Η ανθρώπινη ζωή δεν έχει πια καμία αξία. Χάθηκε και η ελάχιστη που είχε.

 Χάθηκαν τόσοι άνθρωποι που ίσως δεν θα έχουν καν το δικαίωμα της ταφής σε ένα ξένο τόπο. Εφυγαν ή διώχθηκαν; Ηταν από το Σουδάν; Την Ακτή του Ελεφαντοσοτύ; ΤΧάθηκαν τόσοι άνθρωποι που ίσως δεν θα έχουν καν το δικαίωμα της ταφής σε ένα ξένο τόπο. Θα μείνουν στα σπλάχνα της γης ως περιπλανώμενες μνήμες. Εφυγαν ή διώχθηκαν; Ηταν από το Σουδάν; Την Ακτή του Ελεφαντοστού; Την Σομαλία; Την Λιβύη; Τι σημασία έχει...

Ολη η Αφρική διαλυμένη και αλωμένη από την Δύση. Κλαίμε πάνω από τις σορούς των νεκρών για τρεις ή τέρσσερις μέρες. Τόσο κρατούν και τα "θαύματα". Και μετά σιωπή. Συνεχίζουμε ως λαοί. Και εμείς και οι Ιταλοί και οι Βέλγοι και οι Αμερικανοί και οι Γερμανοί και οι Ρώσοι και οι Κινέζοι και οι Γάλλοι. Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε άλλωστε; Μπορούμε να κάνουμε κάτι; Κι όμως μπορούμε. Να προλάβουμε το κακό. Να πουν οι ποντικοί στους ελέφαντες: "Ως εδώ", κοιτώντας απειλητικά την προβοσκίδα τους. Μην σκεφτείτε πολύ. Ξέρουν αυτοί, όπως ξέρει και η ιστορία. Οπως ξέρουν και οι εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί άμαχοι από τις σφαίρες και την πείνα στα πεδία που μόνο ο θάνατος περπατά. Στην Ουκρανία, στο Σουδάν, στο Μάλι, στη Νιγηρία, στο Αφγανιστάν, στη Συρία... Είμαστε στον 21ο αιώνα, στον αιώνα της τεχνολογίας και της ηθελημένης αναισθησίας. Στο αιώνα που δεν τηρούνται πια τα προσχήματα. Δεν υπάρχει καν η το στοιχειώδες δίκαιο και δικαιοσύνη. Η ανθρώπινη ζωή δεν έχει πια καμία αξία. Χάθηκε και η ελάχιστη που είχε. Η πείνα και οι εκτελέσεις δοκιμασμένες τεχνικές. Αλλά λεφτά δεν φέρνουν στις απάτριδες ελίτ. Θέλουν κέρδη. Πολλά κέρδη. Τον πλούτο των Εθνών δικό τους. Να αρμέξουν όλους τους φυσικοί πόρους και να δοκιμάσουν νέα όπλα που θα μας τα πουλήσουν μετά ως "δοκιμασμένα στον πόλεμο" (Battle proven) για να σταματήσουμε τους "κακούς" που έφτιαξαν στην άλλη πλευρά, που κι αυτοί "κακούς" βλέπουν εμάς. Εναν παραβολικό καθρέπτη που βλέπουμε σαν τα σκυλιά του Παβλόφ. Οι λαοί πια κινδυνεύουν. Και σε μερικά χρόνια ίσως εμείς να είμαστε αυτοί που θα κινούμαστε με ψαρόβαρκες για να σωθούμε. Δεν είμαστε ευτυχισμένοι. Είμαστε φυλακισμένοι μέσα στην καλοπέραση και το φόβο του να είμαστε άνθρωποι όπως μας ορίζει το ριζικό και η ράτσα μας. Ολοι οι άνθρωποι σε αυτή την μπλε μπάλα στη μέση του αχανούς σύμπαντος έχουν δικαιώματα. Εχουν δικαίωμα να μείνουν οι άνθρωποι στα σπίτια τους. Στον τόπο τους. Να έχουν δουλειές και να ζουν με αξιοπρέπεια. Χρειάζεται λένε μόλις πέντε λεπτά να ζήσεις στην κόλαση για να εκτιμήσεις τον Παράδεισο. Και εγώ σαν κολασμένος, σας λέω πως έτσι είναι. Και δυστυχώς της "γης οι κολασμένοι" μείναμε λίγοι. Και θα μείνουμε ακόμη λιγότεροι μέχρι να εξαφανιστούμε, αν δεν αρχίσουμε ξανά να ζητάμε όσα μας ανήκουν ως άνθρωποι και δεν σμίξουν οι ψυχές μας με τον συνάνθρωπο. Γιατί κάτω από το πετσί το μαύρο, το κίτρινο, το άσπρο, το έγχρωμο, κρύβεται μια ψυχή. Και μέσα σε αυτή τη ψυχή κρύβεται και ένας μικρός Θεός, καταλειφάδι του Μεγάλου που μας έδωσε το φως και το σκοτάδι. Και εμείς, λες και του διαόλου παιδιά να είμαστε, πηγαίνουμε όλο και πιο βαθιά στην άβυσσο… ην Σομαλία; Την Λιβύη; Τι σημασία έχει... Ολη η Αφρική διαλυμένη και αλωμένη από την Δύση. Κλαίμε πάνω από τις σορούς των νεκρών για τρεις ή τέρσσερις μέρες. Τόσο κρατούν και τα "θαύματα". Και μετά σιωπή. Συνεχίζουμε ως λαοί. Και εμείς και οι Ιταλοί και οι Βέλγοι και οι Ρώσοι και οι Κινέζοι και οι Γάλλοι. Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε άλλωστε; Μπορούμε να κάνουμε κάτι; Κι όμως μπορούμε. Να προλάβουμε το κακό. Να πουν οι ποντικοί στους ελέφαντες: "Ως εδώ", κοιτώντας απειλητικά την προβοσκίδα τους. Ξέρουν αυτοί, όπως ξέρει και η ιστορία. Οπως ξέρουν και οι εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί άμαχοι από τις σφαίρες και την πείνα στα πεδία που μόνο ο θάνατος περπατά. Στην Ουκρανία, στο Σουδάν, στο Μάλι, στη Νιγηρία, στο Αφγανιστάν, στη Συρία... Είμαστε στον 21ο αιώνα, στον αιώνα της τεχνολογίας και της ηθελημένης αναισθησίας. Στο αιώνα που δεν τηρούνται πια τα προσχήματα. Δεν υπάρχει καν η το στοιχειώδες δίκαιο και δικαιοσύνη. Η ανθρώπινη ζωή δεν έχει πια καμία αξία. Χάθηκε και η ελάχιστη που είχε. Η πείνα και οι εκτελέσεις δοκιμασμένες τεχνικές. Αλλά λεφτά δεν φέρνουν στις απάτριδες ελίτ. Θέλουν κέρδη. Πολλά κέρδη. Τον πλούτο των Εθνών δικό τους. Να αρμέξουν όλους τους φυσικοί πόρους και να δοκιμάσουν νέα όπλα που θα μας τα πουλήσουν μετά ως "δοκιμασμένα στον πόλεμο" (Battle proven) για να σταματήσουμε τους "κακούς" που έφτιαξαν στην άλλη πλευρά, που κι αυτοί "κακούς" βλέπουν εμάς. Εναν παραβολικό καθρέπτη που βλέπουμε σαν τα σκυλιά του Παβλόφ. Οι λαοί πια κινδυνεύουν. Και σε μερικά χρόνια ίσως εμείς να είμαστε αυτοί που θα κινούμαστε με ψαρόβαρκες για να σωθούμε. Δεν είμαστε ευτυχισμένοι. Είμαστε φυλακισμένοι μέσα στην καλοπέραση και το φόβο του να είμαστε άνθρωποι όπως μας ορίζει το ριζικό και η ράτσα μας. Ολοι οι άνθρωποι σε αυτή την μπλε μπάλα στη μέση του αχανούς σύμπαντος έχουν δικαιώματα. Εχουν δικαίωμα να μείνουν οι άνθρωποι στα σπίτια τους. Στον τόπο τους. Να έχουν δουλειές και να ζουν με αξιοπρέπεια. Χρειάζεται λένε μόλις πέντε λεπτά να ζήσεις στην κόλαση για να εκτιμήσεις τον Παράδεισο. Και εγώ σαν κολασμένος, σας λέω πως έτσι είναι. Και δυστυχώς της "γης οι κολασμένοι" μείναμε λίγοι. Και θα μείνουμε ακόμη λιγότεροι - μέχρι να εξαφανιστούμε - αν δεν αρχίσουμε ξανά να ζητάμε όσα μας ανήκουν ως άνθρωποι και δεν σμίξουν οι ψυχές μας με τον συνάνθρωπο. Γιατί κάτω από το πετσί το μαύρο, το κίτρινο, το άσπρο, το έγχρωμο, κρύβεται μια ψυχή. Και μέσα σε αυτή τη ψυχή κρύβεται και ένας μικρός Θεός, καταλειφάδι του Μεγάλου, που μας έδωσε το φως και το σκοτάδι. Και εμείς, λες και του διαόλου παιδιά να είμαστε, πηγαίνουμε όλο και πιο βαθιά στην άβυσσο…

Μανώλης Κυπραίος