H ντροπή του να είσαι φτωχός

«Να λυπάστε το έθνος που φοράει ρούχα που δεν ύφανε, τρώει ψωμί που δεν θέρισε, και πίνει κρασί που δεν ρέει από δικά του πατητήρια. Να λυπάστε το έθνος που ζητωκραυγάζει τον βίαιο άνθρωπο σαν ήρωα και θεωρεί γενναιόδωρο τον μεγαλοπρεπή κατακτητή. Να λυπάστε το έθνος που περιφρονεί το πάθος στα όνειρά του, κι όμως υποτάσσεται σ’ αυτό μόλις ξυπνά. Να λυπάστε το έθνος που δεν υψώνει τη φωνή του παρά μόνο σε νεκρώσιμη πομπή, δεν υπερηφανεύεται παρά μόνο μέσα στα συντρίμμια του, δεν εξεγείρεται παρά μόνο όταν βρεθεί με το λαιμό του ανάμεσα στο σπαθί και στο ξύλο. Να λυπάστε το έθνος που ο κυβερνήτης του είναι αλεπού, ο φιλόσοφός του ταχυδακτυλουργός και η τέχνη του τέχνη του μπαλώματος και της μίμησης. Να λυπάστε το έθνος που καλωσορίζει τον καινούριο του άρχοντα με σάλπιγγες και τον αποχαιρετά με κραυγές αποδοκιμασίας, μέχρι να υποδεχτεί τον καινούριο με τη συνοδεία σάλπιγγας και πάλι. Να λυπάστε το έθνος που οι σοφοί του σώπασαν με τα χρόνια και οι δυνατοί του άντρες είναι ακόμα βρέφη. Να λυπάστε το έθνος που έγινε κομμάτια και το κάθε του κομμάτι αυτοανακηρύσσεται έθνος». ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ .

Το θέμα με είχε απασχολήσει και παλιότερα.Το γεγονός δλδ πως κανένας δεν δήλωνε  ''φτωχός'' ακόμη  κι αν το εισόδημά του τον κατέτασσε στα χαμηλά οικονομικά στρώματα. Για δεκαετίες  με την επίπλαστη και πλαστική... οικονομική ευχέρεια και με την,  ώς ενα βαθμό ισχύουσα ,΄΄κοινωνική κινητικότητα'', ελάχιστοι τοποθετούσαν τον εαυτό τους στους φτωχούς. 

Αλλωστε το γεγονός οτι τα παιδιά ζούσαν  ή ηλπιζαν βάσιμα να ζήσουν καλύτερα απο τους γονείς τους , συνηγορούσε στην άρνηση και την αποκήρυξη της καταραμένης φτώχειας. 

Ωστότο,εδω και τρία χρόνια, ισως και λιγο νωρίτερα, ήρθαν τα πάνω-κάτω. 

Παλαιοφτωχοί και νεόφτωχοι  ζούν το καθημερινό βασανο της επιβίωσης .Ονειρα συντρίφτηκαν περιουσίες χάθηκαν, πλήθυναν απελπιστικά οι στρατιές των ανέργων.

Βλέπεις ανθρώπους παραζαλισμένους απο τα χαστούκια της εξαθλίωσης  να μην ξέρουν ποιοί είναι και πού πάνε. Ο ισχνός μισθός, οταν υπάρχει, το μαγαζί που έκλεισε, οι συνθήκες δουλειάς [απασχόλησης] με την απόλυση  μόνιμη απειλή, τα δάνεια που δεν αποπληρώνονται, οι νέοι που δεν δουλευουν και δεν ελπίζουν, συνθέτουν το μεγαλύτερο κομμάτι του παζλ  της σημερινής κοινωνικής πραγματικότητας.

Δύσκολο να αυτοπροσδιορισθεί ο μικρομεσαίος που βρέθηκε αίφνης στην κάτω μεριά της κοινωνικής πυραμίδας , ως φτωχός. Μαζι με αυτους που εξαρτώνται απο ενα μεροκάματο, οπουδήποτε.Μαζι με αυτούς που τον χώριζαν κάποια κοινωνικά στερεότυπα.

Δύσκολα ενας νέος με ή χωρίς σπουδές που εχει τη στήριξη της οικογένειας ακόμη, να αυτοπροσδιορισθεί φτωχός. Αυτός που σχεδόν τα είχε όλα και σχεδίαζε με [βάσιμες] ελπίδες το μέλλον του. Κι ομως είναι.

Ειναι ενα ''εμπόδιο'' αυτη η άρνηση στο να συνειδητοποίησει ο σημερινός εργαζόμενος η άνεργος πού ακριβώς ανήκει. Ποια είναι η σημερινή κατάστασή του .Ισως το μουδιασμα που παρατηρείται στην ελληνική κοινωνία παρα τον βομβαρδισμό απο ανάλγητα και ατελείωτα μέτρα να οφείλεται και στο γεγονός οτι χρειάζεται καποιος χρόνος  για να αντιληφθεί κανείς πού βρίσκεται και να συνειδητοποιήσει πως τιποτα δεν ειναι οπως πριν και τιποτα δεν προκειται να αλλάξει αν  δεν αντιδράσει ο ίδιος και οχι δια αντιπροσώπου.

πηγη