(1986
- 1988)
«να΄ναι
κλειδωτό, κλειδομανταλωμένο
και τα πορτοπαράθυρα να ΄ναι αραχνιασμένα»
Σαστίζω, στέκω βουβός και
αμίλητος, λες και τα ΄χω χαμένα. Μα σε λίγο με συνεφέρνει ένας θόρυβος μέσα από
την πυκνήφυλλωσιά των δέντρων. Φράσιτ...φράσιτ, φρούσιτ...κάποιο πουλί σούρθηκε
κι από την κορφή ενός δέντρου κατέβηκε στα χαμηλά του κλωνάρια. Ναι...ήταν το
κλαψοπούλι, το κατάλαβα, όταν άκουσα την κλαψιάρικη και σπαραχτική του λαλιά,
που σκόρπισε ανατριχίλα σ΄όλο το γύρο χώρο. Ναι, αυτό ήταν που νωρίτερα είχε
μαντέψει...και τώρα συνεχίζει τους θρηνηνικούς σκοπούς.
Σου τηλεφωνώ άλλη μια
φορά, μα απάντηση καμιά, Μπας κι έχεις θυμώσει, ρε φίλε; Μήπως σου πέρασε η
ιδέα ότι σ΄έχω ξεχάσει; Όχι...εσύ τετραπέρατος, κοσμογυρισμένος, ζυμωμένος από
μικρό παιδί μέσα στην κοινωνία της Τρίπολης, κι όχι μόνο, με τόση ευρύτητα πνεύματος,
δεν γίνεται να το πιστεύεις αυτό, Γιατί γνωρίζεις πολύ καλά ότι ακέραιοι
χαρακτήρες σαν εσένα, σωστοί οικογενειάρχες, αγαπημένοι συγγενείς, ειλικρινείς
φίλοι, υποδειγματικοί συνεργάτες, όπως εσύ, δεν ξεχνιώνται. Τότε τι άραγε να
συμβαίνει, ρε φίλε;
Αλλά... τι τα ΄θες, ρε
Δήμο, όσο πικρή και να είναι η πραγματικότητα, πρέπει να συμφιλιωθούμε μαζί
της. Δυο ώρες μόνο, μετά τον αιφνίδιο θάνατό σου, μου τηλεφώνησαν και μου
έκαναν γνωστή την απρόσμενη και τόσο πικρή αυτή αγγελία. Αμέσως επικοινώνησα με
πολλούς πατριώτες και φίλους και όλοι μας διερωτηθήκαμε με το «γιατί», το
«που», το «πως», το «πότε».
Στη συνέχεια ο νους
φτερουγίζει στο παρελθόν, στο 1985, τότε που ήσουν κι εσύ ένας από τους
μπροστάρηδες που επινοήσαμε και πραγματοποιήσαμε την ίδρυση του Συλλόγου
Μυγδαλιωτών Τρίπολης. Συμφωνούσαμε απόλυτα στην άποψη ότι ο Σύλλογος αυτός θα
έχει τη δυνατότητα να προσφέρει στο αγαπημένο μας χωριό, όπως και αποδείχτηκε περίτρανα στη
συνέχεια.
Ναι... και ήσουν ο πρώτος
πρόεδρος του Δ.Σ. του Συλλόγου μας και στη συνέχεια, για πολλά χρόνια,
συνεργαστήκαμε άψογα στα διοικητικά και στις δραστηριότητες του Συλλόγου.
Στη διάρκεια της
μακρόχρονης συνεργασίας μας μου δόθηκε η ευκαιρία, λες και «φάγαμε μαζί ψωμί
και κρεμμύδι», σε γνώρισα «από την καλή» κατά που λένε οι λαϊκές
κουβέντες. Εκεί διαπίστωσα ότι δεν είχες απλά θέληση αλλά είχες έντονη λαχτάρα
για προσφορά στα κοινά. Όταν ήταν να κάνουμε κάτι στο Σύλλογο ήσουν πάντα
πρόθυμος, δε λογάριαζες κόπο και χρόνο, έβγαζες την ποδιά, ξεβραχνιαζόσουν,
παράταγες τις επαγγελματικές δουλειές, «πάμε» μου ΄λέγες.
Πολιτιστικές
δραστηριότητες, αποκριάτικοι χοροί-ανταμώματα, διαγωνισμοί Δημοτικού
τραγουδιού, εκδηλώσεις «Κουράς των προβάτων», αγορά αγροκτήματος και
διαμόρφωση του σε χώρο άθλησης και ψυχαγωγίας, όλα είχαν έντονα χαραγμένη
και τη δική σου σφραγίδα.
Αλλά, Δήμο, επειδή τα
πολλά λόγια, μερικές φορές, δημιουργούν δυσπιστία, καλό είναι να θυμηθούμε
συγκεκριμένα περιστατικά. Για θυμήσου και συ. Ήταν τότε που θα γινόταν Απογραφή
και καλώς-κακώς έπρεπε ν΄απογραφτούνε στην κοινότητά μας πάνω από 300 άτομα.
Αυτό θα συντελούσε να έχει πιο πολλές κρακτικές επιχορηγήσεις. Έτσι θα
κατέβαιναν ν΄απογραφτούνε στο χωριό πατριώτες από Αθήνα και Τρίπολη κ.λ.π.
Ύστερα από επικοινωνία με το Δ.Σ. του Συλλόγου Πατριωτών μας στην Αθήνα, αποφασίστηκε
να γίνει κάτι σαν αντάμωμα, με φαγητό, κρασί, γλέντι και διασκέδαση. Ναι αλλά
ήταν παραμονή της ημέρας Απογραφής. Τι κάνουμε τώρα, Δήμο, σου λέω. «Μπες
στ΄ αυτοκίνητο», μου λες. Ήταν η ώρα 11 περίπου το βράδυ, χειμώνας καιρός,
κρύο και βροχή, καρεκλοπόδαρα. Μια και δυο στην Βλαχέρνα, ξυπνάμε το «Λυκούργο»
και δίνουμε παραγγελία για διακόσιες μερίδες φαγητό. Επιστρέφουμε και πάμε στη «Θράκα»
όπου μας περίμενε η γιωργία σου και κάποιοι άλλοι να συζητήσουμε και
ν΄αποφασίσουμε για ό,τι άλλο χρειαζόταν...
Κάποια χρονιά, της
Παναγιάς ήταν, που εσύ το πρότεινες να καλέσουμε τη Χορωδία Τρίπολης να έρθει
στο χωριό και να ψάλλει στην πανηγυρική λειτουργία στον Ι.Ν. Του χωριού μας.
Ναι... και ήρθαν 18 μέλη της και ένωσαν τις ψαλμωδίες τους με τις ψαλμωδίες των
καλλίφωνων ιερέων μας Παπαπάνου και Παπαντώνη και ήταν το κάτι άλλο. Δε θυμάσαι
που μας συνεχάρηκε η τότε δασκάλα του χωριού μας κ. Εαυγγελία Πασά, λέγοντάς
μας: «Ήταν ένα από τα πιο ωραία που κάνατε»
Δε θυμάσαι που περάσαμε
από τον Κάμπο στο Πράσινο, προμηθευτήκαμε τα καλλωπιστικά φυτά από το φυτώριο
κάποιου φίλου σου και με τη φροντίδα των πρόθυμων και ακούραστων (Βασίλη,
Βαγγέλη, Γιώργου, με την παρουσία και του Γιατρού που είχε κατέβει με κάποιους
φίλους του) φυτεύθηκαν στον Άγιο-Θόδωρο και στον Αγιώργη του Παλιόπυργου. Και
όταν πήγαινες στο χωριό έτρεχες να κάνεις αυτοψία και επέστρεφες γεμάτος χαρά
που τα ΄βλεπες να προκόβουν.
Δεν θυμάσαι που, όταν
ανταλλάσαμε απόψεις για διάφορες ανάγκες του χωριού, σκεφτήκαμε ότι πρέπει να
γίνουν αποχωρητήρια στο σχολείο του χωριού; Ήταν πολύ απαραίτητο. Βρήκαμε πόρους και έγιναν, χώρια
δαπάνες για θέρμανση, γραφική ύλη, αθλητικές φόρμες και παπούτσια στους μαθητές
κ.α.
Ήταν
προπαραμονή της «Κουράς των Προβάτων» στον Άγιο-Θόδωρο. Με υποδειγματική
συνεργασία των δυο Συλλόγων μας ήταν όλα έτοιμα. Μόνο ένα-κάτι χρειαζόταν
ακόμα.
Σκεφτήκατε με
τον τότε πρόεδρο του Συλλόγου, το Γιάννη, ότι οι τσουχτερές θεριστιάτικες
ηλιαχτίδες θα λειτουργήσουν αρνητικά στη σωστή εξέλιξη της εκδήλωσης. Τρέξατε
οι δυο σας με το Γιάννη, προμηθευτήκαμε τ΄ απαραίτητα υλικά και την παραμονή με
πολλή κούραση κάνατε το σκέπαστρο στο χώρο της εκδήλωσης. Κι άλλα... κι άλλα
πολλά...
Δήμο, έφυγες
από τη ζωή νωρίς, αλλά τουλάχιστον θα νιώθεις απόλυτα ικανοποιημένος γιατί
έπραξες ακέραια το καθήκον σου και ήσουν σ΄ όλους αγαπητός και απ΄ όλους
αποδεχτός.
Δήμο, θέλεις
το ριζικό σου, που λέει, θέλεις ανθρώπινες αδυναμίες-ανθρώπινα ελαττώματα,
θέλεις και τα δυο μαζί, σε προίκισαν μέσα από το μπεσίκι, εσένα και όλη την
Πατρική σου οικογένεια με πολύ βαρύ το φορτίο της ΟΡΦΑΝΙΑΣ, της φτώχιας και της
δυστυχίας. Πολλές φορές που κουβεντιάζαμε ανατρέχαμε στο παρελθόν και μιλάγαμε
για το παρόν και το μέλλον. Σκέφτομαι τώρα που ούτε μια φορά δεν άκουσα να
βγαίνουν πικρόχολα σχόλια από το στόμα σου για κάποιον ή για κάποιους που
εθεωρούντο ένοχοι. Όμως συχνά παραπονιόσουν για κάποιον ή για κάποιους που
μπορούσαν να... προσφέρουν στα κοινά και αδιαφορούσαν...
Δήμο, στις
επαγγελματικές δραστηριότητες, με επίπονες προσπάθειες και με έξυπνους και
κατάλληλους χειρισμούς, είχες πάντα ικανοποιητικούς καρπούς. Σκέφτομαι τώρα ότι
ποτέ δεν κατάλαβα να περιαυτολογείς και να καυχιέσαι γι΄αυτό. Όμως όταν έβλεπες
ότι οι προσπάθειές μας για προσφορά μέσα από το Σύλλογό μας είχαν τους
αναμενόμενους καρπούς, τότε ο ενθουσιασμός, η χαρά και η δίκαιη υπερηφάνεια
ζωγραφίζονταν στο πρόσωπο σου με τα πιο έντονα χρώματα.
Εκφράζω τα
συλληπητήριά μου στη γυναίκα σου, την αρχόντισσα Γιωργία, στα παιδιά σου, στα
εγγόνια σου για τα οποία μου μιλούσες τακτικά με καμάρι, στις αδερφές σου και εύχομαι
εξ ύψους παρηγοριά και να είναι υγιείς όλοι, να σε θυμούνται, να μιλάνε για
σένα και ν΄αναφέρονται σε σένα με πολλή υπερηφάνια, με δικαιολογημένη
υπερηφάνια.
Δήμο, καλό
σου ταξίδι,
θα
σε θυμόμαστε, όσο ζούμε.
Ο Κώτσιος του Μαγκόγιαννη
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψιν σας τα ακόλουθα:
• Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές, ή χυδαιολογίες.
•Μην δημοσιεύετε άσχετα, με το θέμα, σχόλια.
•Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
Με βάση τα παραπάνω η διαχείριση διατηρεί το δικαίωμα διαγραφής σχολίων χωρίς καμία προειδοποίηση.