"Θα πάρω τη στράτα κι εγώ τη μεγάλη Θα κλείσω τα μάτια και όπου με βγάλει" ,είπες κι έφυγες. Καλό ταξίδι ξάδερφε!

Έφυγε από την ζωή ο Βασίλης Γιαννόπουλος (δικηγόρος)σε ηλικία 82 ετών Η κηδεία του θα γίνει στο νεκροταφείο Χαλανδρίου  την Πέμπτη 23/2/2023 στις 3μμ 

 

"Ήρθε να μ' εύρει την αυγή ήρθε να με φιλήσει ήρθε για να   γεμίσει γαρύφαλλα κι αστέρια η γη"                                                                                                                                                                      

Χαιρετισμός από  την Γιάννα και ακολουθεί του Βαγγέλη Χριστόπουλου 
Αντίο Βασίλη
“Φέρτε μου νερό να ξεδιψάσω
Και μια πέτρα για να ξαποστάσω...”
Τούτοι οι στίχοι του Πυθαγόρα νομίζω ότι θα μπορούσαν να περιγράψουν τη διαδρομή του Βασίλη σ αυτό το κόσμο...
Από μικρός βγήκε στο στίβο της ζωής και πάλεψε για τη δική του θέση. Αεικίνητος, δοτικός, φιλότιμος, έντιμος και πρωτίστως ευαίσθητος. Απόλυτα αφοσιωμένος στην οικογένειά του, έγκριτος νομικός, με συνέπεια και αίσθημα ευθύνης και μια σεμνότητα δυσεύρετη στις μέρες μας.

Αξιαγάπητος στον νομικό κόσμο αλλά και σε μας τους συμπατριώτες του.

Ο σύλλογος Μυγδαλιωτών της Αθήνας του οφείλει πολλά.

Η συνεισφορά του στην ανανέωση της στελέχωσης σε διοικητικά συμβούλια και σε δραστηριότητες χρήσιμες για τον εξωραϊσμό του χωριού ήταν καθοριστική.

Η αγάπη του για το χωριό και τους πατριώτες σφραγίστηκε με την έκδοση του "ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟΎ ΔΕΛΤΊΟΥ" που στη συνέχεια έγινε η "ΛΙΑΣΚΟΒΑ" , το δικό μας περιοδικό, με τον Βασίλη πνευματικό του πατέρα... Ατελείωτες ώρες δουλειάς και ξενύχτια στο προσωπικό δικηγορικό του γραφείο αλλά και δρομολόγια στο τυπογραφείο για το κάθε τεύχος!

Στιγμές βαθιά χαραγμένες μέσα μου.

Εύχομαι να βρει την αγκαλιά των γονιών του ανοιχτή και να αναπαυτεί η ψυχούλα του.

Θερμά συλλυπητήρια και καλή δύναμη στην οικογένειά του


Γιάννα Πολυδώρου

Ευάγγελος Χριστόπουλος

Δεν το πιστεύω!! Και ας πέρασαν τόσες μέρες που έφυγες αγαπημένε Βασίλη. Σε βλέπω μπροστά μου, στην πλατεία, στο σχολείο, στο μαγαζί του πατέρα σου, στο δρόμο προς τις Ράχες όταν έκανες βόλτα με μια γλίτσα στο χέρι.

Και αργότερα στην Αθήνα, στο γραφείο σου, στον σύλλογο. Εκεί πια έδειξες την υπέρμετρη αγάπη σου για το χωριό και για μας ξεχωριστά για τον καθένα.

Μοίρασες ρόλους, ιδέες και συ σαν μαέστρος, έκανες τον σύλλογο δυνατό, δημιουργικό, ασυναγώνιστον απο άλλους.

Σε γνώρισα στην Κόρινθο, όταν πρωτοφορέσαμε μαζί τις αρβύλες και τα στρατιωτικά μας ρούχα για να υπηρετήσουμε την Πατρίδα. Στο χωριό μας Βασίλη μου όλοι είμαστε δύβουλοι για σένα όταν ακούσαμε το άσχημο μαντάτο.

Κάτι άκουσε η Αρέσμω μα δεν το πίστευε. Δεν ήταν σίγουρη και αποτάνθηκε και σε μένα.

---Ξέρεις κανά νέο; Κατάλαβα τι ήθελε να μάθει.

---Ξέρω της απάντησε. Εκείνη έσκυψε το κεφάλι της και δεν περίμενε να της μεταφέρω την είδηση, με την μαγκούρα της αμήχανα την χτύπαγε κατά γης.

Μας έφυγε ο Βασίλης. Με κοίταξε κατάματα και λυπημένη και ξέσπασε.

---Πω!Πω!. Σε ένα χρόνο, άδειασε το χωριό μας. Τι κακό είναι αυτό που μας βρήκε.

---Το κακό είναι διπλό όταν φεύγουν άνθρωποι καλοί και χρήσιμοι στην κοινωνία.

---Αχ αναστέναξε η Αρέσμω και σταυροκοπήθηκε. Ας πάει στον παράδεισο η ψυχή του ήταν καλός άνθρωπος. Ποιά ξέρεις θα τον φέρουν εδώ;

---Όχι θα μείνει στην Αθήνα. Εκεί είναι η οικογένειά του και θα μπορούν να του ανάβουν το καντήλι.

---Κι εδώ να έρθει δεν υπάρχουν δάκρυα, οι άνθρωποι σώθηκαν, το χωριό άδειασε.

Είμαστε κοντά στην πλατεία του χωριού που χωρίσαμε. Εκείνη έκανε τις δικές της σκέψεις κι εγώ τις δικές μου. Τον θυμόμουν στο χωριό στα παιδικά μας χρόνια. Τον θυμάμαι σοβαρό, μετρημένον στις κουβέντες του γλυκομίλητον και χαρούμενο. Πάντα με τον καλό λόγω στο στόμα.

Έλαμπε πρόσχαρα το πρόσωπό του ο λόγος του ορθός και δίκαιος σαν θεία χάρη.

Η καρδιά του πλατειά σαν τον κάμπο της Ρουπακίνας. Τα χώραγε όλα μέσα.

Το ξέρω:

Το πνεύμα σου η ψυχή σου, όλο αγνάντευε και έψαχνε γύρω γύρω, κάτω πάνω και μέσα στο χωριό.

Ονειρευόσουν το διάφανο νερό της Λιάσκοβας, περίχαρα να έμπαινε και να μίλαγε στο είναι μας. Έτσι έφτιαξες μαζί με επιλεγμένους συνεργάτες το λαογραφικό περιοδικό την ΛΙΑΣΚΟΒΑ.

Εδώ ειπόθηκαν χιλιάδες πράγματα για το χωριό μας και τους χωριανούς. Για την ζωή του χωριού και των ανθρώπων του. Υμνήθηκαν οι εποχές του χρόνου με κείμενα και φωτογραφίες, η φτώχια, η αγάπη, ο έρωτας, η αρρώστια, ο θάνατος. Γράφτηκαν καλαμπούρια ανέκδοτα ιστορίες. Οι σελίδες του περιοδικού ήταν γεμάτες φωτογραφίες ανθρώπων και τοπίων μαζί με άπειρα πράγματα.

Αγαπημένε μας Βασίλη απο το στόμα σου έτρεχε ροδόσταμο και αλήθειες. Απο την ματιά σου ξεπρόβαλε φως και απο την ψυχή σου έτρεχε αγάπη και καλοσύνη. Θα σε θυμόμαστε με πολύ αγάπη και ευγνωμοσύνη. Γιατί όταν ήρθαμε στο γραφείο σου, μας ένιωσες, μας είδες μας πρόσεξες, με χαμόγελο και ότι σου ζητήσαμε όχι δεν μας είπες.

Σήμερα 23 Φλεβάρη σε λίγες ώρες μας αφήνεις και πηγαίνεις στην άλλη ζωή.

Να πας στο καλό. Εκεί θα βρεις τους δικούς μας ανθρώπους να σε περιμένουν με ανοιχτές αγκαλιές. Κοίταγα χθες Βασίλη μου το σπίτι σου στο χωριό. Η σκάλα βουβή και μονάχη. Άδειο και το χαγιάτι όπως και ο κήπος.

Σήμερα μαύρες είναι οι ψυχές μας και η φύση στο χωριό με καταχνιά.

Πικρή η μοίρα το ξέρω.....

Έκοψα λίγους κλώνους Δάφνης απο το χωριό μας, το χωριό σου που με πάθος αγαπούσες, για το τελευταίο σου ταξίδι.

Εύχομαι θερμά συλλυπητήρια στην οικογένειά σου.

ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ.

Βαγγέλης Χριστόπουλος.

Αποχαιρετισμός στο Βασίλη

Φίλε, Βασίλη, ο αιφνίδιος και απροσδόκητος θάνατός σου μας γέμισε θλίψη και πόνο και υποχρέωσε το νου μου να γυρίσει πολύ χρόνο πίσω, σ’ εκείνα τα πολύ δύσκολα, τα σκληρά, τα πέτρινα χρόνια, μέσα στα οποία υποχρεωθήκαμε να περάσουμε την εφηβική μας ηλικία, μαζί, ως συνοδοιπόροι μαθητές του Γυμνασίου Λαγκαδίων. Τότε που η δυστυχία, η μιζέρια και η ανέχεια ήταν οι κυρίαρχες αφέντρες της τοτετινής ζωής και μας υποχρέωναν να φοράμε εκείνα τα παπούτσια με την προκαδούρα, για να μη λιώνουν, κι εκείνη τη φανέλα, που μας την έφτιαχνε η μάνα μας, συνταιριάζοντας μερικά μπαλώματα, όπως εσύ μου το είχες περιγράψει και θυμίσει μ’ ένα  κείμενό σου, που μου είχες στείλει πριν λίγο καιρό.

Τότε, Βασίλη, θυμάσαι, 15χρονα παιδιά, περνάγαμε έξω από την ταβέρνα του Μανιάτη στα Λαγκάδια και βλέπαμε αυτούς που τρωγόπιναν, μεταξύ αυτών και μερικούς εργένηδες καθηγητές μας. Ναι, αυτοί τρωγόπιναν και εμάς μας έπιανε μια λιγούρα κι ένα γουργούλημα μέσα μας. Τότε σκεφτόμαστε και ονειροπολούσαμε: Αχ, να ’ρχόταν κάνας καιρός να μπορούμε κι εμείς να μπαίνουμε στην ….. ταβέρνα του κάθε Μανιάτη.

Τότε, Βασίλη, θυμάσαι, που μερικοί μαθητές μαζευόμαστε σ’ ένα ακατοίκητο σπίτι, εκεί στα Λαγκάδια και, πού και πού, το στήναμε στο χορό. Τραγουδούσαμε πολλά τραγούδια που ανάμεσά τους κυριαρχούσε το:

«Παιδιά μ’ γιατ’ είστε ανάλλαγα και λερωφορεμένα…..

………………………………………………………………………………….

Ταχιά σας θα ’ρθει η Άνοιξη, σαν ‘ρθει το καλοκαίρι…

…………………………………………………………………………………….

τότε κι εμείς θ’ αλλάξουμε, θα ασπροφορεθούμε».

Το τραγούδι αυτό το νιώθαμε με την κυριολεκτική του σημασία, μα... το απολαμβάναμε με τη μεταφορική του σημασία, που εμείς οι ίδιοι,  έτσι θελικά, του είχαμε αποδώσει. Γιατί ερχομό της Άνοιξης εννοούσαμε τον ερχομό εκείνου του καιρού που ονειροπολούσαμε τότε, τον καιρό που, αφού θα είχαμε αποπιαστεί από τη «θυρίδα του κράτους», κατά πως το ’λεγε η μάνα μας, θα είχαμε τη δυνατότητα να μπούμε κι εμείς στου … «Μανιάτη».

 Και ήρθε, Βασίλη, η «Άνοιξη», ήρθαν πολλές «Άνοιξες». Μα να… που τώρα έρχεται ο θάνατος και τα αφανίζει όλα τα σβήνει όλα, τα πνίγει στο βαθύ σκοτάδι της η «βαρυχειμωνιά».

Καλό σου ταξίδι, φίλε Βασίλη.

Τα συλλυπητήρια μας σ’ όλους του δικούς σου.

Οικογένεια

Κώτσιου Μαγκόγιαννη.