Περιμένωντας την ανάπτυξη με χαμένες προσδοκίες και φτώχεια

«Αυτοί που είναι εναντίον της πολιτικής είναι υπέρ της πολιτικής που τους επιβάλλεται.»

Bertolt Brecht, 1898-1956, Γερμανός συγγραφέας

Το 35,7% του πληθυσμού της Ελλάδας βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού, σύμφωνα με τη νέα έρευνα της ΕΛΣΤΑΤ για το 2015 με βάση τα εισοδήματα του 2014. Σοκαριστικό είναι και το ποσοστό παιδικής φτώχειας στο 26,6% ενώ το 18,7% του πληθυσμού διαβιοί σε νοικοκυριά χωρίς κανένα εργαζόμενο. Σύμφωνα με την ίδια έρευνα, η φτώχεια απειλεί και τους εργαζόμενους καθώς οι μισθοί έχουν μειωθεί ενώ, ταυτόχρονα, οι αυξήσεις σε είδη καθημερινής διαβίωσης, λόγω της αναπροσαρμογής του ΦΠΑ στο 24%, εκτοξεύουν το κόστος στο καλάθι της νοικοκυράς.

Στο μεταξύ, ενεργοποιήθηκε για δωδέκατη φορά η κάρτα αλληλεγγύης, όπως ανακοίνωσε το υπουργείο Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης. Υπενθυμίζεται ότι πρόκειται για την οικονομική ενίσχυση που δίδεται, και αποτελεί την επιδότηση σίτισης που λαμβάνουν οι δικαιούχοι και η οποία ανέρχεται στο ποσό των 70–220 ευρώ το μήνα, ανάλογα με το πόσο χαμηλό είναι το εισόδημα που έχουν δηλώσει.

Από τη μια, η αποκαλυπτική όσο και τρομακτική έρευνα της ΕΛΣΤΑΤ και από την άλλη, η κάρτα αλληλεγγύης αποκαλύπτουν με τον πλέον δυσοίωνο τρόπο την εικόνα της ελληνικής κοινωνίας.

Μετά από έξι χρόνια λιτότητας, ο Έλληνας πολίτης βλέπει ότι οι θυσίες που του ζητήθηκαν στα πλαίσια της σωτηρίας της χώρας, δεν είχαν τελικά κανένα αποτέλεσμα. Αντίθετα, τα νέα νομοσχέδια του ασφαλιστικού/φορολογικού και του κόφτη απαιτούν νέες θυσίες. Ο δρόμος της πολυπόθητης ανάπτυξης μοιάζει δύσβατος και ανηφορικός. Οι επενδύσεις που παρουσιάστηκαν ως η απόλυτη πανάκεια της οικονομικής κρίσης είτε αργούν να έρθουν, είτε δεν είναι οι αναμενόμενες.

Η ελπίδα, το συνώνυμο των τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων, έδωσε τη θέση της στην αδιαφορία και την απαξίωση. Συναισθήματα που αντικατοπτρίζουν στην ουσία τη βαθιά απελπισία που νιώθει ο Έλληνας πολίτης. Η έντονη αίσθηση ματαίωσης των προσδοκιών του λαού, από το 2009 και έπειτα, έχει τραυματίσει κυριολεκτικά και μεταφορικά την καρδιά και το μυαλό του Έλληνα. Το γεγονός ότι όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών, ανεξάρτητα της κομματικής τους απόχρωσης και των πολιτικών ιδεολογιών, απέτυχαν ουσιαστικά να προστατεύσουν τον Έλληνα πολίτη, εργαζόμενο, φορολογούμενο, άνεργο, επιχειρηματία, τον Έλληνα συνταξιούχο και οικογενειάρχη από τη λαίλαπα των Ευρωπαϊκών και μνημονιακών απαιτήσεων και δεσμεύσεων έχει μετατραπεί σε κοινωνικό καρκίνωμα. Ένα καρκίνωμα που μεταμόρφωσε σε ανίκανες τις εκάστοτε πολιτικές κυβερνήσεις, ανεξαρτήτως κομματικού χώρου και κυβερνητικών σχηματισμών.

Το ίδιο καρκίνωμα όμως πλήττει και την εικόνα της όποιας αντιπολίτευσης που μοιάζει αδύναμη να αναλάβει και να ανταπεξελθει των υποχρεώσεων και των απαιτήσεων που γεννά η σημερινή χρονική συγκυρία. Μια αδυναμία που σε συνδυασμό με την εσωστρέφεια και την εξατομίκευση των πολιτών ενδέχεται να οδηγήσει σε απομόνωση της χώρας μας από τα παγκόσμια πολιτικά δρώμενα. Όμως, οι γεωπολιτικές ισορροπίες δεν αφήνουν περιθώρια για παραιτήσεις και ενδοστρέφεια. Η Ελλάδα βρίσκεται στο πολιτικό σταυροδρόμι, όπου απαιτείται μια εκ βάθους αναμόρφωση του πολιτικού της τοπίου ώστε να αναδειχθούν εκείνες οι δυνάμεις που θα αντιπροσωπεύουν τη μεσαία τάξη, μια τάξη που λοιδορήθηκε και καταπατήθηκε. Απαιτείται έμπνευση, όραμα και διάθεση για σκληρή δουλειά που θα οδηγήσει τελικά και στην περιβόητη ανάπτυξη. Είναι η ώρα που όλοι οφείλουμε να μεταμορφωθούμε σε ενεργούς πολίτες και να καθορίσουμε το μέλλον μας.

πηγη