Δεν πάω πουθενά, αυτό που έρχεται δεν το χάνω με τίποτα

πιτσιρίκος

Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,

Δεν είχα τι να κάνω -εντάξει, αστειεύομαι- οπότε πάρε και δεύτερο κειμενάκι!

Στο μεταξύ, δεν θυμόμουν ότι το τελευταίο κείμενο που είχα γράψει ήταν για την Ηριάννα και τον Περικλή.

Εκείνες τις μέρες ουσιαστικά ξεκαθάριζε μέσα μου πως η ζωή είναι πολύ μικρή για να τρώω στη μάπα για άλλα τόσα χρόνια τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια.

Δεν μιλάω τόσο για τις διάφορες εκλογικές επιλογές των Ελλήνων, όσο για τις αρρωστημένες συνειδήσεις που τις συνοδεύουν. 

Πραγματικά, δεν περίμενα από «συντρόφους» να μην έχουν κάτι να πουν για μια σειρά από θέματα και όλες οι πολιτικές συζητήσεις να αναλώνονται γύρω από την εξουσία ή πως θα αυξήσουμε το ποσοστό.

Και η εκκωφαντική τους σιωπή σε ένα ζήτημα που ουσιαστικά είχε να κάνει με τα πολιτικά φρονήματα δυο νέων ανθρώπων, εμένα μου φάνηκε να ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις.

Γενικά, η αγωνιστικότητά τους ήταν σαν την ελληνική κοινωνία: εκεί που πραγματικά μετρούσε, έλαμπε δια της απουσίας της.

Λούμπεν η ελληνική κοινωνία, λούμπεν και οι αγωνιστές της· αν ακούστηκε άσχημο, αυτός ήταν ο σκοπός.

Οπότε, κανά τρικάκι, μια περασιά την Σταδίου, καμιά παρέμβαση σε χώρο εργασίας και καλά είμαστε.

Ειλικρινά, ίσως να είμαι λίγο χαζούλης ή φταίει που γεννήθηκα και μεγάλωσα αλλού.

Μάλλον, μου λείπει η τιμημένη ελληνική παιδεία, γιατί κάπου-κάπου ξενερώνω με όλα αυτά που έβλεπα ή βλέπω σήμερα έστω και αν είναι από μακριά.

Δεν μπορώ να καταλάβω κιόλας γιατί κανένας δεν ακούει κανέναν.

Ή όπως αναρωτιόταν ο Άσιμος: Για πες μου, πώς μπορείς και μαστουριάζεις άμα σου περιφράξαν την καρδιά;

Ή να το πω κάποτε με δικά μου λόγια, έστω παραφράζοντάς τον: πώς μπορείς και πανηγυρίζεις, άμα σου μαυρίσαν τη ψυχή;

Δεν ξέρω από πού προκύπτει λοιπόν αυτή η αισιοδοξία που συναντάς στους Έλληνες αυτό τον καιρό.

Με το χρέος στο διάστημα, με όλους τους απατεώνες πρώτο τραπέζι πίστα και με τις μεγαλύτερες πληγές της Ελλάδας να παραμένουν ανοιχτές και αυτοί είναι αισιόδοξοι.

Τσιμπήστε με.

Καταλαβαίνω απόλυτα την ανάγκη να πιστέψει κάποιος ότι τα πράγματα θα φτιάξουν, αλλά δεν μπορώ και την υποκρισία, οπότε θα προσπαθήσω να γίνω σπαστικός.

Δεν μπορώ να λέω ότι έκαναν καλά οι Βολιώτες που εξέλεξαν για δήμαρχο -από την πρώτη Κυριακή- τον Μπέο, την επιτομή του τίμιου ανθρώπου.

Που οι πυρόπληκτοι «τιμώρησαν» τον ελιτισμό της Δούρου και το γυαλί του Ψινάκη, ψηφίζοντας τον Ιάσονα με το χρυσόμαλλο δέρας· το παντρεύτηκε κιόλας.

Ή που οι Πειραιώτες έριξαν στην κάλπη «είμαι Ολυμπιακός», αφού.

Και έχουν και το θράσος όλοι αυτοί να τα βάζουν με την μουσουλμανική μειονότητα ή με όποιον άλλον τους έρθει -γιατί γενικά πάντα θέλουν να τσακώνονται με κάποιον για να έχουν λόγο ύπαρξης- κατηγορώντας τους ότι ψήφισαν με τα ίδια κριτήρια που ψήφισε η υπόλοιπη Ελλάδα, δηλαδή κοιτώντας την πάρτη τους.

Τι να τον κάνω, από την άλλη, τον Πελετίδη -όσο εξαίσιος και αν είναι, που είναι δηλαδή- όταν σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα δεν υπάρχει έστω ένας που να τον πλησιάζει σε ήθος ή έργα;

Απ’ όλη την Ελλάδα, έμεινε μια Πάτρα και αυτό παρουσιάζεται ως ελπιδοφόρο;

Ή να το θεωρήσω ακόμα πιο ελπιδοφόρο που οι γυναίκες στην Ελλάδα αδυνατούν να σπάσουν το πολιτικό πρότυπο που θέλει τον δήμαρχο ή τον περιφερειάρχη άντρα στιβαρό, σατράπη και όσο το δυνατόν πιο κοντά στο γουρούνι;

Και μετά κλάψα στα κανάλια και στα πάρκα που μια κοπελίτσα μαρτύρησε στα χέρια ενός κτήνους.

Λες και η γυναίκα -κατά τ’ άλλα- κατέχει περίοπτη θέση στον μεσαίωνα της ελληνικής και κάργα πατριαρχικής κοινωνίας.

Δεν πειράζει, κεράκι, προσευχούλα και όλα θα αλλάξουν.

Για να μην πω, που μια μέρα θα καταργηθούν οι θρησκείες στον υπόλοιπο κόσμο -γιατί είναι άχρηστες, με ή χωρίς καπιταλισμό- και στην Ελλάδα ακόμα θα προσπαθούμε να διαχωρίσουμε το παπαδαριό από τα δημόσια ταμεία, γιατί η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα.

Πάντως, συνιστά φοβερό επίτευγμα που γεμίσαμε την Ευρωβουλή με αμόρφωτους, γιους ολιγαρχών, νεοναζί και βελόπουλους· καλά όχι πως η Ευρωβουλή είναι δα και πανεπιστημιακό ίδρυμα, αλλά και πάλι βγάζουμε μάτια.

Αν μη τι άλλο, θέλει τέχνη να ξεχωρίζεις μέσα στον βούρκο.

Και όπως η ΝΔ βάφτισε το χαράτσι ΕΝΦΙΑ και ο ΣΥΡΙΖΑ βάφτισε την τρόικα θεσμούς, έτσι και η ελληνική κοινωνία προέβη σε ανάλογους επαναπατρισμούς των αιτημάτων της «κρίσης».

Οι «ολιγάρχες» έγιναν «ιδιωτική πρωτοβουλία».

Οι «τοκογλύφοι» ή «δανειστές» έγιναν «έξοδος στις αγορές».

Η «μονομερής διαγραφή του χρέους» έγινε «ρύθμιση σε 120 δόσεις».

Η «απεργία διαρκείας» έγινε «δουλειά για όλους ως το θάνατο»· λες και στην νέα εποχή που έρχεται θα βρέχει θέσεις εργασίας, τις ίδιες μ@λακίες ακούς και στις ΗΠΑ.

Και το «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη» έγινε «προστασία της πρώτης κατοικίας».

Ο «λογιστικός έλεγχος του ελληνικού χρέους» απλά ξεχάστηκε.

Και όλοι αυτοί που θα επαναστατούσαν με μισθούς των 700 ευρώ, τώρα στοιχίζονται επί ώρες για τις δουλειές των 300 και 400 ευρώ για να συμπληρώσουν τη βασική τους δουλειά των 600.

Εντάξει, ό,τι και να λέω, δεν έχει σημασία, οι περισσότεροι Έλληνες έχουν αποδεχθεί τη μοίρα τους.

Πάντως, δεν πάω πουθενά.

Αυτό που έρχεται, δεν το χάνω με τίποτα.

Με εκτίμηση,

‘Αρης

Υ.Γ. Oι Έλληνες τελικά κάνουν ότι μπορούν για να πάθουν μέσα στο ευρώ όλα αυτά που υποτίθεται πως απέφυγαν. Αν και δεν είναι μόνο θέμα νομίσματος. Το μόνο που λείπει στην παρακάτω φωτογραφία είναι το ρολόι του χρέους. Αν ισχύει αυτό που είδα, τώρα είναι στο 192% του ΑΕΠ ενώ αντιστοιχούν κάπου 33.000 ευρώ χρέους ανά πολίτη. Θα τα πούμε σύντομα. Venceremos!

(Κομοπανιέρο Άρη, δώσε πόνο! Το κάνεις με μοναδικό τρόπο. Οπότε, χώνε, χώνε! Να είσαι καλά. Την αγάπη μου. Μου έλειψες.)

πηγη