Αόρατοι είναι για τα ΜΜΕ οι εργαζόμενοι...

Μαθαίνουμε τα πάντα από τις τηλεοράσεις, ακόμη και ασήμαντες λεπτομέρειες, για το τι έπραξε η κυβέρνηση για να εξασφαλίσει την εκταμίευση της δόσης. Μας κρατούν σε συνεχή αγωνία για τον χρόνο επιστροφής της τρόικας στην Αθήνα. Ενημερωνόμαστε τακτικά για τις διεργασίες στο εσωτερικό της κίνησης των «58» και για τις διαπραγματεύσεις με το ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να αποκτήσει ο μεσαίος χώρος της Κεντροαριστεράς ένα σοβαρό κόμμα που θα υπηρετήσει την πατρίδα με ρεαλισμό και υπευθυνότητα. Κάποια θέματα πάντως που είναι κρίσιμα για την επιβίωση ανθρώπων είτε μένουν εκτός ενημερωτικής ατζέντας είτε παρουσιάζονται στα πεταχτά.

Για παράδειγμα, 200 εργαζόμενοι της Χαλυβουργικής βρίσκονται από τη Δευτέρα σε διαθεσιμότητα και αγωνίζονται για να μην πληρώσουν αυτοί το μάρμαρο της κρίσης. Σε άλλη μεγάλη επιχείρηση, τη «Μηχανική», ο όρος εργαζόμενος ήταν ευφημισμός. Παρέμειναν απλήρωτοι επί μήνες, στη συνέχεια απολύθηκαν και μόνο ελάχιστοι κατάφεραν να πάρουν τις αποζημιώσεις τους, όπως καταγγέλλουν οι εκπρόσωποί τους όταν τους δίνεται η ευκαιρία να μιλήσουν. Εχουν κερδίσει στα δικαστήρια, αλλά η νίκη τους είναι χωρίς αντίκρισμα.

Το ίδιο συμβαίνει σε πολλές επιχειρήσεις όπου οι απολύσεις χωρίς αποζημίωση, η εργασία χωρίς αμοιβή, η μερική και κακοπληρωμένη απασχόληση και η ασφυκτική πίεση στους εργαζόμενους να υπογράψουν απαράδεκτες ατομικές συμβάσεις είναι ο κανόνας, ενώ οι ιδιοκτήτες τους μοιράζουν υποσχέσεις,

παραπλανούν τον κόσμο ότι τάχα έρχονται νέοι χρηματοδότες, συχνά εκβιάζουν, απειλούν, εξαγοράζουν για να διασπάσουν το μέτωπο των διαμαρτυρομένων και, στην καλύτερη περίπτωση, συνιστούν υπομονή γιατί κι αυτοί βιώνουν την κρίση. Μπορεί να βιώνουν την κρίση ως επιχειρηματίες, ως φυσικά πρόσωπα όμως περνούν μια χαρά, αφού η περιουσία τους προστατεύεται.

Αυτά συνήθως δεν βρίσκουν χώρο στα δελτία ειδήσεων, προφανώς γιατί οι ιδιοκτήτες των μέσων εφαρμόζουν τις ίδιες μεθόδους στις επιχειρήσεις που ελέγχουν. Αντιθέτως, αν οι αντιδράσεις των απελπισμένων ανθρώπων ξεφύγουν από τα όρια της ευπρέπειας, όπως τα ορίζει η καθεστωτική αντίληψη, τότε ξεκινά το ιδεολογικό σφυροκόπημα: πεζοδρομιακές πρακτικές, λαϊκισμός, ροπή προς την παραβατικότητα και όλα τα σχετικά που έχουμε ακούσει από επίσημα και ανεπίσημα χείλη.

Οι περισσότεροι απ’ αυτούς που πετροβολούν δεν έχουν βρεθεί σε ανάλογη θέση. Να είναι δηλαδή απλήρωτοι επί μήνες, να απολύονται χωρίς αποζημίωση, να δανείζονται για να ζήσουν, να έχουν μπλέξει σε χρονοβόρες δικαστικές διαμάχες με αντιπάλους που έχουν ισχυρή (και πανάκριβη) νομική υποστήριξη και προσβάσεις σε κέντρα πολιτικής εξουσίας. Τότε θα βλέπαμε αν θα παρέμεναν νηφάλιοι και συναινετικοί, αν θα εξακολουθούσαν να δείχνουν τόση κατανόηση για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η πενόμενη επιχειρηματική τάξη. 

Του Τάσου Παππά, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...