ΠΡΟΣΟΧΗ ΖΟΜΠΙ.

Περίμενα στην ουρά υπομονετικά με ένα μπλουζάκι που λόγω εκπτώσεων και τιμής που του είχαν βάλει θα έπρεπε να ντρέπομαι να περιμένω.. αλλά γινόταν πανζουρλισμός. Ηταν εκείνα τα κλασικά σκηνικά όπου τα πρόβατα , συγνώμη οι πελάτες ήθελα να πω, πλακώνονται ποιο θα προλάβει να πάρει το περισσότερο χορτάρι σε τιμή ευκαιρίας.   Εκεί λοιπον στην ουρά ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με τα... ζόμπι.

Ηταν πίσω μου δυο μούμιες μου η μούρη τους θύμιζε αμυδρά τον άνθρωπο που κάποτε υπήρξε ποριν από τα χιλιάδες τραβήγματα ... ένας λαιμός κρεμασμένος σαν πατσαβούρι κι η υπόλοιπη εμφάνιση μια κακή έκδοση από ένα αποτυχημένο καρναβάλι...

 Μαίρη μου ονομαζόταν το ένα ζόμπι, άννα μου το άλλο. Είχαν πάρει ένα βουνό από διάφορα ρούχα, μπιχλιμπιδια, και περίμεναν στην ουρά, θάβοντας εν τω μεταξύ μέχρι και τα ένατου βαθμού ξαδέλφια τους... Συνειδητοποίησα τότε πως .. κι όμως δεν είναι η πρώτη φορά που έρχομαι σε επαφή με ζόμπι.  Συνειδητοποίησα πως κάθε μέρα έρχομαι σε επαφή με τα ζόμπι. Μόλις βγαίνω από το σπίτι το πρωί. Συναντάω διάφορες κατηγορίες στο μετρό, μετά στη δουλειά μου, στο καφέ που σταματάω να πάρω ένα κολατσιό, στα μαγαζιά που θα ψωνίσω, στο δρόμο που θα περάσουν δίπλα μου...

Συνεχίζοντας την μακάβρια ονειροπόληση κατάλαβα πως από την ώρα που άνοιξα τα μάτια μου είδα ζόμπι... Και μετά ήρθαν στο μυαλό μου ολόκληρες συνοικίες, πόλεις, κράτη που ήταν γεμάτα από τις φυλές των ζωντανών-νεκρών...

Σκέφτηκα πως τελικά οι καταραμένοι πίνακες του Ιερώνυμου Μπος δεν ήταν οπτασίες , οράματα ή κάποια ανατριαχιαστική φαντασία του καλλιτέχνη αλλά μια απλή καταγραφή αυτού που έβλεπε μπροστά του. Σκέφτηκα πως χιλιάδες "τρελλοί" που κατέληξαν σε κάποιο άσπρο θάλαμο λοβοτομημένοι, όταν φώναζαν βλέπω ένα τέρας, ... απλά το έβλεπαν.

Εχουμε κάνει ένα μεγάλο λάθος. Θεωρούμε πως ότι βλέπουμε γύρω μας είναι... ζωντανό. Με αποτέλεσμα να ερχόμαστε σε επαφή με όλα αυτά τα δυστυχισμένα πλάσματα και να μην αντιλαμβανόμαστε τι συμβαίνει. Γιατί θεωρούμε δεδομένο πως το να ανασαίνεις, να χτυπάει η καρδιά και να το πιστοποιεί ο οποιοσδήποτε γιατρός είναι ένδειξη ζωής... Ομως στ΄αλήθεια σε τι διαφέρει η πλειοψηφία των κατοίκων της πολιτισμένης πλέον γης από τους ήρωες των ταινιών σπλάτερ?

Σε τι διαφέρει ας πούμε ένας δύστυχος νεκροζώντανος που πάει όπου του μυρίζει σάρκα για φαγάκι.... από έναν που με τον ίδιο τρόπο ακολουθεί σα ζωντόβολο ότι του σέρνουν μπροστά στη μούρη εθισμένος , ανεγκέφαλος σε χιλιάδες μυρουδιές που του έχουν κατασκευάσει για να τον οδηγούν στο δρόμο που γουστάρουν.. όποιοι τα έχουν κατασκευάσει..

Μήπως αναμεσά μας υπάρχει κάποιος ΑΥΤΟΔΙΔΑΚΤΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ, για να τον ξεχωρίσω? Μήπως υπάρχει κάποιος που να περπατάει με το κεφάλι κάτω, να μιλάει ανάποδα και να τρώει ότι δεν τρώνε οι υπόλοιποι? Οχι, οι οργανωμένες κοινωνίες, κράτη, δεν έχουν θέση για τους αυτοδίδακτους πλέον. Οι χαρακιές στο χάρτη έχουν χαραχτεί και σ΄αυτό το χάρτη ξεκινάμε όλοι κι επιλέγουμε τις διαδρομές μας, τη διαφορετικότητα μας, τη πορεία που θα έχουμε, Σ΄ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΧΑΡΤΗ που έχει ΣΑΦΕΣΤΑΤΑ ΟΡΙΑ. Δεν ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ ΑΛΛΟΙ ΧΑΡΤΕΣ.

Ο έλεγχος των συνειδήσεων δεν υπάρχει πλέον. Δεν χρειάζεται. Αυτό ήταν για εκπαιδευτούν οι γονείς και οι παππούδες στο τι ακριβώς έπρεπε να διδάξουν στα παιδιά τους ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΑΠΟΔΕΚΤΑ.  Οι επόμενες γενιές τη μ@λακία την έχουν ήδη στα γονίδια. Τα αντανακλαστικά τύπου σκυλάκια του Παβλόφ δεν χρειάζονται καν κάποιο ερέθισμα για να ενεργοποιηθούν... Γελάει περάφανη η μάνα , το τούβλο, γιατί το μικρό της μωρό αναγνωρίζει το αι χάσου από το αι τάδε και τα χειρίζεται με μεγάλη ευκολία....  Η κοινωνία των χάπατων. Που θα καταργήσει ότι ήξερε και δεν ήξερε και θα συμπτήξει τη ζωή της σε ένα στικάκι που θα φορτώνεται σε ένα μηχάνημα....

Είναι μέσα στο "πρόγραμμα" τα ζούδια που δεν έχουν ακούσει ένα συγγραφέα ποτέ κι αν τους πεις ένα όνομα νομίζουν πως είναι ποδοσφαιριστής....

Είναι μέσα στο πρόγραμμα τα λοβοτομημένα που ακολουθούν με τα κινητά τερατάκια στα πάρκα και τις εκκλησίες...

Είναι μέσα στο πρόγραμμα  τα κοριτσάκια που επιδεικνύουν τους κ@λους τους και τα β@ζιά τους στα διάφορα φατσοβιβλία για να τις βλέπει ο κάθε ανώμαλος και να τη παίζει...

Ακούμε για βουλιμίες, νευρικές ανορεξίες, κι από την άλλη εκατομύρια που πεθαίνουν από τη πείνα...

Ο μισός πλανήτης κάνει διαίτα κι ο άλλος μισός ψάνχει στα σκουπιδια ένα ψίχουλο...

Δημιουργούνται κόμματα παιδόφιλων και ξενοδοχεία κτηνοβατών...

Εχουμε δηλητηριάσει ότι κινείται και μάθαμε να επιβιώνουμε δηλητηριασμένοι,  με ρώσικη ρουλέτα ποιος θα τη βγάλει καθαρή τρώγοντας, ανασαίνοντας, πίνοντας και βιώνοντας γενιότερα όλη αυτή τη βρώμα....

Πήραμε στο λαιμό μας τα υπόλοιπα ζωντανά, στηριζόμενοι σε μια γελοία θεωρία που μας ταίριαξε γάντι ότι τάχα είμαστε η κορωνίδα της δημιουργίας. Αυτός ο ιός που μετέτρεψε ένα πανέμορφο πλανήτη σε χωματερή είναι η κορωνίδα της δημιουργίας... Φαντάσου τι στάνταρ είχε η δημιουργία...

Και νομίζουμε πως όλη αυτή η παράνοια είναι ζωή φτιαγμένοι από ζωντανούς ανθρώπους...

Πόσο γελοίο ακούγεται.

Εγώ πάντως τα βλέπω τα ζόμπι... κοιτάνε όλα μαζί σε μια κατεύθυνση μόλις τους σφυρίξεις, ψηφίζουν όποιον τους κουνάει μια μπριζόλα μέσα στη μούρη,  δουλεύουν από το πρωί ως το βράδυ κάνοντας κωλοτούμπες αν όλοι οι υπόλοιποι κάνουν έτσι επίσης... Οι ελάχιστοι που σπάνε την αλυσίδα κατασπαράζονται από το περιβάλλον σαν μεζεδάκι!!

Οι επαναστάτες του μέλλοντος  δεν θα είναι κάποιοι που θα οδηγούν τα πλήθη σε ένα κοινό σκοπό, αλλά εκείνοι που θα καταφέρνουν να ξεφύγουν από το κοινό σκοπό του πλήθους....

Κάποιος έλεγε πως αν μετά τα σαράντα δεν μισήσεις τους ανθρώπους σημαίνει πως ποτέ δεν τους αγάπησες. Δεν μπορείς να βλέπεις το τι γίνεται σ΄αυτή την κατασκευασμένη πραγματικότητα της παγκόσμιας ζόμπιλαντ και να μην πονάς, αν οποιαδήποτε στιγμή στη ζωή σου ήσουν σ΄εκείνους που ονειρεύτηκαν, που δημιούργησαν, που γέννησαν, που είδαν πως φτιάχνεται ο άνθρωπος από πηλό και ψυχή μέσα σε μια νύχτα...

Αν το έχεις δει αυτό υποφέρεις... γιατί ξέρεις να ξεχωρίζεις τις μυρουδιές. Τη μυρουδιά του ζωντανού από εκείνη του πεθαμένου. Νοιώθεις εκέινες τις δονήσεις που κάνουν τα μυαλά που ξέρουν το τρόπο να πετιούνται έξω από τα κρανία και να ταξιδεύουν, και φαντάζει άγριο, ανατριχιαστικό το τοπίο που όλα είναι στάσιμα, σαν βάλτος  με τα μυαλά να σαπίζουν χωρίς να μπορούν να κάνουν ούτε βηματάκι έξω από τα κάγκελα...

Τσακονόμαστε ακόμα για κυβερνήσεις, κόμματα, ιδεολογίες , δόγματα, θρησκείες ενώ ΟΛΟΙ ΒΙΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΗ ΕΠΑΝΑΛΗΠΤΙΚΟΤΗΤΑ από την ημέρα που γεννιόμαστε.  Δεν υπάρχει κανένας λαός πάνω στο πλανήτη που η κυβέρνηση του να κάνει κάτι διαφορετικό από όλες τις άλλες κυβερνήσεις στο κόσμο. Ο στόχος είναι ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ. Το αντικείμενο είναι ο ΥΠΑΚΟΥΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Ο τελικος αποδέκτης του κέρδους είναι ένα 5% του πληθυσμού και οι "υποτακτικοί" τους.

Ναι ζούμε και το walking dead και το βασίλειο των βρυκολάκων και την εισβολή των εξωγήινων, και την επιστροφή του σατανά όλα μαζί. Οπως γουστάρετε πείτε το. Οπως γουστάρετε σκεφτείτε το. Ο καθένας είναι ελεύθερος να λέει τις π@παριες του πλέον...

Ετσι κι αλλιώς το υπερτροφικό εγώ μας... δεν ενδιαφέρεται στην ουσία για το τι λένε οι υπόλοιποι εκτος κι αν ταιριάζει σ΄ αυτό που ξέρει. Αυτόν ξέρω αυτόν εμπιστεύομαι λένε τα σποτάκια.  Εξω από το μαντρί σε τρώει ο λύκος αναρτούν σε επιγραφές με νέος οι χασάπηδες για τα αρνάκια....

Μαιρη μου... Αννα μου... αυτό το "μου" όλα τα λεφτά.

 πηγη