ΑΒΑΔΑΙΟΣ 2000 μ. Χ. (συνέχεια)4ο μέρος

• Βλέπεις τον Μητρόπανο (παλιό θαυμαστή της παλιάς Σοβιετίας) να παίρνει τον καφέ του με επίλεκτο τοπικό μέλος της Νέας Δημοκρατίας και χαίρεται η ψυχή σου. Αυτό θα πει εκσυγχρονισμός και Νέα Τάξη Πραγμάτων.

• Αν δω τον Μπουγόγιαννη να παίρνει το ποτό του με τον Μπρουκλόγιαννη, θα πω, α στο διάολο, χάλασαν και οι Γιάννηδες - πάει η παλιά τάξη πραγμάτων.
• Ευτούνη ρε δεν είδε στο ξύπνιο της τη γουρούνα που ΄τρωγε τις απλωμένες χυλοπίτες και θα ΄βλεπε στον ύπνο της την Παναγία;'' είπε ο σοφός Γιαννίκος. Μυαλό οΓιάννης.
• Ξεκινησα μπονόρα, να πάω να εκκλησιαστώ και βρέθηκε στο δρόμο μου ο Μπάμπης αυτοπροσώπως. Σχόλασε η εκκλησιά, χαιρετιούνται οι χριστιανοί έξω στα τουράκια κι εγώ ο αμαρτωλός ενημερώνομαι ακόμα από τον Μπάμπη . Κύριε των Δυνάμεων...
• Θα το πω και ας κολασθώ. Μόνο στη δική μας εκκλησία, με τα φτωχά της εικονίσματα και τους και μη χρυσοποίκιλτους ιερείς της, αισθάνομαι πιστός ο αμαρτωλός. Είναι πανταχού παρών ο Θεός βέβαια , αλλά στη Γλανιτσιά κατοικοεδρεύει περισσότερο χρόνο νομίζω. Και συγχώρα με, Θεούλη μου, αν σε κολάζω...
• Εκεί που αισθάνομαι ολίγον ανευλαβής , είναι όταν προσπαθώ να ξεχωρίσω τα ντο-ρε-μι-φα από τα νι-πα-βου-γα- των ψαλτάδων Μαγκογιώργη και Χαραντρέα. Αλλά τους ευχαριστούμε πολύ που μένουν πιστοί στο ιερό καθήκον. Αλλιώς, ο ένας παπάς θα έκανε τον Παπά, ο έτερος τον ψάλτη και ο επίτροπος Στέλιος το ευσεβές εκκλησίασμα.
• Α, βρε Αντρέα! Αν ήσουν ακόμα λίγο πιο πολύ των χαμηλών τόνων στην ψαλτική, θα κοιμόντουσαν ακόμα λίγο πιο βαθιά οι μπαρμπάδες μας στα στασίδια...

• Ξέρεις ρε, από πού είμαι εγώ; Το χωριό μου, εμένα, έχει δυο παπάδες, δυο ψαλτάδες, δυο μαγαζούδες και τρία μαγαζιά με το συμπάθιο. Έχει ενεργό δήμαρχο, ανενεργό αγροφύλακα, κρασί Ντιναρά και τσίπουρο Καγιά. Έχουμε κινητό ιχθυοπωλείο πάνω σε φοράδα και από πάνω μας ακριβώς περνάει αεροπορική γραμμή υψηλής ταχύτητος. Σκαπετάει το αεροπλάνο στου Ζερντέ και αφήνει πίσω του μια ίσια γραμμή κάτασπρη.
• Μεγάλε Δήμαρχε των εννέα κοινοτήτων και των πέντε οικισμών! Εδώ ο κόσμος σκαπέτησε στο άγνωστο και συ ρωτάς... για του παπά το σπίτι!
• Ανήμερα της Παναγίας εν τω ιερώ, ναώ ( με 45 βαθμούς θερμοκρασία και τα κεριά των χριστιανών να καίγονται αλύπητα) ακούσαμε από ομογενή ιερέα θείον κήρυγμα εμπνευσμένο. Το ευχαριστήθηκε η ψυχή μας, διότι ήταν κάτι το πρωτόγνωρο δι ημάς.
• Α, βρε Παπαπάνο! Έχεις μείνει στην Παλαιά Διαθήκη, ο Θεός να σε συγχωρέσει. Λες ''δι ευχών των αγίων πατέρων ημών... καλημέρα σας και χρόνια σας πολλά'' και δώθε πάνε οι άλλοι, μηδ΄ άλλη κουβέντα μηδ΄ άλλη. Είναι θαύμα που φθάσαμε στο 2000 μ.Χ.
• Φουκαρά, Παπαντώνη! Βρέθηκες μεταξύ των εποχών Χριστόδουλου και Παπαπάνου και πώς να τις συνταιριάξεις.... Η γριά θέλει θυμιάτισμα και ο νέος ανέκδοτα.
• Ανάβεις ευλαβώς το κερί σου στο μανουάλι και πριν προλάβει να φτάσει νοερώς η μυρωδιά του στον ουρανό, ζυγώνει ο Στέλιος με ορθάνοικτες δακτύλες και αφού κάνει ένα φσου...πιάνει την καύτρα του κεριού και πάει η λάμψη, πάει και η μυρωδιά του. Πια του κοπανάς μία στο κεφάλι να σε δει και ο Θεός ή δεν του κοπανάς ;
• Το είπα και το ξαναλέω. Ο Κομπόλης, με την παρατεταμένη καλοκαιρινή του παρουσία ομορφαίνει πολύ το χωριό. Αν όμως, οι μη συμφωνούντες, θέλουν να λέω ότι το ομορφαίνει εξίσου και ο Ζορμπάς, ουδεμία αντίρρηση. Συμφωνεί όμως ο Ζορμπάς;
• Α, ρε Κομπόλη! Να ΄σαι καλά να μας ομορφαίνεις και ας μας ματιάζουν για την ομορφιά μας οι γύρω καποδιστριακοί. Συμφωνεί και η Γιωργούλα σου επ αυτού.
• Δεν είναι δυνατόν να είναι οι πάντες άκρως αντισολωνικοί και μόνο εγώ ένας θερμός σολωνικός. Αδυνατώ να πιστέψω ότι είμαι ο βαρεμένος του χωριού - και ας υπάρχουν αποχρώσες ενδείξεις. Θα τον περάσω από δικαστήριο τον πονηρό παραπολιτευτή.
• Και άντε ύστερα να βρεις ακέραιους δικαστές στην Αμυγδαλέα, όπου έχει γίνει ένα απέραντο καταδικαστήριο. Θα προτείνω ως μάρτυρα υπερασπίσεως τη Μηλιά, διότι όταν της δείχνω το Σόλωνα, κουνώντας το γιακά μου, κάνει πα πα πα ... δηλαδή όχι όχι, όχι... δεν συμφωνεί καθόλου, είναι καλό παιδί ο Σόλωνας. Μυαλό η Μηλιά!
• Κακούργε Σόλων! Θα σε αθωώσω, ρε τυχερέ, μόνο και μόνο για να απαλλαγώ από τη ρετσινιά του «ένθερμου σολωνινκού». Και αν δεν βάλεις μυαλό, ένα σου λέω: Ότι εγώ δεν είμαι από εκείνους τους υπεράνω που σου κόβουν απλώς την καλημέρα. Θα σου κόψω ό,τι πολυτιμότερο έχεις. Αυτό που έχεις, τέλος πάντων.
• Όταν είπα ότι η Λίμνη, τώρα με το Ταμείο Συνοχής, θα ανέβει ως τα Σφενταμάκια , αντέδρασε σφόδρα ο Πουλακίδας: '' Τσε πως θα ανεβαίνουν δηλαδή τα ψάρια στα Σφενταμάκια;''. Ρε ψήφισε εσύ κανονικά, του είπα, και στο τηγάνι θα ανεβαίνουν. Θα φωνάζεις '' τσε ορεινά ψάριααα...'' και θα βγαίνουν οι τουρίστριες στο σοκάκι της Μπουρέκαινας να σε φωτογραφίζουν με το κινητό τους.
• Ζούμε στην εποχή των ανιψιών, αγαπητοί ετεροδημότες. Είναι μεν ανιψιοί ο Νίκολας και ο Θεοδωράκος, αλλά ανιψιότερος ο Σούλιας και «ανιψιοτερότερος» ο Μητσιώλας.
• Α, ρε Θοδωράκο! Τίποτα δεν πήρες πολιτικώς εκ πατρός τε και μητρός και άλλων μπαρμπάδων. Δεν άκουσες τίποτα, δεν ξέρεις τίποτα, είσαι γελαστός και λεύτερος...
• Όταν λέμε Νίκολας, εννοούμε το επίλεκτο μέλος της Συντακτικής της ¨Λιασκοβας¨, που θα τον θέλαμε με ανεβασμένους τόνους. Αρκετά μείναμε στο λιμιντάουν.
• Α, ρε Νίκολα του Χρήστου! Τίποτα δεν πήρες από Ντουσιαίους, Γιανναίους και άλλους μπαρμπάδες. Του... Καπέτα είσαι, μάτι;
• Η διαφορά μεταξύ Μητσιώλα και Μητσιώνα είναι ένα Νι και ένα Λου. Ο πρώτος, από ο,τι είδα, χαμογελάει ευχαριστημένος και μονίμως, παρά το βαρύ φορτίο που φέρει για το καλό του έθνους. Τσουκάτος ο Μήτσος!
• Και κάτσε συ παραμελημένο μας ανίψι , Σόλων, να λες: ''γιατί, όχι κ εγώ , θείο;'',
• Ακούτε κόσμε, ακούτε χωριό - περιβολάρηδες, τσοπάνηδες, μυλωθροί και λοιποί συγχωριανοί. Στη Λιάσκοβα θα ξανατρέξει νερό, λέει. Όχι στο ρέμα, ρε. Στο Περιοδικό.
• Δεν πρόλαβα να ακούσω την είδηση περί επανεκδόσεως της '' Λιάσκοβας'', και ακούω ντριν τηλέφωνο: '' Σούλιας εδώ''. Σούλιας, ποιος Σούλιας; ρώτησα. Εγώ έναν Σούλια που ήξερα, έχει χαθεί από καιρό για τη στερέωση του σοσιαλισμού. '' Α στο διάολο ρε, αυτός είμαι'', είπε με περισσή ταπεινότητα ο αρχισυντάκτης.
• Για μένα, θα είναι πάντα ο εκδότης, διευθυντής και αρχισυντάκτης μου, Υπήρξαμε μουρλοί κάποτε δημοσιογραφικώς, βγάζοντας ένα περιοδικό (με συντάκτες τη Γιάννα και άλλα μουρλά παιδιά) που τύφλα να έχει το '' Τάϊμ'' της Νέας Υόρκης . Πιστέψτε με, σοβαρολογώ, αλλά καλύτερα να σου βγει το μάτι, που λένε...
• Α, ρε Γιάννα της δουλειάς, της αριστεράς, του γούστου και της προόδου. Κι εμείς την πάθαμε κάποτε, με παπά και κουμπάρο, αλλά δεν δώσαμε μια στον '' κούτουλα'' να χύσουμε όλο το γάλα καταγής. Βγαίνουμε που και που σε κάνα παράθυρο άμα λάχει.
• Είμαστε πολλοί οι ''μουρλοί'' που ξεπέρασαν τα τοπικά σύνορα. Ο Σούλιας ως εκδότης, ο Σταμάτης ως καλλιτέχνης, ο Κομπόλης ως πολιτικός , ο Μπρουκλόγιαννης ως δημοσιοσχεσίτης, ο Κατσιόγιαννης ως συνδικαλιστής , ο Αβαδαίος ως αερολόγος γενικώς και άλλοι πολλοί, ουκ εστιν αριθμός. Και αν δεν ήμασταν εμείς ρε σεις, δεν σας ήξερε ούτε ο θυρωρός του σέμπρου σας.
• '' Ποτέ να μην μας μάθαιναν από σας'', ξέρω ότι λένε αυτή τη στιγμή οι κύριοι Παμεινώ και Μπάμπης. Του τσαλακώνεις του πρώτου την τραγιάσκα (τη λερωμένη κι άπλυτη ) ή δεν την τσαλακώνεις; Και αφού τα Δαρδανέλια προς Παπαδέϊκα είναι πιασμένα από το 1453, εγώ ήρωας δε γίνομαι, θα συμφωνώ πάντα με τον Μπάμπη.
( Η συνέχεια του «Αβαδαίου 2000 μ.Χ.» την επόμενη εβδομαδα. )