Η κοινωνία και το ακορντεόν

Παντελής Μπουκάλας

Οι ειδικοί αποκαλούν το φαινόμενο «αποθαλασσία» ή «σάλο». Ο κοινός λόγος το θέλει «βουβό κύμα» ή «φουσκοθαλασσιά». Οι ναυτικοί θα το πουν και «ρεστία» ή «σουέλ». Πρόκειται για τον κυματισμό που δεν συμφωνεί με ό,τι αντιλαμβανόμαστε εμείς και με ό,τι καταγράφουν τα μηχανήματά μας. Η διεύθυνση και η ένταση του ανέμου σε μια περιοχή μάς προϊδεάζουν για κύμα τύπου άλφα, εντούτοις παρατηρούμε κύμα τύπου βήτα. Κάπου αλλού και άλλοτε έπνευσε ερήμην μας κάποιος άνεμος, και ιδού τώρα το βουβό κύμα. Οι κορυφές του δεν ασπρίζουν, ώστε να το παρατηρήσουμε έγκαιρα.
Ενα τέτοιο βουβό κύμα, που ουδείς το υπολόγισε, κορύφωσε το ποσοστό της Ν.Δ. και προκάλεσε το ναυάγιο του ΣΥΡΙΖΑ. Οι άνεμοι που έπνευσαν ενάντιοι στο κόμμα του κ. Αλέξη Τσίπρα στις εκλογές του 2019 δεν καταλάγιασαν ακόμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή, δεν πληρώνει μόνο επειδή απογοήτευσε ως αξιωματική αντιπολίτευση. Πληρώνει και για την κυβερνητική του θητεία, χάνοντας και προς τα αριστερά του και προς τα δεξιά του. Επειδή πολιτεύτηκε σαν ο εκφραστής του νέου και του άφθαρτου, που θα ανέτρεπε το κατεστημένο διπολικό σύστημα Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ, πληρώνει αυστηρότατα για όσα έπραξε κυβερνώντας και για όσα δεν έπραξε. Βαριά είχαν τιμωρηθεί, άλλωστε, και κόμματα με βαθύτερες ρίζες στη μεγάλη μάζα από τις ρίζες του ΣΥΡΙΖΑ. Το ΠΑΣΟΚ από το 43,9% στις 4.10.2009, επί Γ. Α. Παπανδρέου, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αποσπάσει μόλις το 4,6%, κατρακύλησε στο 13,18% στις 6.5.2012, επί Ευάγγελου Βενιζέλου. Η δε Ν.Δ. από το 45,36% του 2004, επί Κώστα Καραμανλή, βυθίστηκε στο 18,85% τον Μάιο του 2012, επί Αντώνη Σαμαρά.

Με τα πρωτόγνωρα χαρακτηριστικά τους, οι προχθεσινές εκλογές ανέτρεψαν το πολιτικό σκηνικό. Και βέβαια αιφνιδίασαν τους πάντες, πρωτίστως δε όσους φρονούν ότι η πολύπλοκη και δυναμική κίνηση της κοινωνίας, μια κίνηση σαν των θαλασσών, μπορεί να εγκλωβιστεί στα περιοριστικά κουτάκια των ερευνών, άρα και να προδιαγραφεί. Ουδείς, λοιπόν, μπορεί να προβλέψει τι θα γίνει στις νέες εκλογές, αν θα επικυρωθεί η ανατροπή ή όχι. Οσοι ψηφίζουν μια ζωή το ίδιο κόμμα, εξ ιδεολογίας, δυσκολεύονται να κατανοήσουν ως εύλογη την αέναη κίνηση του κοινωνικού εκκρεμούς και να αποδεχτούν την ψήφο ad hoc. Οι κομματικοί ηγέτες θα ήθελαν δεδομένες τις ψήφους τους, το κοινωνικό σώμα όμως, διαρκώς μεταβαλλόμενο, ανοιγοκλείνει την καρδιά του αλλάζοντας προτιμήσεις. Ενα ακορντεόν που παίζει ασταμάτητα, αρέσει – δεν αρέσει η μουσική του.

πηγη