Μπορεί να έμοιαζε με μία συνηθισμένη μέρα, όμως εκείνη τη μέρα, έστω και με στοχαστική διάθεση, η Αλίκη είχε βρεθεί στη χώρα των θαυμάτων.
Την είχα πάρει μαζί μου στη βόλτα με τον σκύλο. Από το ένα χέρι η χρυσομαλλούσα ανιψιά μου η οποία δεν ήταν πολύς καιρός που είχε περπατήσει για τα καλά και είχε λυθεί και η γλώσσα της, κάνοντας την ικανή να εκφράζει όλες τις σκέψεις της. Από το άλλο χέρι το λουρί με τον σκύλο. Αν είμασταν σε αστικό ιστό προφανώς θα ήταν δύσκολο το εγχείρημα, μια βόλτα με ένα νήπιο και ένα σκυλί. Αλλά ο αέρας και η άπλα της εξοχής σου δίναν το δικαίωμα για μεγάλες προσδοκίες.
Έτσι ξεκινήσαμε. Ο σκύλος χαρούμενος και η Αλίκη διερευνητική και υπεύθυνη δεν μου άφηνε το χέρι για κανένα λόγο. Κάποια στιγμή ο σκύλος χρειάστηκε να κάνει τη στερεά του «ανάγκη». Κάτσαμε υπομονετικά και περιμέναμε ενώ η Αλίκη κοιτούσε με θαυμασμό και απορία τη λειτουργία της φύσης.
-Αλίκη πρέπει να κάτσεις λίγο φρόνιμη χωρίς να με κρατάς για να μαζέψω τις ακαθαρσίες, της είπα.
-Πώς θα τις μαζέψεις;
-Με μία σακούλα.
-Και πώς θα τα βάλεις μέσα; ξαναρώτησε εύλογα.
-Θα τα πιάσω έτσι κι έπειτα θα αναποδογυρίσω τη σακούλα και θα φέρω το έξω μέσα.
Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα το μεγαλείο της αθώας ερώτησης. Ένα τόσο δα μικρό παιδάκι είχε ανησυχίες που εκφράζονται με τοπολογικά μαθηματικά ανώτατου επιπέδου. Πώς μπορεί το εξωτερικό μιας σακούλας να γίνει εσωτερικό. Θυμήθηκα μεμιάς την μποτίλια του Κλάιν, μια μποτίλια που ο λαιμός μπαίνει μέσα στο εσωτερικό. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα όταν ένα μυρμήγκι κινηθεί στην εξωτερική επιφάνεια μετά από λίγο περπάτημα να βρίσκεται στο εσωτερικό και μετά ξανά στο εξωτερικό. Κάτι ανάλογο στις επιφάνειες συμβαίνει με την κορδέλα του Μέμπιους, όπου το ίδιο μυρμήγκι περπατώντας πάνω της καταλήγει στην πίσω πλευρά της. Δηλαδή περπατάει ταυτόχρονα και στις δύο πλευρές της όπως στην μποτίλια του Κλάιν περπατάει ταυτόχρονα και στο μέσα και στο έξω.
Μα αυτό δεν είναι μία μικρογραφία του Κόσμου εφόσον οι επιστήμονες λένε πως το Σύμπαν είναι τετραδιάστατο και η απεικόνιση των τεσσάρων διαστάσεων μοιάζει πολύ με την μποτίλια του Κλάιν, αφού το ίδιο το Σύμπαν λέγεται πως καμπυλώνει και μπαινοβγαίνει στον εαυτό του. Μάλιστα στην απώτατη άκρη του υπάρχει μία Μελανή Οπή που ρουφάει, σαν ουροβόρος όφις, την ίδια του την ύπαρξη.
Από μια απλή βόλτα με το σκύλο με τη μικρή Αλίκη, βρεθήκαμε να βολτάρουμε μέσα έξω σε μια μποτίλια Κλάιν και σε μία διαστρική βόλτα στα πέρατα του Κόσμου και του Χρόνου στις παρυφές μιας Μαύρης Τρύπας. Γι’ αυτό όταν βγάζετε βόλτα το σκυλάκι σας μαζεύετε κι εσείς τις ακαθαρσίες όπως οφείλετε. Στην ουσία μαζεύετε μια μαύρη τρύπα και ταξιδεύετε σε ένα ταξίδι στον καμπυλωμένο χωρόχρονο του Κόσμου…
***
Δημήτρης Μαργαρίτης, μουσικός-φυσικός, συγγραφέας των βιβλίων “Η θεωρία της μουσικότητας – Σχετικιστική νουβέλα” και “Τα χέρια του Heifetz & άλλα διηγήματα αναιρέσεων” που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Γρηγόρη
H εικόνα είναι δημιουργία της ΑΙ.
Αντικλείδι , https://antikleidi.com
Οι ζέστες σφυξανε οι φωτιές θεριεψανε και το σύμπαν μαύρισε πάνω στη μποτιλια, εξού και το μποτιλιάρισμα
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι όπως έγινε αυτός ο λαός, τι σας κάνει να πιστεύετε ότι ενδιαφέρεται για το αν θα καούν τα δάση, τα ζώα, οι ξένες περιουσίες;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην κόλαση στη χώρα τη φέραμε εμείς, εδώ και χρόνια.
Δυστυχείς οι λίγοι που δεν μπορούμε να συνηθίσουμε τη δυστοπία ως νέα κανονικότητα.
Νίκος Μωραΐτης ( σπουδαίος Έλληνας στιχουργός και Άνθρωπος)
ΑπάντησηΔιαγραφήΓι αυτό λέω πως είμαστε λαός αφελών.
Που το βρήκατε αυτό το 40τακατο και το κοπανάτε; Για κάνετε έναν μικρό υπολογισμό: Ένα 20,8% επί του συνόλου των ψηφοφόρων ψήφισε το κόμμα που κυβερνά, και ένα 8,9 την αξιωματική αντιπολίτευση! Μιλάμε επί του συνόλου των ψηφοφόρων που είναι εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους!
Δηλαδή εσείς τους δίνετε και μπόνους!
Αντί να τους θυμίσετε ψύχραιμα τα πραγματικά ποσοστά που κάνουν τη θέση τους επισφαλή!
Βάζουμε τα χεράκια μας και βγάζουμε τα ματάκια μας;