ΤΙ ΓΕΥΣΗ ΕΧΕΙ Η ΑΠΑΝΘΡΩΠΙΑ;

«Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν τσιγγάνος. Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν κομμουνιστής. Όταν ήρθαν να πάρουν τους εβραίους δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν εβραίος. Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα Δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει.» Μπερτολτ Μπρεχτ .

Η “κοινωνική δράση” της Χρυσής Αυγής προβάλεται όλο και περισσότερο, δήθεν για να ενημερωθούν οι πολίτες. Τελευταίο παράδειγμα, τα συσσίτια στον Άγιο Παντελεήμονα. Φυσικά, ήταν μόνο για Έλληνες (sic), οπότε δικαιολογείται και η αντίδραση του Ηλία Παναγιώταρου, βουλευτή της Χρυσής Αυγής, υπόδειγμα ήθους κατά τ’ άλλα. 

Ο μισάνθρωπος ναζιστής, όταν μια ηλικιωμένη άλλης εθνικότητας πλησιάζει, την διώχνει (επειδή δεν είναι Ελληνίδα ντε!) και μάλιστα την προτρέπει ειρωνικά να πάει στον Τσίπρα και στην Παπαρήγα να της δώσουν χαβιάρι και αστακό. Μάλιστα η κακομοίρα η γιαγιά, απομακρύνεται ζητώντας “συγγνώμη”. Το τέρας του ναζισμού κάνει διακρίσεις ακόμη και ανάμεσα στους πεινασμένους. Με χυδαίο τρόπο κοροιδεύει την κατάστασή τους, επειδή δεν ανήκουν σ’ αυτούς που θέλει να υποτάξει, αλλά σ’ αυτούς που θέλει να πατήσει κάτω από την μπότα του.

Σ’ ένα σύνθημα σε τοίχο είχα διαβάσει, πως η μεγαλύτερη βία είναι η ανεργία. Το παραλλάσω, ως η μεγαλύτερη βία είναι η πείνα. Μια εικόνα σαν την παρακάτω έχει την ίδια επίδραση ως οποιαδήποτε άλλο περιστατικό ρατσιστικής βίας.

Δεν είναι τυχαία αυτού του είδους προβολή της Χρυσής Αυγής από τα μεγάλα κανάλια, ασχέτως αν δήθεν δεν εγκρίνουν τις αντιδράσεις των μελών της οι δημοσιογράφοι τους. Είναι μια αντίστροφη διαφήμιση που απευθύνεται σε μια θλιβερή μειοψηφία -που ωστόσο τους έβαλε στην Βουλή- και σε μια άρρωστη ακόμη μη μετρήσιμη προς το παρόν. Πρακτικές προπαγάνδας και θολώματος των νερών που δίδαξε το είδωλό τους, ο Χίτλερ.

Από την άλλη τα ΜΜΕ σιωπούν επιδεικτικά για κινήσεις αλληλεγγύης σε γειτονιές και ομάδων πολιτών, που διοργανώνουν ανταλλακτικά παζάρια, άτυπα συσσίτια και κοινωνικές κουζίνες. Ίσως ο τρόπος που τα διοργανώνουν οι άνθρωποι αυτοί, που κινητοποιούνται από πραγματική ανθρωπιά και όχι από καπήλευση του πόνου και της ανάγκης, να μην έχει την απαραίτητη ξεφτίλα στην αισθητική του για να κάνει τηλεθέαση.

Το φαγητό, μια από τις ιερές ανάγκες του ανθρώπου, μετατρέπεται σε αντικείμενο εκμετάλλευσης. Ένα τραπέζι είχε πάντα την κοινωνική διάσταση, δηλ. το τσούγκρισμα των ποτηριών, την σύσφιξη των σχέσεων, την μοιρασιά του ψωμιού. Τώρα έγινε απλά τροφή, ψάξιμο στα σκουπίδια και για κάποιους κατ’ εφημισμόν ανθρώπους, προιόν άξιο να το κατέχουν οι “φυλετικά καθαροί”.

 πηγη