3 μικρές ιστορίες

Oι "εν δυνάμει" Σωτήρες μας είναι αυτή η τρόικα 

Εντοπίστηκαν στο“Αχιλλειο” ,που τραγουδάνε κάθε Σάββατο τα παιδιά του Σωτήρη, Γιώργης και Πάνος να διασκεδάζουν μετά των συζύγων τους 

"Με τι ασχολείσθε;" ρώτησαν τον κ. Κ. 

Κι ο κ. Κ απάντησε: είμαι πολύ απασχολημένος: προετοιμάζω το επόμενο λάθος μου! 

~ Μπέρτολτ Μπρεχτ 

****************** 

Ήταν κάποτε δυο άνθρωποι 

Δυο χρονών δέρνονταν με τα χέρια. 

Δώδεκα χρονών δέρνονταν με ραβδιά και πετούσαν πέτρες. 

Είκοσι δυο χρονών χτυπιόντουσαν με ντουφέκια.

Σαράντα δυο χρονών έριχναν βόμβες.

Εξήντα δυο χρονών έπαθαν μόλυνση.

Ογδόντα δυο χρονών πέθαναν. Θάβονται ο ένας δίπλα στον άλλον

.

Όταν μετά από εκατό χρονιά ένα σκουλήκι πέρασε, τρώγοντας από τα δυο μνήματα, καθόλου δεν αντιλήφτηκε ότι εδω είχαν ταφεί δυο διαφορετικοί άνθρωποι.

Ήταν η ίδια γη. Παντού η ίδια γη.

~ Βόλφγκανγκ Μπορχερτ

*************

Ένας καθωσπρέπει κύριος πλησίασε μια χήρα, που θρηνούσε μπροστά στο μνήμα του άντρα της, για να τη φλερτάρει και τη διαβεβαίωσε, με κάθε σεβασμό, πως εδώ και πολύν καιρό έτρεφε γι αυτήν τα πιο τρυφερά αισθήματα.

"Αλήτη!" ούρλιαξε η γυναίκα, "¨χάσου από δω! Είναι ώρα για να μου πουλήσεις έρωτες;".

"Σας διαβεβαιώ, κυρία μου, δε σκόπευα να σας αποκαλύψω τα αισθήματά μου," εξήγησε ο κύριος ταπεινά, "η ομορφιά σας όμως κατανίκησε τη συστολή μου".

"Τότε ελάτε να με δείτε όταν πάψω να κλαίω" απάντησε η χήρα.

~ Αμβρόσιος Μπηρς

**********************

   Aπό το βιβλίο "Μεγάλοι Συγγραφείς γράφουν τις πιο μικρές ιστορίες του κόσμου".

Αναμνήσεις ενός πνιγμένου

Γράφει ο Αντώνης Αντωνάκος

Ένας ομορφονιός μας πέταξε στη θάλασσα.

Το ξέρω, πως οι μικροαστοί

δεν θέλουν να διαβάζουν δυσάρεστα πράγματα.

Η μάνα μου, πνίγηκε δίπλα μου.

Μου άφησε το χέρι και βυθίστηκε.

Δεν ξέρω αν πρέπει να σκοτωθεί ο θεός

για να μας δώσουν το χέρι οι άνθρωποι.

Γιατί ο θεός

τους φωνάζει να μας δώσουν κλοτσιά.

Να πνιγούμε.

Να μας φάνε τα ψάρια.

Και οι συνταξιούχοι της Εσπερίας.

Πόσο κόστισε το σχοινί για τον κοινό μας τάφο;

Η πίστη

για να πιστέψουν οι πιστοί το δικό μας θάνατο;

Η ύπαρξή μας απασχολεί τις αρχές.

Ένας ομορφονιός μας πέταξε στη θάλασσα.

Απ’ το λαιμό του κρεμόταν ένας σταυρός.

Ο θάνατος είναι τετελεσμένο γεγονός.

Ο πνιγμός.

Τα βραβεία για την ποίηση της ήττας.

Ήττα σημαίνει

να μη μπορούν να σε τρομάξουν πια τα ποιήματα.

Ήττα σημαίνει να μην μπορείς να τους τρομάξεις με ποιήματα.

Να μην έχεις τίποτε να πεις.

Αυστηρώς απαγορεύεται η ζωή.

Η αυθάδεια της αναπνοής.

Το γέλιο.

Μεταφέρουμε αρρώστιες για τον πρόεδρο της βουλής.

Για τον γενικό εισαγγελέα του Κράτους.

Για την παναγία και τον κρίνο της.

Για τις αουτοστράτες της Γερμανίας.

Μεταφέρουμε χολέρα

για τον διευθυντή της εθνικής βιβλιοθήκης.

Σε ομαδικούς τάφους χωρίς εθνικό ύμνο.

Αξίζει σίγουρα τον κόπο να γεννηθείς.

Για λόγους σεξουαλικής φύσεως.

Για κάποιους ανεξήγητους λόγους.

Προτείνω λοιπόν να αποκαθάρουνε τα ύδατα

από μας τους πνιγμένους.

Νύχτα ζεστή και νύχτα κρύα.

Νύχτα χωρίς αίσθηση.

Νύχτα παγωμένη αλλά εγώ καίγομαι.

Νύχτα ζεστή αλλά εγώ κρυώνω.

Κι ο ήλιος το πιο μαύρο σκοτάδι.

Η λύτρωση απ’ την τρέλα της πείνας.

Μαγαρισμένο νερό και ψυχούλες για τα καβούρια.

Το μουσικό όργανο που λέγετε ανθρώπινο σώμα.

Η μελωδία της ακαμψίας.

Οι ένστολοι οικογενειάρχες.

Οι ευυπόληπτοι χασικλήδες πατριώτες.

Είναι τα θεμελιώδη θέματα της στατιστικής.

Κι εγώ ένας ξεδιάντροπος.

Ένας πνιγμένος στην πανσέληνο.

Τροφή για τα σκυλόψαρα του ρομαντισμού.

Για τις προσευχές παιδεραστών παπάδων.

Για τις πονετικές εκθέσεις

που γράφουν τα παιδάκια στο γυμνάσιο.

Εγώ δίχως το εγώ.

Υπόλοιπο της Δημιουργίας.

Εγώ το περίσσευμα.

Κοιτώ αλλά κανένα δε βλέπω.

Γράφω αλλά κανείς δε με διαβάζει.

Εξ’ ου και συμπεραίνουν όλοι πως είμαι ένας πνιγμένος.

Ότι είχα και δεν είχα έχει σχεδόν σκορπίσει.

Ο θάνατός μου ήτανε η μόνη μου ιστορία.