ΑΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΑΚΟ Βίλχεμ Ράιχ (αποσπάσματα)

 

Κάθε γιατρός, τσαγκάρης, τεχνίτης ή δάσκαλος πρέπει να γνωρίζει τις ατέλειές του, αν θέλει να βγάζει σωστά το ψωμί του. Πάνε κάμποσες δεκαετίες που έχεις αρχίσει να γλυκοκοιτάζεις την εξουσία. Από δω και στο εξής, το μέλλον της ανθρωπότητας εξαρτάται από τις σκέψεις και τις πράξεις σου. Όμως οι δάσκαλοι και οι αφέντες σου δε σου λένε ποτέ ποιος είσαι και πώς σκέφτεσαι. Κανείς δεν τολμά να σου θίξει το μόνο σημείο που θα μπορούσε να σε καταστήσει κυρίαρχο του πεπρωμένου σου. Είσαι «ελεύθερος» μόνο με μια έννοια: ελεύθερος να γνωρίζεις πως μέσα από την αυτοκριτική θα κουμαντάρεις τη ζωή σου.

Επιτρέπεις στους εξουσιαστές να ασκούν την εξουσία εν ονόματί σου, ανθρωπάκο, ενώ εσύ ο ίδιος παραμένεις σιωπηλός. Ενισχύεις τους ισχυρούς με περισσότερη δύναμη.

****

Άρα, ο μεγάλος άνθρωπος γνωρίζει και πότε και πού είναι μικρός.

Ο Ανθρωπάκος δεν το γνωρίζει και φοβάται, δεν θέλει να το μάθει. Κρύβει την ανεπάρκειά του κάτω από την αυταπάτη δύναμης και μεγαλείου, τη δύναμη και το μεγαλείο των άλλων. Είναι περήφανος για τους μεγάλους ηγέτες του, αλλά όχι για τον εαυτό του. Θαυμάζει τις ιδέες των άλλων κι όχι τις δικές του. Όσο λιγότερο καταλαβαίνει κάτι τόσο περισσότερο πιστεύει σε αυτό, ενώ όταν αντιλαμβάνεται την ορθότητα της μιας ιδέας, η πίστη του αυτήν κλονίζεται.

****

Μπορεί να κατάφερες να κερδίσεις την ελευθερία σου, αλλά δεν μπόρεσες να την διασφαλίσεις για τον εαυτό σου και τους άλλους. Αυτό το γνώριζα απο καιρό. Εκείνο που δεν γνώριζα ήταν το γιατί κάθε φορά,αφού με κόπο κατάφερνες να βγεις από το βάλτο, βυθιζόσουνα σε άλλον χειρότερο. Τότε, παρατηρώντας γύρω μου αργα προσεχτικά ανακάλυψα τι είναι αυτό που σε κάνει σκλάβο. Εσύ ο ίδιος από μόνος σου οδηγείσαι στη σκλαβιά. Εσυ και κανένας άλλος!

****

Δεν σ' αγαπούν, Ανθρωπάκο. Σε περιφρονούν γιατί κι εσύ περιφρονείς τον εαυτό σου. Σε ξέρουν καλύτερα απ' όσο σε ξέρουν οι Ροκφέλερ και οι Τόριδες. Ξέρουν τις χειρότερες αδυναμίες σου που κανείς δεν θα 'πρεπε να τις ξέρει. Σε πρόσφεραν θυσία σ' ένα σύμβολο κι εσύ τους οδηγείς στη δόξα πάνω στους ώμους σου. Τους εξυψώνεις και τους στηρίζεις παρ' ότι έβγαλαν τις μάσκες τους, ή μήπως ακριβώς γι' αυτό; Επειδή σου είπαν ωμά και απερίφραστα "είσαι κατώτερο, ανεύθυνο πλάσμα και έτσι θα παραμείνεις." Κι εσύ, απ' τη μεριά σου, τους αποκαλείς "σωτήρες" και τους ζητωκραυγάζεις! Για τούτο, σε φοβάμαι ανθρωπάκο, τρέμω στη σκέψη σου! Γιατί η μοίρα της ανθρωπότητας εξαρτάται από σένα.

****

Τα πράγματα είναι έτσι και μπορώ να σου εξηγήσω γιατί ξέρεις μόνο να παίρνεις χωρίς να προσφέρεις το παραμικρό το βασικό σου χαρακτηριστικό είναι να μένεις αμέτοχος και να φθονείς. Πανικοβάλλεσαι όταν το αρχέγονο συναίσθημα τη αγάπης και της προσφοράς αναδύεται από μέσα σου. Δεν θελεις και δεν μπορείς να προσφέρεις. Το γεγονός ότι παίρνεις έχει μια μόνον εξήγηση: την ανάγκη σου να μπουκώσεις το εαυτό σου λεφτά, φαγητό, ευτυχία, γνώσεις για να γεμίζεις τα κενά που έχεις, αφού νιώθεις αποτυχημένος, πεινασμένος δυστυχισμένος και αμαθής. Για τον ίδιο λόγο αποφεύγεις και την αλήθεια: γιατί μπορεί να απελευθερώσει μέσα σου τα ανακλαστικά της αγάπης.

****

Αναπόφευκτα θα επιβεβαίωνε αυτά που μάταια προσπαθώ να σου αποδείξω, κάτι που δεν το θέλεις. Θέλεις να είσαι μόνο καταναλωτής και πατριώτης. «Ακούσατε τι είπε; Απορρίπτει τον πατριωτισμό που είναι το στήριγμα του κράτους και της οικογένειας! Κάτι πρέπει να κάνουμε εδώ!».

Έτσι βροντοφωνάζεις, Ανθρωπάκο όταν κάποιος σου μιλάει για την ψυχική σου δυσκοιλιότητα. Δεν θέλεις ν' ακούς. Θέλεις μόνο να φωνάζεις «Ζήτω!». Εντάξει, εγώ σ' αφήνω να ζητωκραυγάζεις, εσύ γιατί δεν μ' αφήνεις να σου εξηγήσω ήρεμα το λόγο που δεν πρόκειται ποτέ να ευτυχήσεις»;

Μέσα στα μάτια σου διακρίνω το φόβο.

****

Φτάνει πια, Ανθρωπάκο. Εσύ είσαι ο μετανάστης και θα παραμείνεις στον αιώνα των αιώνων. Τυχαία βρέθηκες σ'αυτό τον κόσμο και θα φύγεις χωρίς να το προσέξει κανεις.Φωνάζεις την αστυνομία σου γιατί παγώνεις απ' το φόβο. Αλλά ούτε η αστυνομία έχει καμιά εξουσία πάνω στην αλήθεια.

****

Όσο για τους δικτάτορες, τους δυνάστες, τους κατεργάρηδες και τους κακοήθεις, τα σκουλήκια και τις ύαινες, τους απευθύνω τα λόγια που έγραψε ένας μεγάλος σοφός:

 

 

Άγια λόγια φύτεψα σε τούτον δω τον κόσμο.

Κι όταν από καιρό οι φοινικιές θα έχουνε πεθάνει

Κι οι βράχοι θα έχουν διαλυθεί

Κι όταν από καιρό οι αστραφτεροί μονάρχες

σαν ξερά φύλα θα έχουνε απ' τους ανέμους σαρωθεί,

οι λόγοι μου θε ν' αρμενίζουν, μέσα σε χίλιες κιβω

τούς

τροπαιοφόροι, πάνω απ' τους κατακλυσμούς.