Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2018

Ο “πνευματικός” κόσμος είναι σε κρίση.

 «Αδυνατούν να παρατηρήσουν όσα συμβαίνουν την ώρα που είναι ξύπνιοι, όπως ακριβώς ξεχνούν τα όνειρα που βλέπουν όταν κοιμούνται»
Ηράκλειτος
  
Ζούμε σε ένα κόσμο αντιθέτων. Δεν έχουμε μπορέσει να αποκαταστήσουμε ενότητα. Δεν ξέρουμε αν μπορεί να υπάρξει τέτοιο πράγμα, όπως είναι η ενότητα. Δεν ξέρουμε τον τρόπο για να την δημιουργήσουμε. Έτσι βαδίζουμε με την πρόσκαιρη σιγουριά των αντιθέτων. Όλος ο πολιτισμός μας προχωρά με βάση την σύγκρουση που παράγεται με αυτό που είναι απέναντι μας. Αυτό έχει τις επιπτώσεις του, που ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα ευχάριστες. Στη συνέχεια, αναγκαστικά, παράγονται συμβιβασμοί, αναγκαίοι για την συνύπαρξη. Έτσι, κανείς ποτέ δεν δικαιώνεται συντελεστικά, αλλά του επιτρέπεται να διατηρεί την πεποίθηση, ότι αυτός κατέχει μεγαλύτερο μέρος της αλήθειας. Μια αναγκαία ισοπαλία, που έχει την στιφάδα του ανολοκλήρωτου.


Μια από τις πλέον κυρίαρχες αντιθέσεις είναι αυτή ανάμεσα στο πνεύμα και την ύλη. Οι δύο στρατοί των υποστηρικτών της κάθε μια πλευράς, είναι από τους πλέον δυναμικούς στη αντιπαράθεση τους. Εκφράζουν με μεγάλη ένταση τον τρόπο που οφείλει να υπάρχει ο κόσμος που ζούμε. Μέσα στη ιστορία, υπάρχουν περίοδοι, που η κάθε μια πλευρά είχε μεγαλύτερη πέραση και μπορούσε να επιβάλλει την αρχή της . Στη σημερινή εποχή η λατρεία του υλικού κόσμου, έχει φτάσει σε υψηλά επίπεδα. Ο πνευματικός κόσμος είναι σε σαφή θέση άμυνας. Λαϊκά μιλώντας, τείνει να χάσει και “τα αυγά και τα καλάθια”.

Θα ήταν ενδιαφέρον να υπάρξει μια έρευνα, για το πως και το γιατί η ζυγαριά έχει γύρει τόσο πολύ από την μια μεριά. Μια έρευνα που ξεπερνά τις ικανότητες μας . Το σίγουρο είναι ότι η “χυδαία” ύλη, κατόρθωσε σαν την χελώνα να ξεπεράσει τον υπερόπτη λαγό του πνεύματος και να έχει εγκλωβίσει την θολή ματιά των ανθρώπων για την φύση του κόσμου. Κοντολογίς, ζούμε και αναπνέουμε με τις επιταγές ενός υλιστικού τρόπου ζωής, ξεκομμένου από οποιαδήποτε αναφορά σε μια πνευματική ζωή.

Η αγάπη για το χρήμα, η κατανάλωση υλικών πραγμάτων, η ακραία πραγματιστική αντιμετώπιση της ζωής, δηλώνουν ότι το χάσμα με την απέναντι πλευρά, συνεχώς διευρύνεται, με τρόπο που τις περισσότερες φορές, να καθιστά οποιαδήποτε αναφορά σε κάτι πνευματικό, ως γελοία και άξια χλευασμού. Κάθε φορά που μια ιδέα υπερτερεί, τότε φτιάχνει ένα διαφορετικό κόσμο στα μέτρα της. Ο νικητής τα παίρνει όλα, αυτό είναι σίγουρο.

Το στρατηγικό μειονέκτημα του κόσμου του πνεύματος βρίσκεται στο γεγονός ότι είναι κατά βάση αόρατο, μέσα στο υλικό κόσμο. Ενώ η ιδέα εμβαπτισμένη στο πνεύμα δημιουργεί τον κόσμο, τα επιτεύγματα της σταδιακά καθίστανται πιο ισχυρά από αυτή. Η συμβολή της μοιάζει να εξαφανίζεται μέσα σε ένα κόσμο, που εμφανίζεται στη συνέχεια, συμπαγής και ορατός. Οι αισθήσεις είναι πιο δυνατές δυνάμεις, τελικά, από το αόρατο δροσερό αεράκι του πνεύματος. Την ιδέα θέλει προσπάθεια για να την δεις, θέλει διαφορετικά μάτια, το αμάξι όμως το πιάνεις, το οδηγείς, κάνεις την φιγούρα σου. Είναι συμπαγές το αμάξι,όπως είναι και το φόρεμα ή το κτίριο.

Ο κόσμος του πνεύματος είναι ένας αόρατος κόσμος, μέσα σε ένα κόσμο που όλα οφείλουν να είναι ορατά και στέρεα.

Πως μπορείς να δεις ένα αόρατο κόσμο ; Πως μπορείς να τον αξιολογήσεις ; Να καταλάβεις την αξία του ; Ποια ιδιαίτερη αίσθηση χρειάζεται να αναπτυχτεί, για να γίνει αντιληπτό το αόρατο ;

Η σταδιακή κυριαρχία του χρήματος μέσα σε όλες τις πλευρές της κοινωνικής ζωής υπήρξε καθοριστικός παράγοντας υποχώρησης του πνεύματος από τον κόσμο. Το χρήμα και η εξάρτηση των ανθρώπων από αυτό, απο-πνευματικοποίησε την ύπαρξη , δίνοντας την εντύπωση ότι ο υλικός κόσμος είναι όχι μόνο αυτόνομος αλλά και εξαγοράσιμος. Τα “οφέλη” από αυτή την παρανόηση ήταν πολλά. Ο υλικός κόσμος απέκτησε άλλη αίγλη. Η συσσώρευση των υλικών αγαθών μέσω του χρήματος, έκανε το άτομο που θα κατείχε τέτοιο πλούτο, άκρως ιδιαίτερο. Ο πνευματικός κόσμος δεν μπορούσε να αγοράσει τον κόσμο, άρα σταδιακά θα έπρεπε να ζήσει στις παρυφές του. Οι προϋποθέσεις του βρέθηκαν σε σύγκρουση με την ροή του κόσμου. Δίνει την εντύπωση ότι δεν έχει καμιά πρακτική αξία . Οι πνευματικοί άνθρωποι, όλο και πιο πολύ μοιάζουν σαν τους ονειροβάτες. Χαμένοι σε σκέψεις που δεν έχουν αντίκρυσμα. Δεν ξέρουμε πια αν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Το είδος τείνει προς εξαφάνιση. Όσοι ισχυρίζονται ότι είναι τέτοιοι, απλώς πουλάνε στη δημόσια ζωή ,το φάντασμα ,την εικόνα ενός τύπου ανθρώπου, που είτε ζει στο σκοτάδι του κοινωνικού βίου, είτε είναι χαμένη μνήμη. Ακόμα και σε χώρους που παλαιότερα δέσποζε το πνευματικό στοιχείο, στους κόλπους των καλλιτεχνών, των θρησκευτικών δασκάλων, των οραματιστών, η διάβρωση έχει λάβει σαρωτικό χαρακτήρα. Αυτό που δεν μπορεί να αγοράσει τον υλικό κόσμο, δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης. Καλλιτέχνης θεωρείται όποιος πουλά το έργο του ακριβά. Οι θρησκείες και οι δάσκαλοι φοβούνται να χάσουν τον πλούτο που με τα χρόνια έχουν συσσωρεύσει. Το όραμα πεθαίνει πάντοτε φτωχό. Η μόνη θρησκεία που επιβιώνει είναι η θρησκεία του χρήματος. Ο υλικός κόσμος βρίσκει σε αυτή την θρησκεία την ανακούφιση και το νόημα του.

Ζούμε σε ένα περίεργο κόσμο. Η ενότητα και η ισορροπία δεν θα πάψουν να αποτελούν ζητούμενα, ακόμα και όταν οι ανισορροπίες αποκτούν καθεστωτικό χαρακτήρα. Σίγουρα θα υπάρξουν ανατροπές, ανατροπές που θα φέρουν καινούργιες ανισορροπίες, μέχρι που κάποια στιγμή θα αποκατασταθεί ένα πεδίο, που να μην μεταφέρει διάχυτη σύγχυση. Μέχρι τότε τα αντίθετα θα παλεύουν να επιβάλλουν την άποψη τους, υπερβάλλοντας και οπισθοχωρώντας.


Η Πηγή θα περιμένει σιωπηλή,ξέροντας ότι κάποια στιγμή τα πάντα θα στραφούν στα νερά της για να ξεδιψάσουν.
πηγη

2 σχόλια :

  1. Ανώνυμος20/11/18 16:43

    Ο Χρόνης Μίσσιος έφυγε απ την ζωή στις 20 Νοέμβρη 2012
    Ποιά ζωή, ρε καρντάσια; Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται, άπαξ, που λένε, σα μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον μ’αυτήν την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξαναυπάρξουμε ποτέ. Και μείς τι την κάνουμε, ρε αντί να την ζήσουμε; Τι την κάνουμε; Τη σέρνουμε από δω κι από κει δολοφονώντας την.
    Έτσι, μ’αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες; Όλο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ’την αρχή. Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν «αξίες», σαν «ηθική», σαν «πολιτισμό».

    Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να παίξουμε και να χαρουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να κανουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας…

    Όλα, όλα τα αφήνουμε για το αύριο που δε θα ΄ρθει ποτέ… Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά μόνο στο θάνατο, και μεις οι μαλάκες, αντί να κλαίμε το δειλινό που χάθηκε άλλη μια μέρα απ’τη ζωή μας, χαιρόμαστε. Ξέρεις γιατί; Γιατι η μέρα μας είναι φορτωμένη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας.
    Την καταντήσαμε έναν καθημερινό, χωρίς καμμία ελπίδα ανάστασης, θάνατο, διότι αυτός είναι ο θάνατος.
    .
    Από το βιβλίο του ''Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς''

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος20/11/18 19:07

    Φυλακισμένοι μέσα σ’ έναν Καραγκιόζ - Μπερντέ...
    .
    Κάπου στο βάθος της χώρας οι αυτοκτονίες συνεχίζονται. Ησυχία, κοιμόμαστε.

    Αναστολή του νόμου Κατρούγκαλου για το έτος 2019. Στο Ιερόν Παλάτιον οι παρακοιμώμενοι όλων, ο εις του άλλου, πανηγυρίζουν! Διότι οι συνταξιούχοι είναι οπωσδήποτε ηλίθιοι.

    Περάστε, κόσμε: αναδρομικά.
    Περάστε, κόσμε: επιδόματα.
    Περάστε, κόσμε: διορισμοί.

    Γιατί δίνεις σ’ αυτόν αναδρομικά, μπάρμπα, κι όχι και σε μένα; Κι εσύ θα πάρεις. Έρχεται ο κόκκινος Αγιοβασίλης. Κόκκινος της Κόκα Κόλα.

    Έχουμε και «δικά μας παιδιά να διορίσουμε», το πελατειακό κράτος πέθανε, ζήτω η μουχρίτσα. Και έξω απ’ την Αμερικανική Πρεσβεία περνώντας το μπλόκο (!) του ΣΥΡΙΖΑ στην πορεία για το Πολυτεχνείο, σφύριξε ο Νίκος Παππάς στον Αμερικανό φρουρό: αν είστε καλά παιδιά, θα σας δώσουμε και μια βάση στην Αγουλινίτσα. Ζήτωσαν οι αλύγιστοι ολίγιστοι.

    Ο χρόνος που απομένει ως τις εκλογές θα είναι στρωμένος με επιδόματα και αναδρομικά, διορισμούς και πλειστηριασμούς, υποσχέσεις και αυτοκτονίες, προπαγάνδα και κοκορομαχίες, δολοπλοκίες και μειοδοσίες. Θα πληρώνουμε τους Δεσποτάδες να πληρώνουν (κατά το δοκούν) τους παπάδες και στην ΕΡΤ στο εξής θα χαίρεται ο κόσμος και θα χαμογελά, πατέρα.

    Η κρίση, οκτώ - εννιά χρόνια μετά, δεν είναι κρίση, είναι κανονικότητα, είναι καθεστώς. Προτεκτοράτου. Με τους νέους σφόδρα ηττημένους και τα νοικοκυριά κάργα γονατισμένα, μας έχουν όλους στο χέρι από χέρι,φυλακισμένους μέσα σ’ έναν Καραγκιόζ - Μπερντέ!
    .
    Από το άρθρο του Στάθη "Υπερπλεόνασμα υπομειόνων''

    https://sioualtec.blogspot.com/2018/11/blog-post_625.html…

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψιν σας τα ακόλουθα:
• Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές, ή χυδαιολογίες.
•Μην δημοσιεύετε άσχετα, με το θέμα, σχόλια.
•Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
Με βάση τα παραπάνω η διαχείριση διατηρεί το δικαίωμα διαγραφής σχολίων χωρίς καμία προειδοποίηση.