Κοινωνική επιδημία

 

Άτομο σπρώχνεται στη θάλασσα από πέδιλο πλοίου. Υποψήφιος δήμαρχος πετά 22 φορές σκουπίδια στο κατώφλι του αντιπάλου. Νεαρός διανομέας σκότωσε στο ξύλο πολίτη που του έκανε παρατήρηση. Κάτοικος πυροβολεί παρκαδόρο γιατι του χάλαγε την ησυχία. Χτες 30 άτομα σταματούν λεωφορείο στον Ασπρόπυργο και του βάζουν φωτιά. Ενας 14 χρονος ξυλοκοπήθηκε στη Θεσσαλονίκη από συμμορία 7 ανηλίκων και το ίδιο έγινε και στο Καματερό με 15χρόνο…από γυναικοκτονίες έχουμε χάσει το λογαριασμό… όλα αυτά σε ένα καλοκαίρι. 

Μακελλάρηδες κάθε τύπου και κάθε ηλικίας ξεφυτρώνουν σε σχολεία, δρόμους, μαγαζιά, πάρκα και χωριά.

Κάτι σαν επιδημία.

Είναι επιδημία, και υπάρχουν και κοινωνικές επιδημίες, όχι μόνο υγειονομικές.

Το επίσημο όνομά μιας κοινωνικής επιδημίας είναι Contagion Effect. Άνθρωποι με έλλειμμα αυτοεκτίμησης και προβληματικό ψυχισμό εισπράττουν τον  κάθε μακελλάρη ως αντι-πρότυπο εκδικητή.

Η υπερ διάδοση της εγκληματικής πράξης με υψηλές κορώνες σε άπειρα (πλέον) μέσα πυρπολεί τα εγκεφαλικά κύτταρά μας και εντάσσει τη βία, τη χειροδικία, το ξέσπασμα,  το έγκλημα πρώτο πρώτο στο ρεπερτόριο της αντίδρασης ενός ανθρώπου στο θυμό του.

Και μάλιστα προάγει και αντίστοιχο ρεπερτόριο δικαιολογιών… που εξιλεώνει...δεν το ήθελα, δεν το κατάλαβα, μου ξέφυγε, ζαλίστηκα, τα’χασα, με θύμωσε, με εξώθησε.

Μα πώς γίνεται να είναι μεταδοτικό όλο αυτό;

Επειδή  εκπαιδεύει, εξοικειώνει με τη βίαιη αντίδραση…

Επειδή η βία ΚΑΝΟΝΙΚΟΠΟΙΕΙΤΑΙ όταν είναι κάθε μέρα στην επικαιρότητα.

Κι αν είσαι αφύλαχτος ψυχικά, αυτό που κανονικοποιείται, αίφνης το υιοθετείς, παρα τη φρίκη του,  χωρίς να το συνειδητοποιήσεις καν.

Να τι πρέπει να ξέρουμε:

1) Η ενημέρωση δεν είναι οι ειδήσεις.

Αυτές στην πλειοψηφία τους είναι reality shows, διαλέγουν και συνθέτουν μια πραγματικότητα και μια ρητορική επιλεκτική, χωρίς ισορροπίες. Ενημέρωση είναι η έρευνα και η διασταύρωση. Τίποτε άλλο. |

2) Δεν αρκεί να φρίττω με αυτά που βλέπω κι ακούω στις ειδήσεις. Οφείλω μέσα μου να αναστοχάζομαι. Να παίρνω θέση. Για κάθε εγκληματική πράξη που φτάνει στα δικά μου αυτιά, έχω προσωπική ευθύνη να αντιπαραθέτω εγώ, προσωπικά, τον καλύτερο εαυτό μου. Αυτό ναι, είναι αντίσταση στο έγκλημα.

3) Οφείλω να προστατεύσω τον εαυτό μου απο το ατελείωτο junk μυαλού.

Καταλαβαίνω ότι πρέπει να επανεφεύρω τον εαυτό μου σ’ αυτό. Μεγάλωσα να πρέπει να ξέρω τα πάντα που βλέπω μπροστά μου στα γνωστά ειδησεογραφικά μέσα.

Με πάνε πίσω αυτά, “μαλακώνουν” τους στόχους μου, αναδεικνύουν το ανούσιο… . Γιατί να καταναλώσω τόσο λαίμαργα την ιστορία του κάθε φονιά, ενώ  τον 93χρονο που σπουδάζει στο Ανοιχτο Λαικό Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης δεν τον ξέρει κανείς; Όχι πες μου ποιό πρότυπο έχω ανάγκη; Γιατί να κάψει τα κύτταρα του μυαλού μου; Γιατι να τρέφομαι με τον τρόμο κι όχι με το πάθος της καλυτέρευσης;

4) Είμαι κοινωνικό όν. Αυτό σημαίνει ότι συμμετέχω στον κόσμο που με περιβάλλει, νοιάζομαι, ρωτώ αυτόν που βλέπω δίπλα μου έκδηλα προβληματισμένο ή προβληματικό: τι χρειάζεσαι, τι μπορώ να κάνω για σένα; Ναι, αυτό είναι πρόληψη.

5) Επιλέγουμε πώς και για πόσο θα σταθούμε σε κάθε είδηση. Το ιντερνετ δεν είναι εγκυκλοπαίδεια, είναι ένα ατέλειωτο πηγάδι αχρείαστης σαχλαμάρας, όπου η ουσία είναι ΠΑΝΤΑ κρυμμένη και δύσβατη. Απέναντι σε κάθε φρικιαστική είδηση δεν στέκομαι παρατηρητής. Οταν φρικιώ, η προσωπική μου απάντηση είναι το να ζω με προσωπικό ήθος και ευθύνη, ενάντιος στο ρεύμα.

6) Η πληροφορία δεν είναι πολύτιμη. Ο στοχασμός και η κρίση μυαλού είναι πολύτιμη. Η πληροφορία χωρίς κρίση σε καθιστά επικίνδυνο για τον εαυτό σου, και αν τη διασπείρεις σε καθιστά επικίνδυνο και για την κοινωνία.

 

Νοερά πρόσθεσε το δικό σου όνομα σε αυτή τη συνωμοσία καθημερινού ήθους.

Και σήμερα ανέβασα ένα βίντεο.

Δεν έχει σημασία το θέμα του, αν θα το δεις ή όχι.

Εγώ αυτό μπορώ να κάνω σήμερα.

Ολοι έχουμε απο ένα μικρό ελάχιστο λιθαράκι.

Εστω μια αγκαλιά.

Αγνή Μαριακάκη