Περιμένοντας τη σταγόνα

Περνάνε οι μέρες βιαστικές κι’ εγώ νοιώθω έντονα ένα παράξενο συναίσθημα: Περιμένω τη σταγόνα. Όλα συνεχίζουν, επιφανειακά, να λειτουργούν κανονικά και η ζωή, φορτωμένη δυσκολίες και απλήρωτους λογαριασμούς, συνεχίζεται. Όμως μέσα και πίσω από αυτό το «μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει», υπόκωφα βουίζει μέσα στην κοινωνία μας ένας μεγάλος θυμός, μια βόμβα μεγατόνων που, πραγματικά δεν μπορώ να προβλέψω, αν θα προλάβει να εκραγεί ή αν θα βρεθεί κάποιος να την απενεργοποιήσει εγκαίρως, εκτονώνοντας το αίσθημα μέγιστης αδικίας που διαπερνά όλη την κοινωνία –λέγοντας την αλήθεια. Η αλήθεια βέβαια, στην περίπτωσή μας, είναι σκληρή και ίσως και βίαιη –και εγκυμονεί κινδύνους. Αλλά είναι εκεί. Περιμένει με τα χέρια στη μέση κοιτάζοντάς μας στα μάτια : Πότε θα σταματήσετε, ρε καραγκιόζηδες, όλο αυτό το άθλιο θέατρο που έχετε στήσει και θα με αποκαλύψετε, γυμνή, ως έχω, με όσα έχω, όσα έκλεψα, όσα διέφθειρα, όσα κατέστρεψα και όσα υποκρίνομαι; v

Η «κυβέρνηση της σωτηρίας» και η προσωπικότητα του κ. Παπαδήμου όσο δυναμικά αναπτέρωσε τις ελπίδες μας, τόσο γρήγορα ξεφούσκωσε και αποκάλυψε τη γύμνια της: κυβέρνηση 50 παλαιοκομματικών, μπλεγμένων, φθαρμένων, από την κεντροδεξιά και πέρα –μέχρι τον Καρατζαφέρη και τα παλληκάρια του. Μόνο ο κ. Τσοχατζόπουλος λείπει από όλο αυτό το συνονθύλευμα – αν είχε πάρει κι’ αυτός ένα υπουργείο η εικόνα θα ήταν πλήρης. Πέρασαν ώρες και μέρες, πέρασε και η βδομάδα από την ευδαιμονία του νέου Εθνοσωτήρα μας Λουκά Παπαδήμου πού όλα θα τα τακτοποιούσε –και ακόμα τίποτα. Σιωπή. Νέκρα. Κουκουλώματα και πάρε-δώσε, πολιτικοί εκβιασμοί, πολιτικές ισορροπίες, «δεν θα θίξουμε αυτό, να μην θίξετε εκείνο», βάστα με να σε βαστώ ν’ ανεβούμε το βουνό και να δούμε αν στο τέλος όλης αυτής της αξιοθρήνητης τραγωδίας με την οποίαν κάνει δραματικό φινάλε, αντάξιο της αρχαίας τραγωδίας μας, η οικογένεια Παπανδρέου, θα γλυτώσουνε –και ποιοι – την φυλακή και την δημόσια διαπόμπευση. Οικτρά αποτυχημένοι απατεώνες μπλεγμένοι με ταλαίπωρους μικροπολιτικούς σε μία τελευταία πράξη που κρύβει πολλές εκπλήξεις –και σίγουρα δεν μπορεί πια να καθυστερήσει για πολύ την αποκάλυψή τους.

Από αυτήν την κατάσταση της πολιτικής ομηρείας στην οποία βρίσκεται ο Ελληνικός λαός (με αποδοχή μάλιστα κοντά στο 80%, τις πρώτες μέρες, μέσα στην απελπισία του), δεν γίνεται –δυστυχώς –να οδηγηθούμε στην πολιτική ομαλότητα χωρίς να σπάσουνε αυγά και να χυθεί πολύ δάκρυ. Είναι τόσο «πολλά τα λεφτά» που παίχτηκαν στο καζίνο του Μαξίμου και τόσο πολλοί οι εμπλεκόμενοι, ώστε όταν σπάσει το σπυρί, μέχρι να χυθεί επιτέλους το πύον και να επουλωθεί ξανά το τραύμα (όπως πάντα γίνεται, ακόμα και στις χειρότερες στιγμές της ιστορίας), θα μεσολαβήσει για πολλούς πολύς Ρουβάς –πολύ «Αίμα, δάκρυα και ιδρώτας». Τόσο που νομίζω πως τα τουρκικά σήριαλ αλλά και αυτό με τον Δάνη Κατρανίδη και την Βάνα Πεφάνη (που έχουνε βάψει τα χέρια τους με αίμα και κουβαλάνε μεγάλα βάρη) , θα μας φαίνονται Μίκυ-Μάους μπροστά στα δελτία ειδήσεων.

Περιμένω τη σταγόνα. Περιμένει και αυτή, αιωρείται. Κάποια στιγμή θα στάξει – και τότε, έτσι ξαφνικά, θα ξεχειλίσει το νεροπότηρο της νεότερης ιστορίας μας και της οικονομικής διαχείρισης που μας έφερε ως εδώ, αποκαλύπτοντας κάποιους, τους υπεύθυνους της μεγάλης τραγωδίας που ζούμε. Όσοι εξ’ αυτών εμπλέκονται και είναι Έλληνες, είναι προδότες –και σαν προδότες θα αναλάβουνε ο καθένας την ευθύνη του. Οι μη έχοντες την Ελληνική ιθαγένεια, οι «ξένοι» δηλαδή, «αυτοί τη δουλειά τους κάνανε», θα πούμε όλοι. Δεν θα είναι εξ άλλου και η πρώτη φορά που η λατρεία του χρήματος ξεπέρασε κάθε «λογικό» (αν υπάρχει) όριο. Και στο τέλος-τέλος ούτε τους ψηφίσαμε ούτε τους πιστέψαμε ποτέ για ανθρώπους της προκοπής – άνθρωποι της διεθνούς πιάτσας είναι, δεν έχουνε να δώσουνε λογαριασμό παρά σε ότι ψυχές κουβαλάνε κι’ αυτοί μέσα τους.

Η αριστερά για πρώτη φορά στην μεταπολιτευτική ιστορία μπορεί να καυχηθεί ότι στέκεται με αξιοπρέπεια μπροστά σε όλη αυτή τη θλιβερή παρωδία – παρακολουθώντας απλώς τον αυτοεξευτελισμό του υπολοίπου «πολιτικού προσωπικού». Ο Σαμαράς και το κόμμα του δεν τα κατάφερε να κρατηθεί μακριά και ήδη, στην συνείδηση του κόσμου, έχει ταυτιστεί με «αυτό που φεύγει». Και η μεταβατική αυτή γιγαντιαία κυβέρνηση που τα περιλαμβάνει όλα τα σκάνδαλα και τις βρωμιές (ή σχεδόν όλα), η υπό την ηγεσία του κ. Παπαδήμου «εθνοσωτήριος» αυτή κυβέρνηση, αν αντέξει μέχρι τις εκλογές, θα έχει ευτυχώς ήδη «κάψει» όσους συμμετέχουν σε αυτήν. Κάποιοι, διακριτικά και φοβισμένα, δείχνουν να θέλουν, κάπως, με κάποιον τρόπο ευλογημένο, να διαχωρίσουν τη θέση τους –αλλά δεν είναι εύκολο, κακά τα ψέματα. Την ώρα που θα στάξει η σταγόνα η αναστάτωση θα είναι τέτοια που θα πρέπει να είναι κανείς πολύ μακριά από τον τόπο του δράματος – το κέντρο της Αθήνας δηλαδή, την Ηρώδου Αττικού και τα κέντρα εξουσίας.

Την περιμένω την σταγόνα –και την διακρίνω κιόλας έτσι όπως κατεβαίνει σιγά-σιγά, αποφασιστικά, διαυγέστατη και λαμπυρίζουσα μέγα δάκρυ, πηχτή, βαριά, με στόχο και προορισμό προδιαγραμμένο : Θα στάξει εκεί, στα κέντρα εξουσίας, στοχευμένα – και από εκεί και πέρα τίποτα πια δεν θα είναι ίδιο…
πηγή