπαν

Γιώργος Γιαννόπουλος (Νις) 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

Τον παρακάτω  αποχαιρετισμό τον είχε γράψει ο μακαρίτης ο Γιώργης του Καγιά , πριν φύγει απο την ζωή,  έφυγε όμως πρώτα αυτός 

Για σήκω ρε Μπρουκλόγιαννη και πιάσε το κλαρίνο,

σπινά σπινά ξεκίνα το σαν τον καιρό εκείνο.

Παίξε ΄να σκάρο όμορφο και ΄να γλυκό μπεράτι,

να σηκωθούν και οι νεκροί να μπούνε σε μεράκι.

Παίξε τους και ΄να κλέφτικο με το δικό σου τρόπο,

όλοι να το χορέψουνε αργά αργά στον τόπο.

Παίξε και μια Ντρουλιέηκη του γάμου μαντινάδα,

βάλε και το μεράκι σου, να΄χει τη νοστιμάδα.

Παίξε και μη το σταματάς κι ο χάρος να δακρύσει,

να έρθει ρε Μπρουκλόγιαννη συγνώμη να ζητήσει.

Όλο τον κόσμο γλέντησες και όλους τους πατριώτες,

πάντα θα σε θυμόμαστε εμείς οι Γλανιτσιότες.

Καλό ταξίδι φίλε μου

Γιώργος Γιαννόπουλος (Καγιάς)