“Καλύτερα ένα φρικτό τέλος, παρά μια φρίκη δίχως τέλος!”

Κάθε εποχή φέρνει μαζί της και την πολιτική της ηθική. Η εποχή της παγκοσμιοποίησης και της Νέας τάξης επιβάλλει και τη δική της πολιτική και ηθική. Παραδόξως το κτύπημα του ρολογιού της Ιστορίας της «νέας εποχής» μας μεταφέρει πίσω σε παλαιές εποχές ξεπερνώντας τες μάλιστα στην έκταση και... τη «λεπτότητα» της απανθρωπιάς και κτηνωδίας τους.
Υπήρξε καιρός, όπου οι νόμοι της πολιτικής μηχανής λεπτά επεξεργασμένοι από το Μακιαβέλι, θεωρούνταν σαν το αποκορύφωμα του κυνισμού.
Για το Μακιαβέλι η πάλη για την εξουσία ήταν ένα...θεώρημα σκακιού. Τα ζητήματα της ηθικής δεν υπήρχαν γι’ αυτόν, όπως δεν υπάρχουν για ένα παίκτη σκακιού ή για ένα λογιστή. Το έργο του συνίστατο στο να καθορίζει την πρακτικότερη πολιτική που ταίριαζε να ακολουθήσει κανείς σε μια δοσμένη κατάσταση, και να εξηγεί πώς έπρεπε να εφαρμόζεται, κατά ένα τρόπο ανελέητα κτηνώδη, με βάση εμπειρίες φτιαγμένες μέσα στις πολιτικές χοάνες του κόσμου.

Η εποχή του ακμάζοντος κοινοβουλευτισμού είχε φέρει μια νέα και πιο ανώτερη πολιτική ηθική. Και είναι αλήθεια παράδοξο για τους ρομαντικούς πώς ο εικοστός αιώνας (το προεξοφλημένο όνειρο ευτυχίας για το οποίο ο δέκατος ένατος αιώνας είχε παλέψει με τόση ελπίδα) μας έφερε πίσω στις πράξεις και στις μεθόδους του Μακιαβελισμού.

Αυτή η οπισθοδρόμηση προς τον πιο σκληρό μακιαβελισμό φαίνεται ακατανόητη σε εκείνους που ζούσαν μέχρι χθες μέσα στην ουτοπία και πίστευαν ότι η ανθρώπινη ιστορία κινείται σύμφωνα με μια γραμμή κανονικά ανιούσα υλικής και πνευματικής προόδου.

Ακόμα και σήμερα κάποιοι πρώην αριστεροί και νυν οικότροφοι του συστήματος βλέπουν την παγκοσμιοποίηση σαν ιστορικό βήμα μπροστά. Τη γιγάντια οπισθοδρόμηση τη θεωρούν ιστορική πρόοδο. Αλλά ό,τι και να σκεφτεί κανείς για αυτή την αντίληψη, μπορούμε όλοι να διαπιστώσουμε σήμερα: Πως καμιά εποχή στο παρελθόν δεν στάθηκε τόσο σκληρή, τόσο αδυσώπητη και τόσο κυνική σαν τη δική μας: Την εποχή της Νέας Τάξης.

Η πολιτική εξουσία, όπως και η ηθική έχουν πάρει σήμερα αποτρόπαιες μορφές: Ο μακιαβελισμός ωχριά μπροστά στη σημερινή φρίκη…

Οι παλιοί αστοί πολιτικοί μπροστά στην κατάπτωση της κοινοβουλευτικής τους «δημοκρατίας», ξεφώνιζαν τρελά: «Καλύτερα ένα φρικτό τέλος, παρά μια φρίκη δίχως τέλος!» (Μαρξ: «18η Μπρυμαίρ»).

Οι σημερινοί πολιτικοί όχι μόνο δε βάζουν ένα τέλος στη φρίκη, αλλά έχουν μεταλλαχτεί σε ανδρείκελα της «φρίκης δίχως τέλος!». Δηλαδή είναι οι ίδιοι «φρίκη δίχως τέλος»: Η φρίκη του ανδρείκελου, η φρίκη του γενίτσαρου-δωσίλογου….

Αυτή τη φρίκη της Νέας Εποχής (Νέα Τάξη) ζούμε σήμερα: Την ακραία, αυθάδη και μοχθηρή μορφή κανιβαλισμού της πλανητικής χρηματιστηριακής χούντας και των πολιτικών της υπηρετών.

Αντίστοιχη είναι και η ηθική αυτής της εποχής: Ο μακιαβελισμός στο τετράγωνο, η κομπάζουσα πολιτική ανοησία και προπαντός ο ανενδοίαστος εκτραχηλισμός του κυνισμού, του εξαμβλωματικοί ψεύδους και της παρανοϊκής απάτης…

Στην Ελλάδα τα βιώνουμε όλα αυτά καθημερινά, σε ρυθμούς καταιγιστικούς και σε διαστάσεις σχιζοφρένειας.

Μερικά μόνο ενδεικτικά παραδείγματα:

α) Τα ανδρείκελα, παντός καιρού και χρώματος, έχουν μετατρέψει τη χώρα σε αποικία, έχουν επικυρώσει τη ληξιαρχική πράξη του θανάτου μας, και όλα αυτά για τη …σωτηρία μας!!!

Η «φρίκη δίχως τέλος» βαπτίζεται «σωτηρία» και τα δωσίλογα ανδρείκελα ποζάρουν σαν «σωτήρες»!!!!

β) Τα ανδρείκελα-κόμματα συμμετείχαν ενεργά στο ευρω-χουντικό πραξικόπημα κατάλυσης και του διακοσμητικού κοινοβουλευτικού ντεκόρ, συγκυβερνούν, ξεπλένοντας όλα τα εγκλήματα του πασοκικού παρακράτους και βαπτίζουν και αυτό το έγκλημα …σωτηρία της χώρας…

γ) Η ΝΔ στήριξε όλες τις «εντολές» των μεγάλων αφεντικών, όλα τα «συμβόλαια θανάτου» της ευρωπαϊκής χρηματιστηριακής και τραπεζικής χούντας εναντίον της ελληνικής κοινωνίας, συμμετέχει στο κυβερνητικό έκτρωμα αυτής της χούντας και το παίζει «ανεξάρτητη» από όλα αυτά, «αντιπολίτευση» κ.λπ…

Στην πράξη συμπολίτευση και στις ρητορικές κορώνες «αντιπολίτευση»: Τέτοια χοντροκομμένη και ξετσίπωτη κοροϊδία και τόσο βάρβαρη περιφρόνηση της νοημοσύνης του ελληνικού λαού…

Και τα «παπαγαλάκια» της συνεχίζουν να ουρλιάζουν, σαν ύαινες, απολειστικά εναντίον των πράσινων σωσίλογων-ανδρεικέλων, για να καλύψουν με τα ουρλιαχτά τους τις ομοιότητες των γουρουνιών: Και τις γαλάζιες φάτσες των ανδρεικέλων…

δ). Για τα «ακροδεξιά» βυθοκορήματα περιττεύουν τα σχόλια. Ωστόσο η σημειολογική τους «χρησιμότητα» είναι σημαντική, διότι στραπατσάρουν τις κυβερνητικές μάσκες και αποκαλύπτουν τελεσίδικα το «είδος» του «φυράματος» τόσο του ΠΑΣΟΚ, όσο και της ΝΔ.

ε). Τέλος η φρίκη του ακραίου και φρενοβλαβούς μακιαβελισμού ολοκληρώνεται με την «επανάσταση των νεκρών», στο χρεοκοπημένο κόμμα των ανδρεικέλων-δωσίλογων: Στο ΠΑΣΟΚ…

Εδώ πλέον βρισκόμαστε στην παράκρουση της αποσύνθεσης: Στο «όλοι εναντίον όλων»…

Τα κατάπτυστα από το σύνολο της κοινωνίας πασοκικά ανδρείκελα («η φρίκη δίχως τέλος»), «εξεγείρονται» για τη διαδοχή και για τη «σωτηρία» του …ΠΑΣΟΚ: Για το κόμμα που έχει πλέον καταδικαστεί τελεσίδικα από τον ελληνικό λαό, αλλά και την Ιστορία…

Αυτό πράγματι δεν έχει ιστορικό προηγούμενο: Πολιτικοί που ο λαός τους παίρνει με τις πέτρες, αντί να ψάξουν να βρούνε «γιάφκες» να κρυφτούν για να γλιτώσουν την κρεμάλα, αυτοί «συνωστίζονται» στη μάχη της διαδοχής…

Φυσικά υπάρχει ακόμα πληθώρα παραδειγμάτων που δείχνει το πολιτικό και ηθικό στίγμα της νεοταξικής εξαχρείωσης και απάτης: Οι ποικιλόχρωμοι «Μεσσίες» και «Προφήτες».

Θα μιλήσουμε μελλοντικά για όλα αυτά τα υποπροϊόντα της σήψης και παρακμής, γιατί πολλοί, μέσα στο πηκτό σκοτάδι του πολιτικού αδιεξόδου και της απελπισίας που ζούμε, αναζητούν «σωτήρες», τυφλωμένοι από τα «ωραία» λόγια, δίχως να εξετάζουν ούτε την πρακτική, ούτε τη συνέπεια, ούτε τα καιροσκοπικά ζικ-ζακ, ούτε το χαραχτήρα των νέων «σωτήρων»…

Η ποιότητα και η συνέπεια των ιδεών, της δράσης και της ηθικής στάσης (το «περιεχόμενο» δηλαδή) αποτυπώνονται πάντα στο ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ (στη Μορφή)…
Αυτά προς το παρόν.πηγή